Tíminn Sunnudagsblað - 28.04.1968, Blaðsíða 17
Þær eru orðnar tangþreyttar á því að bíða meS þrá
í brjósfi og hendur í skauti eftir þeim manni, sem frelsi
þær frá tilgangsleysi einverunnar. Þess vegna hafa þær
snúið sér til hjúskaparmiðlunar Altmanns í Hamborg,
er hefur þær á boðstólum og leitar þess manns, sem
svipað er ástatt um.
svimaði af einskærri gleði, þegar
honum varð hugsað um allan þann
sæg. sem streymdi zum Standes-
amt fyriir tilverknað hans og gervi-
heilans við Hanns-Henny-Jahnn-
Weg í Hamborg. Hann gekk þess
ekki dulinn, að þjóðirnar hlutu
mörg svöðusárin í styrjöldum, eink
Uin þær, sem Iutu i Iægra haldt
en hvílík guðsblessun, að til skyldu
vera ráð að græða sárin og svæfa
harmana og hugga ekkjurnar.
Undir þessum orðræðum öllum
hafði herra Waldteufel öði‘u hverju
gotið augum á hringinn á baug-
fingri mínum. Hann visSi, að hér
rœddi hann við heilbrigðan, sem
ekki þurfti læknis við. En það dró
ekki úr ákefð hans við boðun fagn
aðarerindisins. Þetta var maður,
sem lifði og hrærðist í því starfi,
er hann hafði tekizt á hendur.
Seinna heyrði ég álengdar,
hvernig hann flutti mál sdtt, þar
sem veiðilíkur voru: Kostenlos und
unverbindlieh, gratis und ohne
jedes Risiko, mátti biðja Altmanns-
stofnunina að ráðgast við gervi-
heilann góða. Og nú voru á lofti
syrpur af myndum af fríðleikspilt-
um, barngóðum og geðspökum og
líklegum til að fara vel í rúmi.
Við auðheyranlegt andóf harðnaði
ræðan: Það var ekkert vit i því
að slá hendinni á móti gæfu sinni,
þegar hún beið á næsta leiti: Heute,
hier und jetzt, reicht Ihnen das
Schicksal die Hand. Sohlagen Sie
ein!
kommenheit in der Wahl des ide-
alen Partners, dass ein noch höh-
eres Mass an Harmonie kaum noch
denkbar ist.
— Gerviheili, maður, sagði
hann, — hér sjáið þér, hvað þeir
hafa sagt um okkur: Heilbronner
Stimme og Nurnberger Zeitung.
Og Neue Ruhr — Zeitung: Eine
elektronische Datenverarbeitungs-
masohine mit der Erfullung des
Traumes nach dem Gliick . . . .
Hámark tækninnar í hjúskapar-
miðlun, lífsnautn og hamingja á
færibandi, öryggi til handa ein-
mana fólki. Fjörutíu af hundraði
allra, sem gerviheilinn velur, eru
komnir í farsælt hjónaband inn-
án skamms tíma. Sem ég heiti
Heinrich Waldtéufel.
Þessi ágæti erindreki lét dæl-
una ganga langa stund með öll-
um þeim sveiflum og hnykkjum,
sem heyrðu til slíkri ræðu. Hann
margítrekaði, hvílíkur gæfumað-
ur hann væri að hafa komizt í
þetta starf. Hann dró jafnvel í efa,
að trúboðarnir í Afríku létu jafn-
'mikið gott af sér leiða og hann,
og kvaðst hann þó vera trúmað-
ur og sækja kirkju sína í Ham-
borg, þegar hann gæti því við
komið sökum annríkis. Áður fyrr
hafði hann selt þvottavélar og kæli
skápa og raunar einnig fengizt við
kjötverzlun um skeið, og þótt hann
hefði haft mikla ánægju af því,
kornst það ekki í hálfkvisti við þá
Mfsfyllingu, er hann hafði öðlazt
við hjúskaparmitttimina. Hann
T t M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
305