Tíminn Sunnudagsblað - 08.12.1968, Blaðsíða 9
BIRGIR SIGURÐSSON:
Réttu mér fána.
JÓN ÚR VÖR:
Mjallhvítarkistan.
^ggasaagaaimMtgwiiwimwt ris*w—
Ljóð mitt aldrei ofgott var
öllum þeim, sem heyra vilja . . .
En:
Ég gat llíka þagað þar,
þeim tiil geðs, sem ekkert ski'lja.
Og það var fleira en skáldskap-
urinn, sem hann Maut að eiga að
mestu einn út af fyrir sig. Hvað
um aliar minningarnar heiman frá
íslandi? Gat nokkur annar skilið,
hvernig vornæturnar eru á norð-
lenzkum heiðum? Því siður var
hægt að ætlast til þess, að smal-
inn frá Víðimýrarseli og Mjóadal
nennti að taka þátt í pexi og
skvaldri þess fólks, sem í rauninni
v-ar af alt öðrum heimi. Og menn
þurfa ekki að dveljast erlendis,
NÍNA BJÖRK ÁRNADÓTTIR:
Undarlegt er að spyrja mennina.
EINN ROSKINN OG RÁÐSETTUR
OG ÞRÍR AF YNGRI KYNSLÓÐ
Það gerðist fyrir nokkru, að
fjórar Ijóðabækur komu út á
einum og sama degi hjá Al-
menna bókafélaginu, allar í
sama broti og svo einfaldar að
gerð sem verða má.
Þrjú þessara skálda eru ung
og enda lítt kunnugt áður um
tvö þeirra, að þau fengjust við
ljóðagerð, en hið fjórða hefur
fyrir löngu slitið bamsskónum.
Þessi skáld eru Birgir Sigurðs-
son, Hallberg Hallmundsson.
Nína Björk Árnadóttir og Jón
úr Vör.
Ljóðabækur koma ekki út
margar, og að jafnaði er hljótt
um þær. Það sætir því tíðind-
um, er bókaforlag gefur þær
út margar samtímis og reynir
auk þess að þreifa fyri-r sér um
nýmæli í gerð þeirra, Á þessu
vill Sunnudagsblaðið vekja at-
hygli.
eða vera skáld til þess að öðlast
svipaða reynslu. Flestir munu geta
fundið eitthvað áþekkt, ef þeir
skyggnast í eigin barm
Það kvæði, sem hér hefur verið
gert að umtalsefni, er enn eitt
dæmi þess, hvernig lesa má okkar
ágæbu þjóðsögur. Flestax hafa þær
fleiri en einn flöt, og sumar marga.
Það fer eftir hugkvæmni og bók
mennbalegum skilnin-gi lesandans,
hvað hann hefur upp úr krafsinu.
Hér sannast en þau frægu orð:
„Mitt er að yrkja, ykkar að skilja.“
Það verður þvi aldrei um of brýnt
fyrir mönnum að lesa vandlega og
lofa ímyndunarafli sínu að vinna
m-eð.
Það, sem bókmenntum er nauð-
synlegast, eru þroskaðir óes-endur.
LEIÐRÉTTING
Það slæddist ein prentvilla í
upphaf þriðja erindis í Hvítum
hesti eftir G-uðmund Böðvarsson
í seinasta þætti. Rétt er upphaf
vísunnar þannig:
Þungt verður honum í hug
sem horfir í fáksaugun brostin .. .
Sömuleiðis aflagaðist ein setn-
ing í formála mín-um að kvæðinu.
Rétt er hún svona:
Og þá mun ykkur varla henda
»ú ávirðing — ein sú stærsba
synd, sem sveitamaður g-etur drýgt
— að fara í smalamennsku á
jeppabíl eða dráttarvél.
— VS.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
993