Tíminn Sunnudagsblað - 08.12.1968, Blaðsíða 13

Varð það nú samráð okkar fé-
laga að snara skruddu þessari á
móðu'rmálið, á meðan ekki dveldi
annað.
Ekki er mér nú fullljóst, hvort
þessu tiltæki okkar réði bók-
menntaáhugi eða ábatavon, nema
hvort tveggja hafi verið. Við rædd-
fnn ekki málið við neinn útgef-
anda, en létum slag standa.
Við fengum okkur nú sína papp-
írsblokkina hvor, rifum Eirík sund-
ur í miðju og köstuðum hlutum til
helminganna. Fékk ég fyrri part-
inn í minn hlut. — Hófum síðan
starfið af miklum móði, settum
okkur daglegan vinnutíma og
bjuggumst um sem bezt.
Brátt kom á daginn, að þetta var
ekki eins auðvelt verk og við höfð-
um gert ráð fyrir. Málið var nokk-
uð fornyrt og ekki vandalaust að
halda stíl og blæ frásagnarinnar.
Þá komu fyrir mannanöfn og við
urnefni, sem við áttum í mesta
basli með, þó að ég muni nú fæst
af því. Þó er mér enn í minni við-
ureignin við Skallagrím Lamshale,
enda var það ógurlegur berserk-
ur. — Fannst okkur næsta hjá-
kátlegt, að kalla slíkan heljarkarl
Skallagrím lambsrófu eða Skalla-
grím dindil, en sem heiðarlegir
þýðendur þóttumst við ekki eiga
annars kost. En hvað sem því leið,
héldum við þessu starfi áfram um
skeið, en fylgdumst jafnframt með
almennum atvinnuhorfum í bæn-
um. — Ekki man ég, hve lengi
þessu fór fram, þar til við fengum
vinnu um tíma við vatnsveitu
Reykjavikur og lögðum frá okkur
pappír og penna, en vopnuðumst
reku og haka. Segir nánar frá því
fyrirtæki í áðurnefndri bók Hann-
esar, „Á hörðu vori“ — Er Eirík-
ur karlinn eldauga þar með úr sög
inni, og varð hann okkur aldrei að
fóþúfu.
Nú er þess aftur að geta, að við
höfðum öðlazt kennararéttindi um
vorið, og stóð hugur okkar nú
mjög til embætta. Á þessum árum
voru kennarastöður mjög umsetn-
ar, þótt ótrúlega kunni að láta í
eyrum nú á tímum. — Farskóla-
fyrirkomulagið var ríkjandi í flest
um sveitum, með kennara í hverj-
um hreppi. Hann gekk á milli
bæja, oft með pjönkur sínar á bak-
inu, og dvaldist nokkrar vikur á
hverjum kennslustað. Farkennara-
launin munu þá hafa verið (muni
ég rétt) um 450 krónur á ári, auk
fæðis og húsaskjóls um skólatím-
HANNES J. MAGNÚSSON
kunningi Eiríks e'.dauga og
eirra félaga, og höfundur vor-
harðindabókar.
ann. í kaupstöðum voru kjörin eitt
hvað betri, og póttu það miklir
lukkunnar pamfílar, sem í þau
embætti komust. Kölluðum við,
stöðuleysingjar, þá stundum stór-
kennara í okkar hóp.
Þetta sumar voru, að venju,
margar kennarastöður auglýst-
ar lausar. Fylgdumst við með því
í Lögbirtingablaðinu af mikilli
gaumgæfni og tókum að senda um
sóknir í ýmsar áttir. Ekki sóttum
við báðir um sömu stöðu enda af
nógu að taka, og réð hending að
mestu, hvar borið var niður.
En svo liðu tímar fram, að eng-
in bárust svörin, en við fréttum að
þessir eða hinir hefðu fengið stöð-
urnar. Leið svo fram á haust, og
þótti okkur óvænlega horfa um
vetrarvinnu og embættisframa.
Þá er það einhverju sinni, að ég
fæ boð frá séra Magnúsi Helga-
syni um að finna sig. Mér varð
bilt við og datt fyrst í hug, hvort
skeð gæti, að annar víxillinn,
sem séra Magnús hafði skrifað á
fyrir mig, væri nú fallinn. En fljót
lega áttaði ég mig á, að ekki gæti
það staðizt. Það hefði orðið mér
mikið áfall, því að séra Magnúsi
viidi ég allra manna sízt bregðast.
Rölti ég nú suður í Kennaraskóla
og kvaddi dyra á íbúð séra Magn-
úsar. Hann kom sjálfur til dyra,
leiddi mig til sætis og settist and
spænis mér við skrifborðið sitt.
„Jæja, hvernig gengur það svo
MAGNÚS HELGASON
— skólastjórinn, scm skrifaði upp
á víxlana meS góövild og hýru í
svipnum.
með kennarastöðuna í vetur“, hói
hann máls. Og ég sá góðvildina og
hýruna í tillitinu, sem ég kannað-
ist svo vel við.
Ég sagði honum frá gangi mála
og kvaðst heldur vondaufari í því
efni.
„Ojá“, sagði séra Magnús. „Það
eru víst margir um boðið. En hvað
mynduð þér segja um að gerast
kennari vestur við ísafjarðardjúp
í vetur?“
Ekki beið hann eftir svari, en
tók að skýra mér frá málavöxtum:
Kvað hann sig hafa verið beðinn
að útvega kennara vestur á Langa-
dalsströnd við ísafjarðardjúp.
Fræðslunefndin þar væri mjög
áhugasöm um skólamálin og þætti
farskólafyrirkomulagið ekki gefa
góða raun. Hefði því verið ákveð-
ið að halda skóla næsta vetur á
einum stað. Skyldu börnin dvelj-
ast þar í heimavist á skólatíman-
um, nema þau, sem stytzt ættu að
sækja frá næstu bæjum. Nú vant-
aði kennara að skólanum, og ætl-
aði sveitarfélagið að greiða sinn
hluta af launum hans svo ríflega,
að vetrarkaupið yrði 600 krónur
auk fæðis og húsnæðis, 150 krón-
um hærra en almenn farkennara-
laun. Þetta voru höfuðatríðin í
máli séra Magnúsar, og að lokum
kvaðst hann mundu sj'á til þess, að
ég fengi stöðuna, ef ég vildi hana.
Skyldi ég nú hugsa málið og láta
sig vita næstu daga. — Ég var
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
997