Tíminn Sunnudagsblað - 28.04.1968, Blaðsíða 16

Lífshamingja
á færibandi
að stjórn gerviheila
- „GRATIS UNÐ OHNE JEÐES RISIK0“
„Unter Millionen wartet auch
Ihr kiinftiger Ehepartner.“ — Svo
sagði hann við samferðafólkið.
Skipið öslaði norður Eystrasalt
meðfram ströndum Gotlands, þar
sem gráir miðaldakastalar gnæfa
við himin — hvítt ferlíki á bláu,
lognværu nafi, og mannþröng á
öllum þiljum. Ég hafði ekki veitt
honum athygli fyrr en hann
hlammaði sér í auðan legustói við
hliðina á mér — miðaldra maður,
hið bezta á sig kominn og ofur-
litið farinn að grána í vöngurn.
Og hét Waldteufel.
Það voru kannski þúsund far-
þegar á skipinu — ungir, að-
gangsfrekir Þjóðverjar í stuttum
skinnbrókum, miðaldra Finnar
rneð svaðaleg ör, sem komu í Ijós,
þegar þeir smeygðu sér úr skyrt-
unum í sóiarhitanum, Svíar, sem
voru of virðulegir til þess að bera
á. sér skrokkinn, masandi Danir
með ævisögu sína á takteinum. En
þessi þýzki maður, sem hét skrítn-
ara nafni en aðrir menn, skar sig
iíka úr um annað: Hann var í allt
öðrum erindagerðum á þessu skipi
en hin mislita hjörð, sem um-
kringdi hann. Þó að hann bæri
það ekki með sér við fyrstu sýn,
var hann méð sjálfa iífshamingju
í fari sínu og bauð hana fala hverj-
um, sem farið hafði á mis við hana
Upp úr kafinu kom, að það vat
starf hans og köllun að fara land
úr landi og bjóða einmana fólki
liðsinni sitt og þar með hlutdeild
í unaðssemd lífsins.
Hér var svo margt um mann-
inn, og ég hefði liklega ekki veiti
Waldteufel neina athygli, ef hann
hefði haft meðferðis þykkan bunka
af myndskreyttum óg litprentuð
um bæklingum. Ofan til á forsíð-
unni var mynd af ógurlegu mann-
hafi, sem hlutað var sundur í átta
dilka, en neðst í vinstra horni pilt-
ur og stúlka, sém vfléttuðu saman
fingur og studdu enni við enni.
Upp af höfðum þeirra gengu tvær
flaugar, bleikrauð og ljósblá, og
skutu broddunum á ská upp í
mannþröngina og bentu þar á sína
hræðuna í hvorum hinna yztu
dilka.
Það fór ekki fram hjá þessum
sölumanni lífshamingjunnar, að
mér varð starsýnt á bæklingana
hans. Hann hallaði sér ekki aftur
á bak í legustólnum eins og leti-
dýrin í kringum hann, heldur hófst
hann allur í sæti sínu.
— Nafn mitt er Waldteufet,
sagði hann, — Heinrich Waldteu-
fel aus Hamborg. Ég er umboðs-
maður hinnar frægu Altmans-
stofnunar, Europas grösste Ehever
mittlung. Má ég bjóða yður að líta
á?
Hann rétti mér einn hinna hc-
skrúðugu bæklinga sinna
Til hliðar við piltinn og stúlk-
una, sem fléttuðu saman fingur
sína, voru fimm litprentaðar kringl
ur — dimmblá, gul, grá, rauð og
græn. Ég hélt fyrst, að þetta væri
einungis skraut. En herra Wald-
teufel lét mig ekki lengi vaða i
villu: Þetta var psychologischer
Farbtest, sagði hann, vísindaleg
uppfinning hins mikla sálfræðing^
prófessors doktors M. Lúschers.
Einmana sálir, sem þráðu ekta-
maka, áttu að tölusetja þessar
kringlur, eftir því, hvernig þeim
gazt að litunum, og þar með var
fenginn ’ykill að vitneskju um
lyndiseinkunnir allar, hnelgðir og
eigindir. Þegar þar bættist við dá-
lítil skýrsla um aldur og fæðing-
ardag, trúarbrögð, skólapróf, tekj-
ur, hugsanleg líkamslýti, tóm-
stundaiðju og nokkur fleiri atriði,
var allt fengið, er stuðla mátti að
æskilegu valr. Þetta hét Glucks-
gutschein.
Herra Waldteufel talaði hægt og
settlega á meðan hann var að skýra
þetta fyrir mér. En áður en varði
tók honum að svella móður. Þetta
var ekki heldur venjuleg hjúskap-
armiðlun, sem pukrazt var með í
stofuhorni — allt stærra í sniðum,
heldur en hér á árunum hjá Karli
Einarssyni Dunganon, greifa af St.
Kilda.
— Við höfum fjórtán þúsund
manns á skrá, sagði hann, og nú
tóku hendurnar að saxa loftíð fyr-
ir framan r.efið á mér. — Trygg-
lyndar stúlkur, ástríkar konur,
myndarlegar húsmæður, efnilega
pilta, efnaða menn — einmana
fólk, sem þráir hjúskaparsælu og
lífshamingju og finnur hana með
aðstoð okkar. Tvítugt fólk, þrítugt,
fimmtugt, sjötugt. Og það eru ekki
skeikulir menn, sem velja mak-
ana. Þetta er vísindastofnun með
gerviheila i þjónustu sinni: Robot-
er als Ehestifter. In Sekunden-
bruchteilem hat eine kúhl komb-
inierende Denkmaschine einem ein
samen Witwer eine Frau und vier
Halbwaisen eine Mutter geschenkt.
Ég lét á mér skilja, að Þjóðverj-
ar væru svo kunnir að nákvæmni,
að þeir myndu manna sízt þurfa
á slíkri vé] að halda. En handhafi
hjúskaparsælu og lífsiham.ingju
kvað það ofvaxið mannlegum heila,
enda þótt þýzkur væri, að velja
hinn æskilegasta maka af full-
komnu öryggi úr fjórtán þúsund
manna hópi á nógu skömmuin
tima án slíkra tilfæringa. Yfirburð
ir stofnunarinnar voru einmitt
fólgnir í þvrí, að hún hafði tekið
vísindin og tæknina í þjónustu
sína á öilum sviðum: Unser Elek-
tronengehirn aber ermöglicht eine
absolut prázise Auswahl treffen.
Wir garantieren eine solche Voll-
MYNDIR HANDAN UM HAF
304
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAB