Tíminn Sunnudagsblað - 14.07.1968, Side 5

Menn undu því illa, er kir'kjan
var fokin. Menn fundu, ungir sem
gamlir, að eittlhvað vantaði. Hvað
Var það? Lfklega klukknahljómur
inn og friðurinn og róin, sem
gagntekur kirkjugesti í kirkju
sinni við tilíhugsunina um tilveru
uðs og gæzku hans. Nýja kirkju
ráðu því allir og unnu með gieði
að þvií að korna henni upp. Finna
þeir nú giöggt, að þeir vilja ekki
missa hana aftur.
Það var eitt af mörgu, sem við
dáðum séra Sigtrygg fyrir, að
hann skyidi koma til safnaðarins
svipað og áður og hafa um hönd
guðsjónusíu á heimili í byggðar-
íaginu í þau fimm ár, er þar var
engin kirkja.
Minnast má þess, áð á því ári,
er kirkjan var reist, 1929, gaf Jón
Oddsson skipstjóri, þá til heimilis
í Englandi, nú í Reykjavík, um
fimmta hluta kostnaðarins við að
koma henni upp. Einnig gáfu þeir
bræður frá Hrauni, Marzelíus og
Guðjón Berniharðssynir, nýtt orgel
fyrir vígsludaginn 1929. Innan
safnaðarins hefur kirkjunni gef-
izt fagurt altarisklæði, altarisdúk-
ur, þríarma Ijósastjaki á altarið,
dregill, mjög hlýlegur, á kirkju-
ganginn, peningar og fleira. Einn-
ig mestöll '’inna til viðhalds kirkju
og kirkjugarði.
Ljúft er að minnast Helga Guð-
mundssonar á Brekku og Jóns S.
Jónssonar á Sæbóli vegna mikillar
vinnugjafar þeirra, kirkjunni til
fegrunar, og ,til annarra kirkju-
legra framkvæmda, svo og söng-
stjórnar Jón-s og allrar umhirðu í
fjörutíu ár Einnig hafa tvær ut-
ansafnaðarkonur gefið sextán
sálmabækur til minningar urn
ömmu, afa og föður sinn. Allt bend
ir í sömu átt: „Kirkjan mín heima
og það, er þar fór fram, er mér
svo mikils virði, að henni vil ég
gefa með þökk í huga“.
Fyrir nokkru var kirkjan öll
máluð utan og um leið var ákveð-
ið að mála hana að innan. Þá var
girðing umhverfis kirkjugarðinn
endurreist að há'lfu og vandlega
máluð. Upphaflega var girðingin
veikbyggð grannir járnstólpar
með þéttriðnu neti áfestu, en horn-
stólpar steyptir og vandað til vinnu
við þá. Tréslá var milli stólpanna
á efri enda, og í garðshliði tré-
grind, anjpg haglega gerð af kirkju
smiðnum, Torfa Hermannssyni frá
Fremstuhúsum. Jón Guðmundsson
frá Arnarnúpi annaðist alla stein-
smíðavinnu við kirkjuna.
Prestum og söfnuði þótti miður,
hversu fljótt girðingin umhverfis
grafreitinn sýndist hrörna. Virtist
flestum, að innan fárra ára þyrfti
að endurreisa hana að öðru en
horn'stóilpunum. . í sambandi við
þetta er frá því að segja, að
skömmu eftir jarðarför séra Sig-
tryggs afhenti ekkja hans, frú
Hjaltlína, formanni sóknarnefnd-
ar Sæbólssafnaðar tvö þúsund og
fimm hundruð krónur með þeim
fyrirmælum hins látna, er hann
ákvað legstað sinn í Sæbólskirkju-
garði: „Eg vil engan legstein á
leiði mitt, en láta heOdur kirkju-
garðinn njóta þess“.
„Samkvæmt þessu læt ég þessa
upphæð ganga til varðveizlu og
fegrunar kirkjugarðinum“, segir
frú Hjaltlína.
Þannig nær hugur séra Sig-
tryggs til þeissarar kirkju og graf-
reits langt inn í ókomna tíð. Var
gjöf frú Hjaltlínu innilega þökk-
uð af öllum söfnuðinum.
Þegar biskupinn, herra Sigur-
björn Einarsson, kom á Ingjalds-
sand og athugaði kirkju og graf-
reit, spurði hann:
„Hver hefur skipulagt grafreit-
lnn, ráðið afstöðu og gerð leið-
anna og þessari fögru, látlausu,
grasigrónu umgerð um þau“
Svarið var á reiðum höndum:
„Það gerði séra Sigtryggur“.
Hann teiknaði öll leiði, sem hugs
uð voru í grafreitnum, með götur
milli hverra tíu leiða og beinar lítt-
ur frá hliðum og gafli kirkjunnar.
Hann kom Mka og vann með að-
standéndum þeirra, sem hrepptu,
fyrstu leiðin í hinum nýja graf-
reit. Hin grasigróna umgerð mynd-
ar bekk, sem er um tuttugu og
fimm sentimetrar á hæð frá jörðu,'
og álka breiður rammi er um leið-
in sjálf.
Ofan á leiðunum myndast reit-
ur, sem aðstandendum er í sjálifs-
vald sett, hvernig þeir prýða. Flest
ir hafa valið blóm, ýmissa tegunda,
í líkingu við skreytingar hinnar
vökulu náttúru á jarðarsverðinum,
sem við stöndum og störfum á.
Þegar séra Sigtryggur teiknaði
grafreitinn, gerði hann ráð fyrir,
að nafn hins látna væri skráð, þar
sem gröf hans yrði, ásamt fæðing-
arári og dánardægri .Þessi teikn-
ing og skrá um hina látnu menn
er vandlega geymd hjá formanni
sóknarnefndar.
Þessi frásaga um grafreitinn er
rituð til þes>s að sýna og sanna,
hve Sigtryggur var mjög á undan
samtíð sinni í hugsun og athöfn,
svo að verk hans uppfylla þær
kröfur, sem nú eru gerðar. Bless-
uð sé minning þeirra manna, er
með framkomu sinni hafa fyrr og
síðar vakíð þá trú og hrifningu í
brjósti samtíðarfólks síns, er því
er ævarandi ei'gn og leiðarljós til
æviloka.
Séra Sigtryggur Guðlaugsson á Núpi,
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
533