Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Blaðsíða 4

146
Ferðalangur með
götuga hljóðhimnu
— Já, það er altaf eitthvað að
koma fyrir, sagði gamla konan í
Sumahhúsum.
Ég gaf mig einu sinni á tal við
kunningja minn, sem kvænzt hafði
rúmu ári áður. Maður þessi hafði
verið sparsamur og var húinn að
koma sér vel fyrir, átti bæði bil
og innstæður. Nú tjáði hann mér,
að hann væri í vandræðum með
að Ihalda uppi heimiiinu.
Maður þessi hafði þó 14—15 þús
und krónur í kaup á mánuði, en
samt sem áður þurfti hann á'lltaf
að fá fyrirframgreiðslu. Ég átti
svo tal um þetta við annan kunn-
ingja hans.
—• Þetta er ekki heilbrigt, sagði
hann, hvað getur konán gert við
þetta? Það hlýtur einhvers staðar
að vera igat á henni.
Við erum alltaf að furða okkur
á hinu og þessu. En er ekki lífið
svona: Alltaf að koma göt og
glompur á okkur og sjálfa tilver-
una. Þarna streyma svo vitleySurn-
ar út og inn og hefja skæruhem-
að. Sem dæmi má netfna, að fyrir
um það bil 20 árum sprakk í mér
önnur hljóðhimnan. Læknar dund-
uðu svo við að hreinsa og blása
úr iþessu gati með vaxandi tækni.
Svo fór nú samt, að einhverjar
agnir lentu innan við gatið, og þær
smíðuðu sér vopn með þeim ár-
angri, að þær eyðilöigðu eyrna-
beinin. Að sáðustu var að því kom-
ið, aðéff tapaði jafnvæginu, sem
hatfði ImFannski aldrei verið traust
en þó svo, að ég slagaði lítt ófuÉ-
ur.
En nú íóru strætisvagnarnir að
taka hliðarkippi í augulm mínum
og ég sá tvöfalt og þrefait.
Þessu undi ég Mtt, og með sam-
ráði við lækni minn afréð ég að
fara fi Danmerkur til uppskurðar.
Mér var kannski um Mfið að tefla,
og Ihwer hikar þá?
Engum finnst hann mega missa
sig, og menn hanga í merartagli
tilverunnar meðan hægt er. Eigi
að síður lafir tilveran, hverjir sem
kveðja. Þó er ekki vonlaust enn,
að stórveidunum takist að steypa
henni. Þeirn er svo mikið kapps-
mál „að vinna friðinn“.
Nú eru það ekiki tíðindi, þótt
maður fljúgi út fyrir pollinn eða
hvert sem er um þessa jarðar-
kringlu. Veitinigar voru hinar
beztu á leiðinni, en ekki þótti mér
gott að þurfa að sýna konjakinu ó-
virðingu, því að það var ekki með
neinu okurbragði- En ég vildi ekki
að það fyndist af mér vínlykt, ef
ég kæmist í sjúkrahúsið um kvöld-
ið. Til að hilma yfir, að ég van-
rækti konjakið, blandaði ég þvi í
sósuna, sem ég leyfði.
Ferðin gekk með ágætum, og á
Kastrupfllugvelli tóku á móti mér,
fyrir milligöngu annarra, ein af
okkar ágætu, íslenzku konum, frú
Erla Egilson. Ég stóð illa að vígi,
þar sem ég skil Mtt danskt talmól,
og finnst mér helzt, að ég sé kom-
inn í fuglabjarg, þegar óg er með-
al Dana. Og ekki bætti heyrnin
um.
Nú var orðið áliðið kvölids, en ég
vildi fyrir hvern mun komast í
sjúkrahúsið hið bráðasta, því að
þar átti ég tilbúið rúm. Þetta leit
þó ekki vel út, en frú Erla Egiil-
son er nú ekkert blávatn.
Okkur var tekið fálega í sjúkra-
húsinu. Það var hringt og hringt
og höfuð hrist, en elkikert hrein
á ifestu og kurteiisi frú Erlu. Ég
var úrskurðaður í bÓMð.
Nú var ég færður inn í annað
herlbergi og þar tóku við mér tvær
heijarmikl'ar garnlar konur. Þær
byrjuðu strax á því að rífa mig úr
fötunum, þar til ég stóð á brók-
inni einni saman. Eg bölvaði því
seinna, að þær færðu mig ekki
úr henni líka. Ég só hana sem sá
aldrei framar, eftir að ég fór úr
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ