Tíminn Sunnudagsblað - 17.11.1968, Blaðsíða 9

RYÚNÓSÚKE AKÚTAGAWA;
Nef prests í
borginni Ike-nó-0
í borgiinni íke-nó-Ó var ekki ein
einasta Ihjræða, sem ekki hafði heyrt
tala'ð um nefið á séra Z-enlkí
Nægú. Það slútti yfir efri vörina
og hókk niður á höku, fimm eða
sex þumiumga langt og jafngilt
frá rót að broddi.
í fimmtíu ár hafði þetta óskap
lega nef kvalið hanin, jafnt kór-
drenig í æsku sem fræðara í must
erinu. I návist annarra reyndi
hanin þó jafnan að láta sem sig
giltd einu, hversu nefstór hamn
var. Homum famrnst ekki heldur
neitt óviðiunkvæmi'legt, að maður,
sem heigaði sig því að greiða fólki
veginm til Paradísar með heitum
bænum, burðaðist með þvlíkt nef,
heldur oli hitt, að hann vildi als
©kki láta aðra gruma, hve það
var hoinurn þung byrði. Þó að
hann vildi helzt láta sem hann
væri hireykinn af þessu óskapn
aði, stóð honum ekki meiri stugg-
ur af öðru en heyra einhvern
nefna nief.
Nefið var honum náttúrlega til
óskaplegrar arniæðu. í fyrsta lagi
gat hanm ekki matazt hjálparlaust.
Reyndi hann það, stakkst nefið á
kaf í hrísgrjónin í skálinni hans.
Hann varð því að láta einhvern
lærisveima sinna sitja gegnt sér og
haida niefimu uppi með tólf þuml-
unga iangri spýtu. Samt varð mat-
artekjan hreimt ekki þægileg —
hvorki prestimiim sem nefið átti,
né lærisveininum, sem hélt því
uppi.
Einu sinmi var það, að hnerra
setti að herhergisþjómi, sem hann
hafði fengið til þess að hjálpa
sér í stað læosveinsins, og við það
missti hann nefið niður í hris-
grjónaskálina. Og það var ekki að
sökum að spyrja: Þetta óhapp
komst á allra varir og fréttist jafn-
vel alla leið til Kjótó. Hanm and-
æfði því efcki, að svoma nef væri
fteemur óþægilegur fylgifiskur, en
hanm gat ekki sætt sig við, að það
tefldi viröingiu hans í hættu.
Fóllkið í Íkemó-Ó sagði oft, að
það væri þó Iám í óláni, að séra
Zenki skyldi vera prestur, því að
náttúrlega hefði engin kona vilj-
að giftast svona nefjuðum manni.
Sumir báru sér meira að segja í
munn, að hann hefði sjálfsagt efcfci
hafrnað í hélgidóminum, ef nefið
hefði ekki komið til. Sjálfur leit
hamm þó ekiki svo á, að hanin hefði
ffllúið í musterið tl þess að léitta
sér sambúðina við nef sitt. Hann
var aillt of stórlátur maður til þess
að sækjast eftir hjúskap, sem
tíðkaður var um allar jarðir. Það
eitt var honum kappsmál að
græða þau sár, sem á virðingu
hans bánust, og jafna þanm álits-
hmefcki, sem hamn hafði orðið fyr-
ir, og til þess vitdi hann einskis
láta ófreisbað.
Hann leitaði alllra hugsanlegra
bragða til þess að láta nefið á sér
sýnast styttra en það var í raun
og veru. Þegar enginn var nær
staddur, grandsfcoðaði bann nefið
á sér í spegli, virti það fyrir sér
frá öllu sjóniarhornum og þaul-
hugsaði vanda s-inn. E-n þau svip-
brigði, sem hann iðkaði fyrir fram
an spagilinn, gerðu efcki neina
stoð. Hanm belgdi út kinmarnar,
studdi fingri á höku sér og virti
sjállfan sig fyrir sér langar stund
ir. En hann gat ekki einu sinni
talið sjálfum sér fcrú um, að nefdð
sýndist styttra en endranær. Hitt
gat oft gerzít, að homum sýndist
það lenigjast þeim mun meira
sem hann rýndi l'engur á þíð. Þá
stóð hanm upp og stakk speglin-
um í hyliki sitt, sltundi þungam og
gekfc dapur í huga í helgidóm'imn
til þess að syiígja Kwainmon, gyðju
misfcuinniseminmiar, heiliagar ritn-
inigar.
Hanm virti þráflaildlega fyrir sér
nef anmarra manma. Fjöldi fólfcs
kotm iðulega í m'usferiö í íke-nó-Ó,
til þess að hlýða þar Búddha-mess
um. Þar var tekið á móti priestum
úr öðrum bygigðarlögum, og þang-
alð fcomiu bæjafíiúar ifcifl. helglat-
hafna. í fcrim-gum mai'Sterið var
fcraðak sm'álhýsa, og þar var bað-
hús, Iþar sem vatn Viar hitað á
hverjum degi. Hamn gaf þéirn, sem
þangaö toomu, nánar gætur og
viMi efcki láta af þeirri trú að
hann sæi einlivern tímia að
mtnnsta kosti einn mann, er hefði
etoki minn-a nef. Það hefði verið
hionum hugfró. Hann 1-eit ekki við
íburðarmiikliu sfflkiMæðum ríku
©estanna, hversdagslegum hamp
sltökkum almenning-s n-é saffra-n-
h-ettum og hvörfcum ski-kkjuim pres-t
anna — ailt var þetta honum hé-
góminn -einn. Augu h-an-s sáu ekki
fólkið né búnað þess, held-ur ein-
ungis nef. Hanm sá stund-um kón-ga
-n-efi bre-gða fyrir, en aldrei nei-nu
n-efi jafn mikiilúðlegu og hann var
með. Hver dagur, sem færði h-on-
um vonbrigðin ein, gerðu han-n
hmiuiggnari og áhyggjufyllri.
Þegar ha-nn átfci tal við menm,
tók hamm ósjálfrátt fmgru-nuim ut-
a-n um síðan nefbroddinn á sér.
En þegar hamn varð þess áskynja,
roðn-aði hann af blygðun. Atferii 1
hans var e-k-ki samboðið stöðu hanis
og aldri. Ólá-n hans ha-fði náð slíku ,
valdi á honum, að hann var hætt-
ur að gæta sín.
í örvæntingarf-uliri leit si-n-ni að ;
þeirri huggun, sem han-n hélt sér ,
geta orðið að því að uppgötva ein- -
hvers staðar j'afnistórt nef og hann -
v-ar sj'álfur m-eð, sökkti hann s-ér'
niður í hin viðamMiu rit Búddha- \
trúai-mann-a. En í öllum þessum 1
ritnimigum var hver-gi getið um1
svona lan-gfc -nef. Hversu mikil fró ;
hefði honu-m þó ekki verið að því, ,
e;f annað hvort Mú Lí-en eða Sja;
Lí H-sí-en hefðu til dæmis verið
með lan-gt n-ef.
Hann raks-t aftur á móti á það,
að Líú Hsamtí, drottnari Sjú-han-
konumgdæmisins, á þriðj-u öld,
ha-fði v-erið m-eð ákaflega síð eyru.
Við geturn ímyndað okku-r, hvílik
ur léttir það hefffl verið, ef ofvöxt-
urirnn h-efði verið í nef-i hams, e-n
ek-ki eyrum.
Þess þarf varla að ge-ta, að hann
lét efcki við það eitt sitja að leita
af k-ostgæfind n-efs, er orðið gat hon
um tl hugsvölumar. Hann reymdi
Mka af ákefð og elju margvísileg
ráð til þess að sty-tta á sér n-efið.
Einu sinnd sauð hann sér lyf úr
höggormshráfca, og í anrnað skipti
iaugaði han-n n-efið úr músahlandi.
en þrátt fyrir llátlausar og marg
endurtéknar tfflra-umir hans til þes-s ‘
T f M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
919