Tíminn Sunnudagsblað - 17.11.1968, Blaðsíða 17

Ifísnaspjall Gamla
Mikil saga í lítilli vísu — það
þekkjum við öll. Vísan þarf
ekki einu sinni að vera snjöl
eða vel gerð til þess, að við
kynnumst höfundi og lífi hans
og aldarfari. Þegar Gísli Wíurn
kemur að reiðhestimum sínum
dauðum í vökinni, veit hann
hans engar bætur, en huggun
finnur hann þó:
Hér hefur Rauður fengið flet
og farið einn að ráðum.
En héðan af ég gengið get
— því gangurinn styttist
bráðum.
Fátækur maður missir einu
kúna, sem hann átti, og sama
daginn og honum fæðist sjö-
unda barmið. Er að furða, þótt
hann ávarpi máttarvöldin:
Bág mér þykir breytni sú
af buðlung sólarranna
að fá mér ungbarn fyrir kú,
fátækustum manna.
Við skulum vona, að þarna
hafi sannazt það, sem Snæbjörn
Jómsson sagði:
Vart er að efa um þann
mann,
eimaitt margt er skorti,
að hafa styrkt og stækkað
hann
stefdn, sem hann orti.
Fydr sáðustu aldamót bjó fá-
tæ(k ekkja einhvers staðar á
RamgáirvöMum. Þegar verulega
svarf að hemni og börnunum,
leitaði hún á náðir mágramna
sinna, en kom bónleið til búða,
eins og reyndar hefur hent
Rangæinga áður. í orðastað
hennar gerði þá Ármi Einarsson
þessa þjóðliífslýsingu:
8. þáttur
Plestir halda fyrir því
fötum, mat og heyi,
að betliferðum er ég í
ekki á hverjum degi.
Ýtar tjá mér örbingð sín,
ef ég nokkuð fala,
e-n biðja þó um börnin mí-n
að berja ®kit og mala.
Hér hefur sj-álfsagt átt við
vísa Guðmund-ar Geirdals, er þó
var af öðru tilefni ort:
Hafirðu komizt eldraun í
og þig brennt til muna,
geyma örin upp f-rá því
imnri þjáninguna.
Jón Sigurðsson mi-n-nir á
þessi sannindi í sinni gömlu
Tímarímu:
Ekki lukkan upp á mold
öium bindur tryggðir.
Þar sem ríkur ræður fold,
ráfar snauður um byggðir.
E-n áður en okkur fer að
verða ait of svart fyrir sjónum,
skutam við láta Sigurð Einars-
son kveða svolítinn kjark í okk-
ur:
Hér var líka þráð og þreyð
þunga, larnga daga,
þegar fólksáns nekt og neyð
náði á yzta skaga.
Ein-a líkn, sem auðn-an gaf,
að hér lifði nei-stinn,
sem þau tendra eld sinn af
áræðið og hreystin.
Nú grúfir vetrarpóttin yfir
landi voru, og sjálfsag-t sjá
margir sömu sjón og Einar
Be-inteinsson frá Graf-ardal:
Breðans gljáir bjarta svið
btandar iáin dreymin.
Fjöllin háu faðma-st við
fagurbláan geimin-n.
En nóttin hefur 1-íka það að
bjóða, sem Ingva-r Björnsson
lýsir:
Svefn-s og draum-a sæluhlýja
seiði mögnuð hrífur þá,
sem í vöku verða að flýja
veruleika sínum frá.
En fyrst við erum allt í einu
fari-n að spranga um í Borgar-
firði, skulum við litast um eitt
fagurt vetrarkvöld með Guð-
rún-u Árnadóttur frá Oddsstöð-
um:
Degi hallar, hafs að djúpi
hökull falia lætur si-nn.
Fold í mja-llar hvílir hjúpi,
hrímar alla-n gluggann minn.
Þögnin seið í sálu kyndir,
söngvaleiðir opnar finn.
Yfir breiðir böl og syndir
bláa heiðið f-aðm-inn sinn.
Alltaf hef ég haft gaman af
þessari veðurfarslýsingu Péturs
Be'intein-ssonar:
Geislasindur sun-nan fer,
svalir vinda-r norða-n anda.
Dyggð og synd í sálu mér
®ömu lyndisþáttum blanda.
T í M 1 N N — SUNNVDAGSBLAÐ
927