Tíminn Sunnudagsblað - 25.02.1968, Blaðsíða 21

jþvá, þótit sá sami skríll læðist í
yerkfærin á matmáls- og kaffitím-
um,
Indriðj bæði smíðaði og gerði
við báta, kyrmur Oig biður og serði
allt, sem nöfnum tjáir að nefna,
tiibeyrandi snníði. Er mér aUtaf
í minni, þegar þeir smíðuðu txill-
una sína, hann og Karl, sonur
Ihanis, sem erfði þessa sömu hæfi-
leika. Sérstakt lag var á árum,
eem Indriði smíðaði, og hef ég
aidrei róið með betri árum en
eftir hann. Þær bæði voru léttari
Oig drógu betor en ég hef þekkt
eftir aðra.
Snemma hefur þessi verklægni
komið í ljós hjá Indriða, senni-
iega strax í bernsku. Ég sé fyrir
mér litinn dreng, svamlandi í poll
um, örugglega ekki með stígvél
á fó'tum, ef til vill berfættur. Nóg
var til af pollum, rétt fyrir neð-
an bæjardyrnar, því að - bærinn
stóð þá á hól fyrir neðan brekk-
una, og út frá þeim hól er grund,
sem köliuð var Fjárhúsagrund, en
tjarnir báðu megin við hólinn.
Þesisi litli drengur var að leika
sór með báta, sömu leikföngin og
við lékum okkur að, bræðurnir.
Bátarnir voru skeljar, því að nóg
var af þeiim í fjörunum. Þessí litli
drengur var Indriði Jónsson.
Hann kom oft til okkar, þegar
við vorum að leika okkur þarna.
En honum hefur fundizt við hug-
myndasnauðir, því að hann fór að
segja okkur frá því, að þegar
hann var drengur, hefði hann tínt
sér ánaimaðka og sett þá á skelj-
arnar, og þeir reru þeim áfram.
Þarna kom strax fram verkvit Ind-
riða á barnsaldri, þótt í leik væri.
Annað skipti man ég Indriða,
þá var verið að slétta gamlar húsa
tættur, sem voru þarna á þessum
gamla bæjarhól. Við strákarnir
vissum þá ekkert um það, hvað
þarna hafði verið og spurðuim ekk-
ert um það. En eitt var það, sem
við tókum eftir: Indriði hafði mik-
i.nn áhuga á því, sem við vorum
að róta þarna í. Og man ég eftir
því, að eitt skiptið, sem hann kom
til okkar, spurði hann okkur, hvort
við hefðum nokkuð orðið varir
við „Löngu-Laugu“. Okkur fór nú
ekki að verða um sel. Var þetta
einhver vofa, draugur eða eitthvað
því'MM? Við höfðum aldrei heyrt
tailað um þessa Löngu-Laugu, það
vair eins gott að gæta sin næst,
þegar farið var niður að sjóhús-
unum, þvi að þá var gengið þarna
fraim hjá. Við höfðum eÆlaust iitið
hvor á annan. Svo komumist við
að því, að Langa-Lauga var eng-
in önnur en hún Guðlaug gamla
Indriðadóttir, langamma okkar og
móðir hans, sem hann átti við.
Ekki viS'Sum við nú meira þá, og
því síður, að Indriði hefur eflaust
fæðzt í þessum gamla bæ, sem
við vorum að jafna við jörðu og
engin undur þó hann hefði áhuga
á að fylgjast með.
Mér er Indriði minnisstæður,
bæði sem barn og fullorðinn mað-
ur. Þegar ég segi barn, á ég við
þær stundir, þegar hann var með
okkur í ýmsum leikjum, og er óg í
efa um, hvort við skemmtun okk-
ur betur en hann. Svona var
þessi gamli maður, og verður mér
hann alltaf kær og eflaust okkur
öllum systkinunum. Ekki fer hjá
því, að þeir, sem maðu.r er alinn
upp með, skilji eftir í manni eitt-
hvað, sem maður veit ekki af
sjálfur. Og ósagt skal ég láta, hvort
það hefur verið tilviljun ein, að
þrír af okkur bræðrunum völdum
okkur iðn að ævistarfi, Ekki kæmi
mér það á óvart, þótt þar hefði
eitthvað hangið í okkur frá hönd-
unum hans Indriða á Eyri. Börn
hans öll fengu þessa verklagni af
föður sínum, sonur han| smiður
og dæturnar allar sanmákonur
miklar og þar að auki e?n dóttir-
in mjög listhneigð.
Indriði var vel meðalmaöur á
hæð, fríður sýnum, þrekvaxinn,
snar í hreyfingum, bjartur yfirlit-
uim, sviphreinn og aliur hinn gervi
legasti, hvar sém á hann var iitið.
Svo var það einn dag um há-
sumarið, 4. ágúst 1937. Fólkið af
báðum bæjum hafði verið á engj-
um á þeim stað í Eyrarlandi, sem
kallaður er Litli-dalun, út og upp
af bæjunum. Eftir dalnum rennur
lækur. Við þennan læk stóð fólk-
ið við heyskap, bæði af efri og
neðri bæ. Einn í hópnum var
Indriði. Um miðjan dag urðu all-
ir að fara heim vegna óveðurs.
Þetta varð sorgardagur á Eyrar-
bæjunum. Indriði fór seinna um
daginn út í hlöðu til þess að sækja
hey handa kúnum. Það var hans
síðasta verk. Hann Limdld vw dá-
inn, varð bráðkvaddur.
Börn Indriða og Bjfergar vuru
þessi:
1. Piálína, fædd 16. september
1892 á Eyri, dó um 1924, var gift
Einari Jón.ssyni og bjuggu þau á
Kleifairstekk í Breiðdal.
2. Jón, fæddur 1. desember
1893 á Eyrj — dó þar 22. desem-
ber 1893.
3. Guðlaug, fædd 28. október
1895 á Eyri — dáin fyrir nokkr-
um árum, var alla sína ævi á Eyri,
Bjó þar með föður sínum og syst-
kinum. Vel greind, las mikið og
vissi margt. Unni blómum og
blómarækt og hef ég hvergi séð
eins falleg blóm og í stofunni í
efri bænum á Eyri, fyrr en ég
kom í gróðurhús hér sunnanlands.
4. Stefanía, fædd 4. maí 1898
á Eyri, dáin fyrir nokkrum órum,
maður hennar var Þórormur Stef-
ánsson, bjuggu síðast á Búðum.
5. Jónina Aðalheiður, fædd 10.
apríl 1901 á Eyri, býr enn á Eyri
með systur sinni og bróður.
6. Karl, fæddur 20. júní á Eyri,
býr á Eyri með systrum sínum.
7. Eva, fædd 20. júní 1909 á
Eyri, býr á Eyri með systur sinni
og bróður.
Allra þessara systkina mun ég
jafnan minnast með hlýjum hug
og þakklæti fyrir þau tuttúgu og
þrjú ár, sem ég varð þess aðnjót-
andi að umgangast þau á Eyri.
★
Ég hef hér reynt að geta þess
fóíks, sem mest hefur komið við
sögu á Eyri þau hundrað og fimm-
tíu ár, sem niðjar Ásdísar og Ind-
riða hafa búið þar — fyrir utan
foreldra mína. Enginn má taka
það svo, að ég sé að skrifa uan
þetta fólik vegna þess, að ég álíti
það öðruvísi eða fremra en ann-
að fólk. Það var eins og annað
alþýðufólk á fslandi, komið út af
bændurn og sjómönnum, sem
byggt hafa þetta land frá fyrstu
tíð.
Niðjar Ásdisar frá Kolmúla, sem
ég veit um, eru orðnir á fimmta
hundrað. En þá eru ekki taldir
þeir, sem fæðzt hafa i Ameriku,
og eins mun vanta einhverja þá
allra yngstu. Sjö niðjar hafa borið
nafn Ásdisar frá Kolmúla. en ekki
er nema ein á lífd með því
nafni, og veit ég ekki, hvort hún
heitir eftir henni. Átta hafa bor-
ið nafn Indriða Hallgrímissonar,
tveir af þeim eru á lífi. Það vill
svo til, að þenir, sem hafa heitið
þessum nöfnum, hafa annaðhvort
dáið ungir eða ekki eignazt niðja.
Ef ég ætti að segja eitthvað um
ættaneinkenni, þá er því fljótsvar-
að. Margt af þessu fólki er með
T t M 1 N N — SUNNUDAGSBlvVO
165