Tíminn Sunnudagsblað - 17.11.1968, Blaðsíða 10

iS vinna bug á nefinu, hékk það
ífilr sem áður niður fyrir munn
i honum, fimm e®a sex þumlunga
Langt.
Dag einn að haustiagi brá einn
lærisveinanna sér tffl Kjótó, að
nokkru leyti erinda húsbónda síns,
og áður en hann sneri aftur heim-
leiðis, bar svo til, að læknir, sem
hans kynntist, frúði ho-num fyrir
því leyndarmóli, hvemig stytta
mætti lön-g nef. Þessi læknir hafði
verað í Kína, en var nú prestur í
Kórakú-musterinu.
Zen-kí lét ei-ns og ha-n-n gæfi lít-
inn ga-um að sögu lærisveinsins.
Han-n forðaðist að lá-ta á því brydda,
að han-n viidi undir eins reyna
þessi nýju læ-knisráð, og sa-gði ein-
ungiis, líkt og af hendingu, að sér
þætti leiðinlegt allt það u-mstang,
sarn hann yrði að leggja á læri-
■^veinA sina, þegar hann mataðist.
U-ndir niðri óskaði hann þess heit-
a-st, að lærisveinn-in-n hvetti si-g til
þess að rey-n-a læknisráðið. Það
brást ekki heldur, að lærisveinminn
gru-n-aði, hvernig í öll-u lá. Og það
sáiiarstríð, sem bersýnilega olli því
a® mieistari-nn lék þemnam leik,
- vakti samúð lærisveiinsins. Eins og
Zen'kí von-aði, lagði hann fa-st að
honuim að reyna aðferð læknisins
, í Kjótó, og efti-r hæfilegar fortöl-
ur, lét Ze-nkí ímdan síga, svo s-em
h-ann hafði hu-gsað sér að gera:
Hianin ætlaði að láta til leiðast.
Aðfe-rðin var ofureinföld: Fyrst
á-tti að sjóða nefið í heitu vatni,
og síðan átti að fá menn til þess
að-troða á þvi og kremja það.
í baðhúsi mu-sterisins var nóg
a-f sjóðandi vatn-i alla da-ga. Læri-
sveinni-nn fór þa-ngað með jám-
ketil og sótti svo heitt vatn, að
en-ginn gat rek-ið fi-ngur niðu-r í
það. Með því að hætta var á, að
andlit prestsinis brenndis-t af gufu,
tók lærisveinninn trélok, boraði á
það gat og lagði það yfir ketil
inn: Niðu-r um þet-ta gat var nef-
ið lábið síga ofan í sjóðheitt va-tn-
ið. En það var eins og e-kk-ert ynni
á þessu mikla nefi, hvers-u leng-i
sem það var látið li-ggj-a í heitu
vatni-nu.
„Kæri meista-ri“, sagði læri
sveinninn eftir þó nokkra stund.
„Nú ímynda ég mér, að nefið á
þér sé nægjan-lie-ga soðið.“
Presturi-nn brost-i við, dálítið
'skak'kmynntur, og hugsaði sem
svo, að engi-nn léti sér koma til hug
air, að ve-rið væri að stytta á ho-n-
um n-efið, þótt einhver he-fði heyrt
orð lærisveinsims.
Hann klæjaði talsvert í nefið,
þegar hann dró það upp um gatið
á lo-kimu, líkt og mýflugur hefðu
sezt á það. G-ufam rauk af því, og
lærisvei-nnin-n byrjaði undir eins
að stappa á-því. H-an-n beitti öllu-m
líkamisþunga sín-um og reyndi áð
láta báða hæl-a ganga á því sam-
tírnis. Zen-kí lá á hiiðinni og
teygði nefið fra-m á -gólffjali-rnar
og gaf því gætur, hverni-g fætur
laérisvei-nsiins geng-u u-pp og nið-ur.
„Er þetta sárt, mei-stari?“ sp-u-rði
lærisveinninn hvað eftir ann-að og
ieit með vorkunnsemi niður á ska'ffl
amn á prestim-um. „Læknirinn sagði
mér að stappa f-ast á því. Er þetta
fcann-ski sárt?“
Zenkí reyndi að hrista höfuð-
ið og sannfæra læri-sveininn með
því um það, að hann bærist vel
af. En han-n gat það ek-ki, því að
nefið var klemmt un-di-r fótum
lærisvein-sins, og þess vegna blim-
skakkaði hann a-ugum upp á þá
og sagði líkt og dálítið móðgaður:
„Nei, það er hre-int efcki ne-itt
sárt.“
Þó að pilturinn stappaði á hálf-
soðnu nefin-u, þá var það frekar
not-al-egt e-n sárt.
Þegar nefi-ð hafði verdð þæft
þa-nnig all-e-n.gi, var Mkt og hirsi-
korn færu að kom-a út úr þvf,
Læri-sveinni-nn hætti stappinu, er
920
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ