Tíminn Sunnudagsblað - 17.11.1968, Blaðsíða 3

r&mmMfcfr*
Margt fugla flýgur til hlýrri landa, þegar haustar að.
Skordýr og skriðdýr eiga þess ekki kost, né spendýrin.
íkorninn setzt að í holu tré, en hin jarðbundnu smá-
kvikindi leggjast fyrir og sofna. Hvert dýr msetir vetr-
inum með þeim hætti, sem því hentar bezt.
Þegar frystir um mörk og haga, standa froskarnir á höfði
niðri í^tjörn eða keldu. Þeir synda til botns og leggjast
fyrir í leir og eðju. Á landi anda þeir með lungum, en nú
taka vörtur á hörundinu að draga í sig súrefni úr vatninu.
Þeir rumska ekki fyrr en vorar.
agnnnj

.. •ifitSBir' ~ ujT:.: iíi"': - u;
J iliÍHHs J " jl . uF_jSs"as' •
• * ;; ' Hw
ÍjAvfc - ■ ' ' ' '4
Höggormar og slöngur hlykkja sig
saman i grjóthrúgu eða jarðfalli,
stundum ýmsar tegundir í sama
bæli. Þar sígur vetrardvalinn á
þessi skriðkvikindi.
Leðurblakan Jiangir á afturlöppunum í Maurarnir sjá sér farborða með
hellum, holum trjám eða rjáfri myrkra undarlegum hætti. Þegar líkams-
húsa til dæmis kirkjuturnum. Þær eru hiti þeirra fer niður fyrir tíu stig,
hálft árið í dvala og þola talsvert losnar úr læðingi bundinn ylur, sem
frost. eykur hann á ný.
Heslimúsin gerir sér sérstök bú,
þar sem hún liggur í dái vetrar-
langt. Þar sefur hún djúpum svefni.
En komi hlýindi vaknar hún og fer
á kreik í matarleit. Oft sofa margar
heslimýs í sama bæli, því að þannig
nýtist þeim betur líkamshitinn.
Skógarbjörninn nýtur lystisemda sum
arsins og étur sig akfeitan. Síðustu
dagana áður en hann fer í hiðið fastar
hann. Maginn dregst saman og þarm-
arnir, og i endaþarminum myndast líkt
og grjótharður tappi, sem situr þar,
unz björninn skríður úr híðinu.
Snjórinn er dýrum í jörðu nlðrl
likt og hlý ábreiða. Undir fann-
breiðu og þela er nokkur ylur. Þeg
ar menmrnir ganga með nefið rautt
af kulda, eru litil nagdýr á kreiki i
moldargöngum sinum og hafa skot
ið vetrinum ref fyrir rass.
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLA9
913