Tíminn Sunnudagsblað - 08.12.1968, Blaðsíða 20

langferðabílinn, er hann hafði
rennt sér upp úr ferjunni í botni
Lýsufjarðar. Ekið var inn í dal,
sem allvatnsmikil á rann eftir í
botni fjarðarspenans. Þarna var
sannarlega þröngt á milli hárra
brattra fjaila. Elfan rann strítt á
stórgrýttum botni, en tún voru
beggja vegna árinnar þótt mjóar
væru skákirnar. Hey var allt á
hesjum eins og víðar. Þennan dag
sáum við síðar fyrst hirt hev í
hiöðu af hesjum. enda þurrkur
góður. Ekið var vestanvert við ána
spölkorn suður eftir dalnum, en
síðan í mjúkum sneiðingum upp
snarbratta fiallshlíðina.
Fyrir miðjum dalbotninum, '
um það bil þrjá fjórðu af hæð
fjallanna, skagaðf upþ lóðréttur
klettur eins og ógurlegt skipstofni.
kallaður Prédikunarstóllinn Þaðan
er ægifagurt útsýni út vfir dal
inn og fjörðinn. en oetra að vera
ekki lofthræddur í stólnmn þeim.
Þar skammt inn frá kiettabrúninni
er nýreist gistihús eitt mikið úr
steinj, og íórimr; við út úi bílnum
og litum þar ínn. Þar voru hundr
uð manna í mikium salarkvnnum,
og har mest á Könum, kliðurinn
eins og í fuglabjargj og lítt gam-
an þar að vera. Þarna var áður
gístihús úr timbri, sem brann
árið 1958. og fórust þar margir
menn. Þarna var steinsteypt brjóst
vörn á klettabrúninni, og virtist
fuil þörf á því.
Ekið var enn áfram moð sömu
elfinni og rann hún sums staðar
þröngt, svo að líktist skuggasæl-
um trjágöngum. Brátt fór þó daln-
um að halla til suðurs, og opnað
ist nú viðfeðmari dalur hálendur,
sem Vorsvatnið er i Eru þar víð
lendar byggðir og nær samfelldar
og þar í bænum Vors vfirgáfum
við bílinn. Þarna er náttúrufegurð
mikil, búsældarlegt og staðarlegt.
í Vors hafa margir stundað nám
í lýðháskólanum og fleiri skólum,
þeirra á meðal Þorsteinn Sigurðs-
son á Vatnsleysu 1920 Ilafði hann
ekki komið þar síðan
Ekki var neinn tími tii að skoða
bæinn, því að áliðið var dagsins. og
nú skyldi stigið upp í járnbraiit-
arlest og ekið eftir hinni frægu
Björgvinjarbraut áleiðis til Björg-
vinjar. Þar var víða fagurt um að
litast í sumarblíðunni en lands-
lagið víða hrikalegt. En Norðmenn
fara þá bara í gegnum hæðirnar
og fjöllin og létu það ekki nægja
sér fyrir 60—70 árum, þegar
jáihbrautin var lögð og verktækn-
in önnur þá en nú.
Þegar komið var vestur að Björg
vinjarfirðinum, var landslagið svip-
að og við Sognsæ. Því miður töld
um við ekki jarðgöngin á þessari
leið, en áætluðum þau um sextíu.
Lengst voru þau síðustu, og er þau
þraut, rann lestin fljótlega inn á
brautarstöðina í Björgvin. Var þá
komið til sama lands og farið var
frá fyrir hálfum öðrum sólarhring
og þessari skemmtilegu hringferð
lokið. Þetta, sem við höfðum séð,
var að vísu ekki mikið af hinum
víðáttumikla Noregi, en þó betur
farið en ekki.
Úr járnbrautarstöðinni fórum
við beint í Tomsgistihús til nátt-
verðar og gistingar, enda áliðið
kvölds og nær aldimmt. Var ágætt
að matast, þvi ekki höfðum við
neins neytt síðan um hádegi i Bala-
strönd. Árdegis næsta daga skyldi
flogið til Oslóar, og fór mikið af
tímanum um morguninn í það að
fá farseðlunum breytt, en þeir
giltu frá Stafangri til Oslóar. Tókst
það að lokum eftir nokkurt þjark.
Enginn tími gafst til að skoða
þennan forna og sögufræga bæ,
sem kemur svo mjög við sögu
okkar íslendinga vegna hinna
miklu samskipta, sem þjóðin átti
við Norðmenn, þar til sambandið
við Noreg rofnaði eftir siðaskipt-
in.
Þarna um morguninn í flugaf-
greiðslunni hittum við aftur Agnar
Tryggvason, og hafði honum ekki
gefið að fljúga til Færeyja fyrr en
þennan dag. Þegar farseðlunum
hafði fengizt breytt, var ekið út á
flugvöllinn, og var nú bjartara
yfir en við komuna í byrjun ferð-
arinnar.
í Björgvin urðu þau eftir, Hall-
dór Pálsson og Sigríður. Ætlaði
Halldór að hitta félaga sína og
verða á fundi með þeim síðar.
Eftir stundarflug var lent á
Fornebuflugvelli í Osló í ágætu
veðri. Osló er mikil borg og fög
ur á Norðurlandamælikvai'ða. Borg
arstæðið nær yfir 455 ferkílómetra,
en nokkuð af því er skóglendi. Það
er borgarbúum mikilsverður heilsu
brunnur, hve vel landslag er par
failið til útiíþrótta vetur og sumar
og gönguferða í fögru umhverfi.
Mikið bar á trjágróðri inni í sjálfri
borginni auk gróðursins i hinum
mörgu og fögru skemmtigörðum
og á opnum svæðum, sem almenn-
ingi eru heimil.
Fyrstu nóttina í Osló fengum við
inni á Ambassadeur, sem er með
íburðarmestu og dýrustu gistihús-
um borgarinnar, en vegna þrengsla
og stutts fyrirvara urðum við að
sæta þessu. Þetta gístihús mun upp
haflega hafa verið ætlað sendi-
mönnum erlendra ríkja, eins og
nafnið bendir til. Húsið var byggt
á öldinni sem leið, áður en raf
magn kom til sögunnar, og báru
ljósakrónurnar vitni um það, líkt-
ust fegurstu kertahjálmum i kirkj-
um.
Við Pétur Ottesen deildum þar
herbergi, og náði það þvert yfir
húsið og var að nokkru mótað sem
þrjár stórar stofur, allt þiljað harð-
viði. Tuttugu og fimm málverk og
myndir voru á veggjunum, spegl-
ar og dýrindis ljósakrónur og hús-
búnaður þar eftir. Þá var þar kæli-
borð, er í voru tuttugu og fimm
flöskur af víni, öli og gosdrykkj
um og sódavatni. Verðskrá var und
ir lokinu og virtust veigar þessar
ekki hæfa pyngju íslenzkra búand-
manna, enda snerti enginn íslenzku
gestanna það. sem þar var á boð-
stólum. Á göngum og setustofum
var íburðurinn tilsvarandi, en um
íburð í mat er okkur ókunnugt.
Næsta dag þynntist hópurinn enn.
Heim fóru þau Þorsteinn og
Ágústa, en Stefán og Inga fóru til
Svíþjóðar og Danmerkur í erindum
Mjólkursamsölun-nar.
Næstu þrjá dagana vorum við
þremenningarnir, Sæmundur Frið-
riksson, Pétur Ottesen og ég, ein-
ir eftir í Osló. Gengum við þar um
götur og garða og nutum lífsins í
sumarblíðunni. Við gistum í Vetta-
kollengistihúsi, sem er tvílyft timb-
urhús með 40 gestaherbergjum.
Þangað er um tuttugu mínútna
ferð með járnbraut frá miðborg
inni. Gistihús þetta er i 75Ö feta
hæð í fögru skógarumhverfi, og
má segja, að skógurinn lyki um það
á alla vegu. Þar í nágrenninu voru
mörg hús á dreif, en sáust vart
fyrir skóginum. Niður að næstu
járnbrautarstöð var fjögurra eða
fimm mínútna gangur eftir mal-
bikuðum vegi. en mjór var hann.
Meðan við dvöldumst þarna, var
verið að gera við leiðslUr frá hús-
inu, utan við veginn. Virtist mér
leiðslan liggja í um tveggja metra
dýpi, en ofan á pípunum sá ég
ekkert annað en smágrjót, ekki að
tala um mold eða aur. Þætti slíkt
lítill jarðvegur á íslandi.
Þarna á Vettakollen var rólegt
1004
T f M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ