Tíminn Sunnudagsblað - 08.12.1968, Blaðsíða 15

Á ísafirði var höfundur boðinn og velkominn á vakningarsamkomuna hjá
Oddi á Hernum.
eagði góðan dag og kvaðst kominn
til að tala við Magnús Guðmunds-
son, væri þess kostur. Stúlkan
spurði um nafn mitt, hvarf inn í
ganginn, kom aftur að vörmu
spori og vísaði mér til skrifstofu
húsráðanda. Magnús var þar fyrir
og benti mér þegjandi til sætis.
Sjálfur settist hann við stórt skrif-
borð, hlaðið bókum og skjölum,
tók lokið af glerstampi einu-m mikl-
um og fór að troða tóbaki í pípu
sína í mestu makindum. Þögnin
var svolítið óþægileg, og ég hug-
leiddi, hvort viðeigandi væri, að ég
hefði fyrsta orðið á þessum f-undi.
En áður en ég komst að niður-
stöðu, leysti húsráðandi vandann
og spurði:
„Jæja, hvert var svo erindið?f‘
Lét ég þá ekki á mér standa,
e,n flutti stutta skýrslu um ástand
og horfur í efnahagsmálum mín-
um. Lagði ég áherzlu á, að þótt
ástandið væri í svipinn heldur bág
borið, þá væru horfurnar dáindis-
-góðar, þar sem kennarastaðan biði
mín á næsta leiti. Klykkti ég svo
út með aðalerindinu, sjálfri láns-
beiðninni, og var mér það, sannast
að segja ekki alveg erfiðislaust.
Magnús sat á meðan og tottaði
pípu sína. Svo spurði hann mig
eitthvað um uppvöxt minn og ætt-
menn í Skagafirði, en tók að pví
þún-u pappírsblað og penna, leit á
mig og sagði:
„Og hvaða upp-hæð hefur yður
þá dottið í hug?“
Ég nefndi þrjátíu krónur. Hann
gegndi þvi engu, en fór að sk-rifa
á blaðið, rétti mér það síðan, á-
samt pennastönginni, og sagði:
„Við höfum það fimmtíu krón-
ur og þér borgið mér það í vet-
u-r þegar fjárhagurinn rýmkast“.
Ég skrifaði undir skuldabréfið,
en hann stakk því ofan 1 skúffu
og taldi mér út peningana.
Þar með var viðtalinu lokið, og
ég kvaddi Staðarstað og Magnús
Guðmundsson með þakklátum
huga, og sá ég hann aldrei síðan.
En peningana sendi ég eftir nýár-
ið.
H-annes rak upp stór augu þegar
ég kom úr þessum leiðangri og
hampaði framan í hann fimmtíu
kr-óna seðlinum. Einhverja tilbreyt-
ingu gerðum við okkur í mat og
drykk af tilefni dagsins, en létum
vínarbrauð og snúða lönd og leið.
Að vísu skyggði það á ánægjuna,
að Hannes beið enn í óvissu. En
hann þraukaði í voninni, og siðar
um haustið fékk hann stöðu vest-
ur á Fellsströnd við Breiðafjörð.
Við skrifuðumst á um veturinn og
létum móðan mása Hefur mér
jafnan þótt gott að eiga sálufélag
við Hannes, allt frá bernskudög-
um okkar heima í Skagafirði.
Nú er ekki að orðlengja það, að
á tilsettum tíma steig ég á skips-
fjöl og sigldi með Botníu gömlu
til Ísafjarðar. Er þangað kom, varð
mér ljóst, áð ekki var sopið kálið,
þótt í a-usuna (eða til ísafjarðar)
væri komið. Mér hafði sem sé láðst
sú sjálfsagða fyrirhyggja að kynna
mér, hversu háttað væri samgöng-
um milli ísafjarðar og míns vænt-
anlega dvalarstaðar inni í Djúpi.
Einhver hafði sagt mér, að þar á
milli væru tíðar ferðir, og lét ég
við pað sitja. Nú frétti ég, mér til
hrellingar, að næsta áætlun-arferð
y-rði ekki fyrr en eftir viku. Að
vísu voru enn nokkrir dagar til
stefnu, áður en skólinn átti að
byrja, en á fjárhagsáætlun hafði
ekki verið gert ráð fyrir vikudvöl
á ísafirði.
Ég var algerlega framandi á
staðnum og spurðist fyrir um gisti
hús. Niðurstaðan var sú, að ég
innritaðist á Hjálpræðisherinn,
gáið að: ekki í herinn), en kom
koffortinu á afgreiðslu Djúpbáts-
íns. Gestgjafinn hét Oddur, Kvað
hann gistingu og fæði kosta fimm
krónur á sólarhring. Auk þess
væri ég velkominn á vakningar-
samkomur, sem til kynnu að falla
á dvala-rtímanum. Þetta voru að
vísu sæmilegir kostir. En sam-
kvæmt þeim reiknaðist mér svo til,
að gjaldþrot myndi verða á
fimmta degi, auk þess sem þá var
eftir að greiða fargjald með Djúp-
bátnum. Vegna bjartsýni minnar
og lítillar fyrirhyggju hafði fjár-
hagsviðreisnin farið út um þúfur
og orðið sér og mér til skammar.
Hér sat ég í sömu bölvaðri klíp
unni og í Reykjavík, og þó öllu
verri. Þannig endurtekur sagan
sig sí og æ, á æðri stöðum sem
lægri.
Ég hugsaði nú ráð mitt, en sýnd-
ist fárra kosta völ og engra góðra.
Ekki hefði ég talifi eftir mér að
fara fótgangandi til Melgraseyrar,
TlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
999