Tíminn Sunnudagsblað - 25.02.1968, Blaðsíða 15

hann. „Ég er þorpari og svikari
við föðurland mitt. Ég ber það
ekki af mér að hafa breytt fæð-
ingardeginum á vegabréfinu mínu.
Ég átti að fara í herþjónustu og
gegna hermannsiskyMum mínum
við föðurlandið, en í þ'ess stað bý
ég í íbúð númer sjö og þigg þar
gögn og gæði í opinberri þjón-
ustu. Leiðið mig brott!“
Nú tók fólkið að gerast órólegt.
„Þetta er merkilegur liundur11,
sagði hver við annan.
Iðnaðarmaðurinn, sem beðið
hafði um hundinn, var farinn að
tvístíga. Hann tók loks fáeina smá
peninga upp úr vasa sínum, fékk
leynilögreglumanninum þá og
sagði:
„Ég held, að það sé bezt, að
þú farir burt með þennan helvítis
hund þinn.“
En hundskömmin var nú
þarna. Hann stóð rétt fyrir fram-
an iðnaðarmanninn og dillaði róf-,
unni ofur hægiátlega. Við það'
kiom fum á iðnaðarmannirin. og
þegar hann gerði sig líklegan til
þess að forða sér burt, rauk hund-
urinn á hann og náði taki á hæln-
um á honum.
Þá bliknaði iðnaðarmaðurinn og
fórnaði höndum.
„Jæja,“ sagði hann aumkunar-
lega. „Nú duga ekki undanbrögð
lengur. Guð veit hið sanna og
hundurinn veit það líka, Og nú
verð ég að meðganga. Ég er þjóf- 1
ur og fantur. Ég átti alls ekki
frakkann. Ég hnuplaði honum frá
bróður mínum.“
Þegar hér var komið, tvístraðist
mannþröngin, og hver forðaði sér
sem betur gat. Nú gat ^undur-
inn ekki lengur gefið ser tíma
til þesis að þefa og hnusa Hann
náði kjaftfylli í frakka tveggja
eða þriggja og hélt þeim föstum.
Þeir játuðu vitaskuld misgerðir
sinar eins og aðrir. Einn hafði
misséð sig á peningum, sem rík-
ið átti, og annar hafði lamið konu-
myndina sína svo óþyrmilega með
skörungnum, að hún skrapp yfir
í annan heim.
Leynilögreglumaðurinn og hund
urinn stóðu tveir einir eftir í húsa-
garðinum, því að aðrir höfðu flú-
ið.
En vittu til: Þá sneri hundurinn
sér að leynilögreglumanninum og
dillaði rúfunni:
Leynilögreglumaðurinn náföln-
aði, þegar hann sá þetta, og
Á sögusviii íBúdapest
Búdapest er fornfræg borg, þar
sem miklir atburðir hafa gerzt,
auðuig af fornum minjum. Dónó
rennur í gegnum hana, og á. hægri
tmkka hennar er sá borgarhlutinn,
sem nefnist Búda. Upphaflega var
þarna lítil borg á háum kletti. í
syðri hluta hinnar fornu kletta-
borgar er þúsund ára gömul kon-
ungshöll, en í nyrðri hlutanum eru
margar gamlar kirkjur, hailir að-
alsmanna, klaustur og einkennileg,
lítil hús.
í umsátrinni um Búdapest árið
1944 var kastalahverfið í Búda-
lagt í rústir, svo að varla stóð þar
steinn yfir steini, og af fimm þús-
und manns, sem þar áttu heima,
komust innan við þúsund lífs af.
Að stríðinu loknu hófust Ungverj-
ar handa um að endurreisa þær
byggingar, sem þeim voru dýrmæt
astar, í hinni fornu mynd.
í miðri hinni gömlu bong er
Matthíasarkirkjan, einhver feg-
ursta bygging, sem Ungverjar hafa
fleygði sér á hnén fyrir framan
hundinn.
„Settu á mig handjárnin“, vein-
aði hann, „bíttu mig, ef þú vilt.
Ég hef fengið þrjátíu rúblur þér
til uppihalds, en tuttugu rúblur
af því hef ég.dregið mér.“
Hvað síðan gerðist, veit ég ekki:
Ég hljóp burt eins og fætur tog-
uðu. J.H, þýddi.
reist í gotneskum stíl. Þaðan er
hairla fagurt að horfa yfir um-
hverfið. Framan við kirkjuna er
stórt torg, en út frá því þröngar
götur, sem vitaa sjálfar um aldur
sinn. Þar er enn gengið á sömu
steinunum og Abdúr Haman, síð-
asti tyrkneski pasjann í Búda,
endaði líf sitt á. Skammt frá þess-
urn blóði lauguðu steinum er
harla gamalt hús, sem við eru
tengdar ljúfar minningar. Þar var
endur fyrir löngu stofnað fyrsta
kaffihúsið og sælgætisbúðin í allri
Norðurálfu og vakti mikla reiði
kráreigandans, er það var á næstu
grösurn — jafnvel svo, að af hlut-
ust blóðugar skærur. En kaffihús-
eigandinn hélt velli, og er þar
enn haldið uppi veitingum, en úr
búi kráreigandans hefur ekki ann
að varðveitzt en spjaldið yfir dyr-
um ölistofunna'r. Þar er nú fom-
bókaverzlun, er áður var kráin.
1 Tanesissstræti, sem gengur
norður í borgina, er tveggja
hæða hús og dýfMssa með þykk-
um veggjum í. húsagarðinum. í
neðanjarðanhveilfingar hennar létu
Tynkir geyma ís á meðan þeir sátu
á valdastóli. Þegar Habsborgarar
komust tdl valda, létu þeir breyta
ísgeymslum Tyrkja í fangelsd á
nýjan ledk, og þar var Lajos Kossút
hin mitola hetja Ungverja í freilB-
isstríðinu 1848, í haldi hjá þeim.
Hér eru húsin hvert við annað.
Framhald á 166. siSo.
T f M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
159