Tíminn Sunnudagsblað - 14.07.1968, Síða 11

Óðinn III, til skamms tíma forystuskip landhelgisgæzlunnar. Ofan á glerkassanum eru’ þyrlur úr plasti, enda er þyrluþllfar
á skipinu. <Tímamynd-GE).
bræddur, en dregst saman, þegar
hann storknar. Við þessu verður
smiðurinn að sjá.
— Manstu hvert var fyrsta rnó-
delsmíði þitt hjá Landssmiðjunni?
Sigurður glaðnar við. Já, það
man ég vel, segir hann, því ég var
ánægður að vera loks kominn í
það starf, sem mig langaði mest
til. Þetta var almenningssímakassi
lianda bæjarsímanum, steyptur úr
áli. Þá kostaði símtal 2x5 aura.
Síðan eru liðin þrjátíu og fimm
ár og allan þann tíma hefur Sig-
urður verið hjá Landssmiðjunni
og leyst af hendi fjölda verkefna,
sem nærri má geta. Það stærsta
mun hafa verið skrúfan í gamla
Óðni.
— En hvenær gerðirðu fyrsta
skipslíkanið?
Sigurður segir, að það hafi ver-
ið vegna sjávarútvegssýningar,
sem hér var haldin' rétt eftir stríð.
Þá var Landssmiðjan beðin að láta
í té líkan af Fanney, og smíðin
Ibom í hlut Sigurðar.
Fanney var eign Fiskimálasjóðs
og Síldarverksmiðja ríkisins. Hún
var fyrst riotuð til að gera tilraun-
ir með veiðar í hringnót, án nóta-
báta, og síðan til síldarleitar. Nú
er hún nýlega sokkin, lenti í ís
fyrir norðan þann 1. maí í vor.
En líkamð er vel geymt á skrif-
stofu Fiskimálasjóðs.
Eftir Fanney bárust Sigurði
fleiri beiðnir. Eitt líkan lenti í sjó-
minjasafni í New York sem sýnis-
horn af nútíma fiskibát íslenzkum.
Það var fyrir milligöngu Páls
Pálmasonar ráðuneytisstjóra, en
báturinn, sem þetta líkan var gert
eftir, hét Barði, og var smíðaður í
Landssmiðjunni handa Vestfirð-
ingum.
En langflest líkön hefur Sigurð-
ur gert fyrir Landhelgisgæzluna.
Það er íyrst Albert. Svo er það
Vestmannaeyja-Þór, Mið-Þór og
Nýi-Þór. Og Óðinn, fyrsti, annar
og þriðji. María Júlia, Ægir eldri.
— Og nú er ég með síðasta lík-
anið, segir Sigurður. Ægi nýja.
Það verður Víst síðasta varðskipið
oklkar i bráð. Nú taka flugvélarn-
ar meir og meir að sér landhelgis-
gæzluna.
— Hefurðu siglt mikið með
varðskipunum?
Nei, hann hefur ekki gefið sér
tíma til þess frá vinnunni, en hins
vegar hefur hann oft farið um
borð í þau — með tommustokk-
inn með sér.
Hvert iíkan er að stærð 1/50
partur af íyrirmyndinni.
Sigurður þarf þó ekki að klifra
upp möstrin eða kafa niður undir
kjöl skipsins, því hann styðst við
teikningar frá skipasmíðastöðinni,
sem skipið kemur frá. En ofan-
þilja eru ótal hlutir, sem engar
teikningar eru að, og þá er ekki
annað að gera en mæla sjáifur.
— Hvað ertu lengi með eitt lík-
an?
— Það geíur skipt mánuðum.
Um að gera að vera nógu þolin-
móður.
— En þegar þú ert búinn með
skipin, ætlarðu þá ekki að taka
flugvélarnar?
Sigurður fer hjá sér, segir að
það sé kannski hægt að fá líkön
hjá verksmiðjunum, en það er auð
séð á honum, að hann hefði ekki
nema gaman af því. Enda hefur
hann oftar en einu sinni skropp-
ið með þeim upp í háloftin og séð
dýrð lands og sjávar.
Fyrr á árum voru það aðallega
erlend skip, sem tekin voru að
veiðum innan landhelgi. En síðan
þonskastríðið, sem fyrr var vikið
að, leystist svo farsællega, hefur
hlutMlið snúizt Við, og nú á síð-
ari árum er meiri hluti landhelg-
is'brota framin af íslendingum,
Framhald á 550. siðu
Siguröur' gerði líkan af stórhýsi, sem
Jónas Þorbergsson vildi reisa handa út-
varpinu, Myndin birtist í dönsku blaði,
sem tákn um stórhug íslendinga, en
þegar til átti að taka var allur gjald-
eyrir uppurinn, og stofnunin er enn í
leiguhúsnæði.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
539