Tíminn Sunnudagsblað - 08.12.1968, Blaðsíða 5

í Reykjavík. Hann hefur frá fæð-
ingu haft máttlausa fætu;r, liðbönd
in eru of slök, og hryggvöðvarnir
©ru einnig lélegir. Helzt vill hann
líggja samanhnipraður á hnj'ánum,
og þannig var hann einmitt, þegar
vi'ð komum inn í stofuna. Hann var
a'ð hlusta á sína eftirlætishljóm-
plötu, sönglög dýranna í Hálsa-
skógi, sem hann hafði sjálfur
brugðið á fóninn.
„Réttu úr þér, réttu úr þér“
hrópuðu foreldrar hans til skipt-
is.
Og litli kroppurinn tók smávið-
Ibragð, rétti sig upp úr hinni þægi-
legu kuðungsstellingu. Hann má
ekki stirðna þannig, þá er öll von
úti.
Þegar hann var pínulítill, lá
hann alltaf á maganum, þriggja
fjögra ára reis hann upp á hnén,
og nú getur hann staulazt nokkur
skref við hækjur.
„Stattu þig, stattu þig“, kallar
faðir hans og bláeygt, ljóshært
barnið brosir og mjakar sér áfram
á hækjunum. Spelkurnar hans rísa
þarna við borðið, beinir járnstafir,
sem standa upp úr skrýtnum
skóm. Margar leðurólar eiga að
reyra þessi járn að fótleggjum
barnsins langt upp fyrir hné. Hann
situr 1 speikunum einn eða tvo
klukkutíma á dag, eftir því sem
þolinmæði hans — og móðurinn-
ar — leyfir. Læknarnir vona, að
eftir tvö þrjú ár muni hann geta
stigið í fæturna — með því að
nota spelkurnar. En það kostar
stöðuga áreynslu, þrotlausa æf-
ingu, að ná því marki
Samt er snáðinn litli hinn glað-
asti, eins og það sé sjálfsagður
hlutur að vera fæddur með fætur,
sem ekki vilja ganga.
Hann er kominn í skóla í ná-
lægri götu, hjá konu, sem heitir
Ólöf. Hún er sjálf lömuð, en út-
skrifuð úr Kennaraskólanum, og
tekur nemendur heim við góðan
orðstír.
Seinna langar foreldra hans að
reyna að láta hann fylgjast með
jafnöldrum sínum í barnaskólan-
um.
Þegar hann fer í skólann, fikrar
hann sig niður stigahandriðið,
hann býr á annarri hæð, og móð-
ir hans ber hann út að hjóli með
hjálpardekkjum. Hann getur hjól-
að sjálfur, og það er holl æfing
fyrir hann. En það verður að
fylgja honum allar leiðir, því
dytti hann, er honum ómögulegt
að rísa á fætur aftur af eigln
ratnmleik.
Hann er offc borinn út í sand-
kassa fyrir utan húsið, og krakk-
arnir í kring koma og leika sér við
hann. BÖrnin í BólstaiðarhMðinni
eru svo vel innrætt, að þau
hrekkja hann aldrei. Tvær þrjár
telpur í húsinu koma oft og leika
sér við hann inni: feluleik,
mömmuleik, jafnvel sjúkraleik.
Faðir Reynis er leigubílstjóri,
en fær ekki að fara í kvöldakstur,
ef strá'ksi má ráða. „Nú er ég
Mikki refur, og þú ert músin“, seg
ir hann, skríður upp um pabba
sinn og þykist ætla að bíta hann.
Faðir hans tautar eitthvað um
Grýlu ve'stur í bæ, en strákur læt-
ur sér hvergi bregða, segist geta
fengið bæði hyrnda kú og hund-
inn Lassa til að reka hana á flótta.
Faðirinn verður áð lofa að lesa fyr
ir hann sögu — og siðan aðra.
Þá ætlar hann líka sjálfur að
fara að hátta.
Hann haltrar á hækjunum út úr
stofunni og raular, áhyggjulaus:
„Með mjóa kló á tá.. .“
En faðir hans horfir þungbúinn
á eftir honum. Hann er orðinn hálf
fimmtugur og óttast áð faila frá
að syni sínum svo hjálparvana.
Það er honum ægileg tilhugsun.
Hvað sem væri mundi hann reyna
barninu til heilsubótar.
Við förum í hús í næstu götu,
Álftamýri, og hittum ellefu ára
telpu, Maríu.
Vesalings María litla.
Tæpra tveggja ára veiktist hún
og lá marga mánuði á sjúkrahúsi.
Fyrst vissi enginn hvað að henni
var, en svo fundu læknarnir, að
þetta var heiftarleg liðagigt. Henni
batnaði í bili, en síðan hefur sjúk-
dómurinn búið í henni ejns og fal-
inn eldur, sem blossar upp við og
við, fyrirvaralaust. Meðöl, sem
áttu að halda gigtinni í skefjum,
höfðu þau áhrif á hana, að hún óx
ekki. Hún hætti að taka þau, og
hefur síðan blásið út, en vegna
tímans, sem hún missti, er hún
varla stærri en venjulegt er um
átta ára börn.
Liðagigt er kvalafullur sjúkdóm
ur, sem fullorðnum veitist býsna
erfitt að þola. Síðasta kastið, sem
María fékk, leiddi til fimm mán-
aða sjúkrahúsdvalar, sem lauk á
aðfangadag í fyrra. Eftir það kast
hefur hún ekki lengur getað geng-
ið óstudd. Það væri þægilegast fyr
ir hana að sitja í hjólastól, en
Mótatimbrið hefur enn ekki veriS
tekiS af, en strax og fjármagn fæst,
verður verkinu haldið áfram, og upp
úr öngþveiti þessu rís þá glæsilegur
leikfimisafur með fullkomnum hjálpar-
tækjum tll sjúkraþjálfunar.
(Tímamynd — Gunnar)..

989j
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ