Tíminn Sunnudagsblað - 28.04.1968, Blaðsíða 21

Geiíhellar í Álftafirði, Ljósmynd: Páll Jónsson.
rauluðum við oft ættjarðarkvæði
Steingriim.s, Jónasar, Kristjáns, Þor
steins og Páls og fleiri skálda og
Ihöfðum óbiandna ánægju af. Víst
er það, að feginn vildi ég mega
lifa þær stundir upp aftur.
Dagur var líka prýðilegur verk-
maður og búhagur sem kailað var.
í búskapa’itíð hans var sá talinn
búhagur, sem smíðaði amboð, skeif
u>r og hestskónagla, setti upp reipi
og reiðinga, gerði að tunnum og
öðiru þess háttar og gat komið
upp fjárhúsum og öðrum útihús-
um Vrði of langt að telja upp
aölt slíkt, er ómissandi var að
kunna. En allt þetta gerði Dagur
íram-an af bú-skaparárum sín-
um, en fékkst minna við slikt. eft-
ir að synir hans komust upp ,þvi
>að aiiir voru þeir upplagðir smið-
ir.
Bæði voru þau hjón gestrisin
með glaðværð og góð heim að
sækja, enda oft gestkvæmt á heim
Jli þeirra. Framan af búskaparár-
unum var varningur mest fluttur
á hestum úr kaupstað og í. Um-
ferð var því oft talsverð, einkum
vor og haust. Melrakkanes er þann
ig sett, að þar v-ar nokkurn veg-
inn mátulegur áfangastaður, hvort
sem menn voru á leið til Djúpa-
vogs eða að koma þaðan. Þangað
voru um tuttugu og fjórir kíló-
metrar. Þett-a breyttist svo, þegar
vegir bötnuðu og einkum eftir að
bíifært varð u>m sveitina, að allar
gestakomur hurfu og í staðinn
kom einangrun. Gamli tíminn var
því kvaddur með söknuði, Þó að
stundum hiytust snúningar og fyr-
i-rhöfn af gestakomunni, einkum
fyrir kvenfólkið innan bæjar, ef
þeir voru blautir og illa til rei'ka.
var slíkt iaunað með glaðvæt'ð
góðra gesta, sérstaklega næturgest
anna. Eins eða tveggja tíma H1
viðstaða til þess að h-víla hrossin
notaðist ekki eins vel til skernmt-
una?. Gestirnir höfðu bá allan hug-
ann við að kornast áfram, og það
vildi oft sannast, er skáldið kvað:
Að komast sem fyrst og að komast
sem lengst,
er kapp þess, er langt á að fara.
Þá v-ar Jíka stundum takmarkað-
u>r timi-nn, sem unnt var að sinna
gestunum, vegna anna
Á þessum timum var líka taJs-
vert flutt á sjó, einkum frá Mel-
rakkan-esi og Starmýri. Þá losnuðu
menn við að fara inn fyrir Ham-
arsfjörð, og bátsiferðirnar voru fyr-
irhafnarminni en að dragast með
hesta í misjafnri færð. Þá
var Álftafjörðurinn dýpri en nú,
en föllum varð að sæta báðar leið-
ir. En stundum voru líka hindran-
ir af ísi, því að Álftáfjörð iagði
oft að meira eða minna leyti, ef
frostakaflar komu, er títt var á
þeim árum, svo að sjóferðirnar
gátu orðið dálítið slarksamar, þótt
leiðarstyttir væri að þeim. Þá kom
veturinn 1917—1918, er bæði Ál-fta
fjörður og Hamarsfjörður vorú
viakalau-sir frá þret-tánda og fram á
góðu.
Frostihörku-r voru miklár þann
vetur og fannkoma og stórhríðar
írá jólaföstukomu og fram á þorra.
Það mun hafa verið nokkrum
dögum fyrir jól, að Ólafur Thorla-
cius læknir fór í sjúkravitjun suð-
ur i Þvottá. Færð var ekki góð,
svo að honum entist ekki dagurinn
nema til suðurferðarinnar. Varð
h-ann þvi að gista suður frá um
nóttina, Morguninn eftir var kom-
ið stólparok með fannkomu og
bru-n-aifrosti, svo að ekki þótti fært
veðui bæja á milli. Þetta hélzt í
fimm eða sex daga. Þó komst
TtMlNN - SUNNUDAGSBLAÐ
309