Tíminn Sunnudagsblað - 08.12.1968, Blaðsíða 10

Monfec^TSÍnó-klaust ið fræga heldur enn velii.
HIIGRÚN:
Svipmyndir frá Itaííu
Þegar ekið er um þjóðveginn
fná Napólí til Rómar. blasir við,
íhátt uppi í fjalli fögur bygging,
sem dregur að sér athygli ferða-
mannsins. Það' er klaustrið Abba-
siía dí Montecassinó. Það á sína
merku sögu og harla óvenjulega.
í síðasta stríði var það lagt í
rústir af Þjóðverjum, en er nú
risið aftur á sama grunni og byggt
eftir gömlum teikningum. Það
Iheldur sinni fornu reisn og
stíl. Vegurinn þangað upp eftir frá
þjóðveginum er níu kilómetra lang
ur alla leið að klaustrinu, en á leið
inni er braut út að pólskum her-
mannakirkjugarði. Nokkru ofar
stendúr pólskt minnismerki, en
það voru Pólverjar, sem náðu
klaustrinu af Þjóðverjum eða rétt-
ara sagt rústunum, og björguðu
mörgum dýrmætum listaverkum
] og öðrum verðmætum, svo þau
yrðu ekki flutt úr landi.
Það var heilagur Benedikt, sem
stofnaði samnefnda reglu árið 529,
og það var hún, sem átti klaustrið.
Kjönorð þeirrar reglu voru og eru
. víst enn í dag: Miskunnsemi,
hlýðni, fátækt.
994
Það hvílir alltaf nokkur helgi o.g
tilbeiðsluandi yfir þessum öldnu
stofnunum. Þess gætti svo greini-
lega á sérstakan hátt, er ég kom
inn í munkaklaustur í Toskanahér-
aði. Það klaustur var byggt á
tólftu old, og stendur enn mikill
hluti þess, eins og það var fná upp-
hafi. Þar sést nú ekki lengur neinn
munkur. Aðalbyggingin er notuð
ti’l greiðasölu. Þegar ég kom þang-
að, var orðið skuggsýnt, en tungl-
ið varpaði töfraljóma yfir gráar,
fornlegar byggingarnar, og stjörn-
ur tindruðu eins og árvökul augu
á bláum kVöldhimninum á meðan
ferðafólkið reikaði um steinlagðan
klausturgarðinn og steig hellurn-
ar, sem skósólar kynslóðanna hafa
slitið öld fram af öld.
’Þegar inn í anddyrið var komið,
logaði þar eldur á arni, og ilmur
af steiktum kjúklingum og skógar-
viði fyllti vitin. Inni í stofunni
stóðu dúkuð borð með mataráhöld-
um og biðu kræsinganna. Það var
nýstárlegt að virða fyrir sér þessa
gráu, þykku steinveggi og hvelf-
ingarnar, sem voru í mínum aug-
um og eyrum svo talandi, að mér
fannst ég geta greint óminn af
niði bænamálsins frá hjörtum og
vörum þeirra, er hér höfðu eytt
sínum ævidögum, fjarri lystisemd-
um og glaumi heimsins. Andi þeirra
sveif yfir þessum stað: Hinn ódauð
legi kraftur bænar, vonar og trú-
ar.
Nú voru það ungir hvítklæddir,
glæsilegir menn, sem gengu hér
um með bjart bros og reyndu að
gera gestum sínum allt til þægð-
ar. ftölsku munkakuflarnir voru
horfnir með eigendum sínum. Víða
á veggjum héngu gamlir lampar,
ekki ólíkir í lögun gömlu lýsis-
lömpunum, og sendu daufa birtu
inn í hálfrökkrið, sem lá í hverj-
um kima og gaf umhverfinu við-
eigandi töfra.
Þarna hefði ég viljað dveljast
nokkrum klukkutímum lengur.
En tíminn beið ekki. Við áttum
ennþá langa leið fyrir hönd-
um, alla leið norður til Písa, þar
sem skakki turninn dregur að sér
athygli ferðamannsins. Þetta hvíta
marmarabákn er á hægri leið með
að falla til jarðar. Það er sagt, að
hallinn nemi einum millimetra á
ári. „Safnast þegar saman kemur“,
Það þykir ef til vill ekki mikill
skaði, þótt einn turn falli til jairð-
ar, ef hann veldur engum tjóni,
nema á sjálfum sér. Þó myndi
þess verða getið í heimsfréttunum,
svo furðulegt þykir þetta fyrir-
bæri.
T 1 M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ