Tíminn Sunnudagsblað - 08.12.1968, Blaðsíða 16

en »/ið athugun á staðháttum sá ég
strax, að slíkt kom ekki til greina.
Fyrsta daginn á Hernum séttist
ég niður og skrifaði lánsbeiðni til
Páima Jósefssonar, bekkjarbróður
míns. Rétt fyrir brottförina úr
Reykjavík hafði ég sannfrétt, að
hann hefði fengið stöðu við Mið-
bæjarskólann. Ég efaðist ekki um,
að Pálmi hefði vilja til að leysa
vanda minn, og þar sem hann var
nú orðinn stórkennari í sjálfum
höfuðstaðnum, voru nokkrar líkur
á, að efnahagurinn leyfði það.
Þegar ég kom í pósthúsið, frétti
ég, að engar póstferðir yrðu til
Reykjavíkur fyrr en eftir nokkra
daga. Var því tilgangslaust að póst-
leggja bréfið, svo að ég stakk því
á mig og hóf röltið á nýjan leik,
djúplega hugsandi um minn hag.
Ekki vildi ég gefa hugmyndina
upp á bátinn, og var nú sá kostur
að ná í Pálma í 9Íma Eins og á
stóð, var þó einn slæmur ann-
marki á því fyrirtæki- Kostnaðar-
hliðin.
Sem ég nú geng eftir Strandgöt-
unni, sé ég hvar stórt skip liggur
við hafnarbryggjuna, og var það-
an að heyra skruðninga mikla og
vinduskrölt. Sný ég nú þangað
göngunni og spyr verkamann einn,
hvað skipa það sé og á hvaða leið.
Hann svarar og segir, að þetta sé
norskur fiskflutningadallur og
muni fara áleiðis til Reykjavíkur í
kvöld eða nótt, þegar útskipun sé
lokið. Þótti mér nú bera vel í
veiði og ræðst þegar til uppgöngu
á drekann. Þar stóð við lestarop-
ið maður einn vasklegur í duggara
peysu, með kaskeiti á höfði og
hafði í höndum vasabók og blýant.
Virtist mér.hann hafa glöggar gæt
ur á fiskböggum þeim, sem ofan
í lestina sigu og færa til bókar
jafnóðum.
Efalítið er þessum manni trú-
andi fyrir litlu erindi, hugsaði ég
og vík mér að honum, er færi
gafst', og segi gúmoren — Greinir
hér ekki frekar frá orðaskiptum,
en svo lauk okkar fundi, að Norð-
maðurinn tók við bréfinu og stakk
því í húfu sína með þeim ummæl
um, að mér skildist að hann
mundi koma því í póst í Reykja-
vík. Mér fannst þetta allgóð erind-
islok eftir atvikum og fylgdist
méð, þegar skipið lét úr höfn seint
um kvöldið.
í bréfinu hafði ég beðið Pálma
að senda mér peninga í símaávís-
un og gat því átt þeirra von eft-
ir einn eða tvo daga. En þeir liðu,
án þess nokkuð gerðist, og gat það
allt verið eðlilegt. En þegar fleiri
bættust við, og allt stóð við sama,
fóru magnaðar áhyggjur að sækja
að mér á nýjan leik. Skyldi Norð-
maðurinn hafa brugðist mér, eða
hafði hann gleymt öllu saman og
bréfið setið fast í kaskeitinu? Auð
vitað hlaut maðurinn að ve-ra bú-
inn að taka ofan húfuna oft og
mörgum sinnum, og bréfaskömm-
in gat þá líka hafa fokið út í véð-
ur eða vind eða hver veit hvað.
Þessa daga ráfaði ég um í eirð-
arleysi, og varð mér tíðfarið á sím-
stöðina. Þar var alltaf sama svar-
ið: Ekkert skeyti, engin ávísun. Að
faranótt síðasta dvalardagsins varð
mér heldur svefnfátt, en glímdi
við vandamálin. Fram undan voru
á næsta leiti skuldaskilin við gest-
gjafann. Þau gat ég innt af hendi
að mestum hluta, en lengra náði
ekki gjaldgetan. Ef til vill feng-
ist gjaldfrestur á eftirstöðvunum.
En þá var eftir fargjaldið með
Djúpbátnum. Ekki taldi ég þó úti-
lokað, að far fengist upp á þær
spýtur, að ég yrði keyptur út á
Melgraseyri.
Já, þetta voru hugsanlegir mögu
leikar. En ég vísaði þeim algerlega
á bug: Slík andskotans smán
skyldi aldrei um mig spyrjast, að
vera fluttur hreppaflutningi um
ísafjarðardjúp og inn í sjálft
kennaraembættiö. Sóma mínum og
sjálfsvirðingu skyldi ég þó reyna
að halda í lengstu lög. Og áður
en ég festi blund, að áliðinni nóttu
hafði ég hugsað mér úrræði, sem
reyna mætti daginn eftir, ef ekk-
ert heyrðist frá Pálma
Ég lét ekki á mér standa, þeg-
ar símstöðin var opnuð um morg-
uninn, en fékk sama svar og áður:
Því miður, ekkert skeyti. Var þá
komið að lokaúrræðinu. Við heila-
brotin um nóttina rifjaðist það
upp fyrir mér, að á kennaraþingi
í Reykjavík síðastliðið vor hafði
verið kennari frá ísafirði. Gestur
Gestss-on að nafni (síðar skólastjóri
í Flatey). Enginn kynni höfðu þó
tekizt með okkur, og trúlega hafði
hann enga hugmynd um mina til-
veru. En framkoma hans og fas
hafði vakið traust mitt á mannin-
um. Kom mér því í hug, ef allt
um þryti, að leita liðsinnis hans.
Greiðvikinn vegfarandi vísaði
mér á bústað Gests Ég kvaddi
dyra og gerði boð fyrir húsráð-
anda. Gestur kom út en ég kynnti
JÓN H. FJALLDAL
— gerði íbúðarhús sitt að heima-
vistarskóla sveitarinnar og beittl
sér fyrir því, að kerinaranum var
borgað hærra kaup en annars stað
ar tíðkaðist og nægjanlegt þótti.
mína virðulegu persónu og gat
jafnframt setu minnar. ásamt hon-
um, á kennaraþingi. ,,Og þótti víst
engum mikið“, hefur Gestur lík-
lega hugsað með sér. En ekkert
slíkt lét hann í ljós, en hlýddi með
spurn í augum á mál mitt. Að inn-
gangi loknum vék ég að sjálfu er-
indinu, sem alltaf veittist mér jafn
torflutt, þrátt fyrir undangengna
þjálfun. Gestur kvaðst skilja vand-
ræði mín, en svaraði því til, eins
og afsakandi, að því miður stæði
svo á fyrir sér, að hann gætj ekki
lánað peninga. En áður en ég gæti
áttað mig til fulls á slíku áfalli
bætti hann við:
„En annað get ég gert. Ég skal
skrifa á víxil fyrir þig. Ég vona,
að þeir kaupi hann hérna í bank-
anum, það er opið hjá þeim núna“.
Og Gestur snaraðist í yfirhöfn
og við skunduðum í bankann.
Að stundarkorni liðnu kvaddi ég
hann á bankatröppunum, þrjátí-u
krónum ríkari og þrjátíu k-rónum
skuldugri. Þennan greiða man ég
Gesti æ síðan og fæ ekki fuliþakk
að.
Nú komst heldur en ekki skrið-
ur á atburðarásina: Þegar ég kem
1000
T t M 1 N N - SUNNUDAGSBLAÐ