Tíminn Sunnudagsblað - 25.02.1968, Blaðsíða 20

Erlendur Jónsson.
sig listaverk i ljóðum, gerði það
á annan há-tt, og kem ég að því
síðar.
Indriði giftist 9. október 1891
Björgu Þorva-ldsdóttuir, aett-aðr' ú-r
Breiðdal. Hún var dáin, þegar ég
ma-n eftir mé-r, svo að ég veit lítið
um hana, Hann bjó þarna áfram
með börnu-m sínum, og þannig var
það, þegar ég man þetta fólk fyrst.
Hvers vegna var þetta fól-k á
Eyri, en ekki eitthvað annað? Var
það einhver tilviljun, að ég skyldi
eiga eftir að alast upp með þessu
fólki? Um slikt hugsaði maður lít-
ið þá.
Samt vi-ssi ég fyrir löngu, að
þetta var allt fólkið hennar Ás-
dísar frá Kolmúla.
Ég hef ekiki verið stór. þe-gar
ég sá hann Lindla fyrst, en hann
hefur oft verið búinn að sjá mig
Þorsteinn Lúðvíksson
áður en ég sá hann, svo að ég
muni eftir honum. Því oftas-t ko-m
hann á hverjum degi í neðri bæ-
inn og heilsaði upp á fólkið. En
því kalla ég ha-nn Lindla, að þe-tta
nafn fékk hann hjá eldri systkin-
um mínum á barn-amáli, þegar þau
voru lí-til, og héldum við hin yngri
því áfra-m og kunni' hann því vel.
Man ég eftir því, að hann kom
oft á morgnana, va-r þá að koima
neðan f-rá sjó. Sjávairga-tan iá um
hl-aðið h-eim-a hjá mér, og leit h-ann
þá inn um leið. Eru mér morgn-
ar þes-sir all-taf minnisstæðir, því
að Lindla fylgdi alltaf glaðværð,
og var hann einn af þeim, sem
ekki skágekk börnin, því að hann
va-r svo barn-góður, að ég hef fáa
þekkt eins. Þega-r við vorum svo
lítil, að við vorum engum ti-1 gagn-s,
Stefanía Jónsdóttir
vor-um að 1-eika okk-ur einhvers
staðar. Var ekkert ósjaldan, að við
værum að snúas-t í kring um h-a-n-n,
því að mamma vissi se-m var, að
ef við vorum nálæg-t Indriða, þá
þurfti hún ekkert að vera hrædd
um okkur.
Indriði stundaði sjó og búskap,
eins og fles-tir gerðu á þe-ssu-m
jörðum, og var ekki síður sjórin-n,
sem va-r aðalatvinnan. Han-n reri
á sjó alveg fram á síðas-ta d-ag
með Ka-rli, syni sínum.
Eins og ég minntist á áður, var
Indriði e-kki skáld. Ekki er mér
hann heldur minnisstæður fyrir,
að ha-nn segði okkur sögur. Nei,
h-ann ge-rði það ekki með orðum,
heldur með höndunum. Hann var
se-m sé einn af þessum undramönn
um, sem fæða-st smiðir. Það lék
al-l-t í höndunum á honum. Ef bil-
aði klukk-a, var hún ekki fyrr kom
in i he-nd-u-rnar á Indriða en hún
va-r ja-fn góð. Svona var með alilt
sem han-n snerti á. En þó var vasa-
hnífurinn hans og hefillinn, sem
mest unun var að sjá hann nota.
H-ann skar svo vel út, að það
mundi talið til listaverka nú. Mér
e-r einn hlutur minnisstæður eftir
Ind-riða, sem var til heima frá því
ég fyrst ma-n. Það var snældustóll,
sem hann gaf Stefaníu, systur
sin-ni, útskorinn á hliðum og að
o-f-an o-g með stöfunum hennar og
ártalinu 1905, mikið listaverk.
H-an-n er til enn og er i. eigu einn-
ar systur minnar, sem býr austu-r
á Fáskrúðsfirði. Fleira er eflaust
td efti-r hann á Eyri hjá dætruim
hans. Mé-r fa-nnst þetta ekkc,rt sér-
s-ta-kt, þegar ég var barn, var svo
vanur að sjá þetta. Svo var það
h-efilinn, ég man alltaf eftir því,
hvað hann beit vel, og var vís-t
ekkert ósjaldan, að við hlupum
með spýtu, se-m þurfti að laga,
svo að unnt væri að not-a hana
sem bát, og áttum þá til að nota
hann sjálfir. En ekki veit ég, hvort
ha-nn hefur a-lltaf bitið betur á
ef-tir. En aldrei man ég til þe-ss,
að ha-nn segði styggðaryrði við
ok-kur af þeim sökum, og hef ég
oft hug'að um það síðan, hv-að
gott það var að alast upp í ná-
vi-s-t svona ma-nns. Ég hef oft síð-
an orðið sjón-arvottu-r að því, þeg-
ar lítil börn eru að koma á vinnu-
staði t-iil þess að sjá, hvað stór-u
mennirnir eru að gera, að á móti
þei-m er reidd upp reka eða ham-
ar og kallað: „Bur-t m-eð þen-na-n
skríl“. Og er ég ekkert hissa á
164
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ