Tíminn Sunnudagsblað - 17.11.1968, Blaðsíða 11

banm sá þetfca og sagði við sjálfan
siig:
„Mér var sagt að draga þau út
með tönig.“
Nefið var orðið áþekikasit reyttri
og steiktri hænu. Presturinn
belgdi út kinmamar og leyfði læri-
sveinimiuim að mneðlhöndla nefið
eins og hann taldi við eiga, þó
heldur ófrýnálegur á svip. Góðvild
lærisveinsinis þurfti hamn ekki að
efa, en honum gazt ekki orðið að
því, hve nefið á honum var hart
leikið. Líkt og sjúklingur, sem
tæpast ber fulit traust til læknis-
ins, er beiitir á hann hníf sínum,
gaut Zenkí augum á nef sér og
virti fyrir sér smúna fituströngla,
gihta stm barnis'finigur, er læri-
sveinininn dró út úr því.
„Jæja, meistari“, sagði læri-
svei-nininn loks. „Nú er eftir að
sjóða það ofurlítið betur, og svo
er þessu lokið“.
Zenikí hleypti brúnuim, en lét til
leiðast.
Þegar nefið var dregið upp úr
katlinum í amnað sinn, sáu þeir sér
til mikillar fnrðu, að það var orðið
mun styttra en áður og ekki til
muna frábrugðið venjuilegu kónga
nefi. Zenkí þuklaði á þessu stytta
nefi og leit feimnisLega í spegilinn,
sem lærisveiinn hélt fyrir fram-
an hanm,
Nefið, sem áður skagaði niður á
höku, hafði storoppið merkrlega
sam-an og rnáði ekki framar niður
fyrir efri vörina. Það var ekki orð-
ið nema svipur hjá sjón. Rauöir
nabbarnir, sem þöktu það, voru
sennilLeiga e-kki an-nað ákorour, sem
það hiafði hl-otið við hnjaskið.
„Nú hlær enginn að mér framar“
hugsaði presturinn. Hamn sá, að
andlitið í speglimum horfði fram-
an í hann með ánægjuglampa í aug
um.
En allan þennan dag kveið hann
því, að nefið kynni að le-ngjast á
ný. Þess vegna varð honum það á
að þreifa of-t á því, svo lítið bar
á, bæði við versasönginn og matar-
tekjun-a. Það friðaði hann, að han-n
fann, að nefið sat í sömu skorðu-m
ofa-n við efri vörima og gerði sig
ekki Líklegt bil þess að síga niður
fyrir munminm.
Han-n v-aknaði snemim-a nœsta
morgun, og jafnskjóbt og hann átt-
aði sig, greip ha-nn tii nefsins.
Hanm fann undir eins, að það var
jafnstutt og það haföi verið um
bvöldið. Á þeissu augnabliki ken-n-di
hann saima fegimlLeikans og fyrir
mörgum árum, þegax hanm hafði
loikið ölLum þeim m-eMætum, sem
fylgdu því að emdurnita hirna lönigu
Lótu.ssálma trúfiokksins.
Nokk-ru-m dögum síðar gerði-st ó-
þægiieigt atvik. Hermaður, sem
kom eri-nda sinmia í musterið í íke-
nó-Ó, mændi á nefið á eins og n-aut
á nývirki, háðskur á svip, og kom
ekiki upp eimu einasta orði. Og ekki
nóg með það: Svo ilia viLdi til, að
sami !h-erbergis(þjónnmm og missti
nefið á Zenkí niður í hrísgrjóna
skálina, gekk f-ram bjá honum í
fyrirlestrasaLnum. í fyirstu leit
hann umdam og reyndi að
kæfa niðri í sér hláturinm, em svo
varð honum það ofraun: Hanm
skellti upp úr. Djáiknarnir, sem
Zenkí kenndi, hlustuðu svip-
brigðaiausir á meðan þeir sátu and
spænis fræðara símuim, en hvað eft-
ir annað va-rð þeim á að krimta,
þegar h'a-nm sneri við þeim bakinu.
Fy-rst þóttist Zenkí vita, að
breytin-g sú, sem orðin var á an-d-
lifci han-s, hefði va-kið kátín-u her-
bergisþjónsins og djákna-nna. En
fljótt rak að því, að honum varð
hugsað, þar sem harnn stóð með
áikuna upp í loftið, sönglandi helgi
versi-n sín: Það getur varLa verið,
að breytingin ein hafi valdið hlátri
þeirra. Auk þess hlæja þeir öðru
vísi núna en meðan þú varst m.eð
Langa nefiö Zenkí. Þú gætir v-er-
ið rólegur, ef þe-tta stafaði af því,
að þeiim sýn-dist nýja n-efið hlægi
Legra en gam-La nefið, sem þeir
Voru vanir, því að þá myndi þetta
jafna sig. En það er eitthvað meira
á bak við þebta. Þeir geta ekki var-
izt hliátri, og þeir hlæja miklu iu-ni
Legar en áður.
í þessum van-da ren-ndi v-esalings
presturinn augum sínum til vizku
gyðjunnar, sem máluð var á bók-
felLsLengj-u, er hékk við hLiðina á
h-onum, og þegar hamm hætti að
hiugsa um an-nað en nefið, sem
hamn hafði borið til ska-mm-s tírnia,
setti að honium þumigilyndi. Hamm
harmaði horfna frægðardaga. En
því var miður, að hanm gat ekki
fyLl-iLega komizt til botns þessu.
Með manninum búa tvær gagn-
stæðar hneigðir. ALiir hafa samúð
með þeim, sem rata í ógæfu. En
þegar hrakf'ai'LabáLkinnm tekst að
sigrast á óiáni sínu, fin-nst fólki,
að þaö geti hiiegiö upp í opið geð
ið á honium, og þar að auiki skýt-
ur upp öfund. Þegar mest brögð
eru að henni, er sumum ósárt um,
þótt hanm rataði aftur í gömlu
raunimar, og smiám samam fara'
þeir að aia með -sér óvilid, þótt þeir
iiáti han-a ekki uppi.
Zenkí áttaði sig ekki til fuils á
því, að han-n átti í höiggi við. Em
í rauminni voru það duttiun-gafull
iir skaphrestir þeirra, ,sem hann um
gekkst, presta og leikmanmia í Ike-
n'ó-Ó, er gerðu hamm vamisælam.
Zenkí varð æ órólegri með
hverjum degi sem leið, og hamn
gerðM svo skapstyggur, að hanm
'gat ekki Lengur opnað munn sinm
án þess að hreyta ónotum í e-im
hvern. Á þessu gekk, þar fcil jafn-
vel tæriisveininiimn, sem h-afði stytt
á honuim nefið, fór að bakmaga
hainm:
„Hefndim m-um koma yfir meist-
arann“, sagði hanm.
Ekkert gerði Zenkí jafmæfam og
meimifýsni herbergisþjónsins. Da-g
nobkurn heyrði hamm hurnd
sferækja. Hann I-eit út og sá þá
herbargiisþjónin.n elta horaðam og
lulbbalegam hurnd me-ð tölf þuml
unga lamga spýbu í hemdimmd:
„Gætbu að trýnimu á þér“, öskr-
aði hann. „Hafðu þig hægan — eða
ég siæ á nefið á þér“.
Meisfarimm hrifsaði spýtuna af
h-erbergisþjóninum og s-Ió hann í
amdlitið m-eð hen-ni. Þetta var sama
spýtan o-g notuð hafði verið til þess
að lyfta upp n-efinu á Zenkí, þeg-
ar hann mataöLst.
Að Lokum fór í Zemkí í raun-
um símum og gremju að harma
þaö sár-an, að hanm skyLd-i nokkurn
tíma h-afa láitið stytta á sér nefið.
KvöiLd eitt uim sóLarlag virtist
snögglega ætla að hvessa. Hann
h-eyrði -gLa-mrið í veðurbjöllumum
á stöfnum m-usterLsins aLLa l-eið imn
í klef-a sinn. Það hafði Líka kólnað
til þeirra mu-na, að Zenki gat
ekki sofnað, þó að hann reyndi
það. Ham-n bylti sér þreyjulaus á
•gólfinu, og allt í eimu fór hamn að
svíða i nefið. Honum varð þreifað
á því, og þá fann ha-nm, að það var
f-arið að þrútna. Það var Hka óeðli-
Lega heitt.
„Það væri ekki að umdra, þó að
ég f-em-gi eimhverja meinsemd í það
eftir meðferðina á því“, tuldraði
hamrn í brimgu sér og renmdi um
það fingrum af engu mdmni var-
færni en þegar hamm bar fraim
rey-kelLsi og bLómfórnir, sem átti að
heliga á altarimu musterinu. \
Morguninm eftir vaknaði Zenkí
sniemima að venju, og hann veitti
því undir ein5 athygli, að engu var
Framhald á 932. síSu.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
921