Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Blaðsíða 5

bemii. Ég sagði þó á mínu ástkæra,
yilhýt-a máli, að brókin hefði kost-
að þrijú hundruð krónur. En við
sama sat.
Hinar gömlu konui' klæddu mig
sv<* í sjúkrahúsföt, sem öll stóðu á
beini. Ég leit út eins og stirðnaður
skrokkur í gálga. Síðan tók svefn-
inn við. Þegar ég hafði verið hvild-
ur einn dag, var ég kallaður til
skýrslugerðar.
Tii þessa verks hafði verið val-
inn ungur og elskulegur kvenlækn
ir. Hann hóf nú spurningar, því
að rnargs þarf að spyrja, og maður
þykist sleppa vel, ef maður slepp-
ur við að sýna dánarvottorð.
En það brann illa saman hjá
okkur. Ég reyndi að gera henni
skiljanlegt, að ég talaði aðeins
gammeldansk, en hún hélt sig við
nýdönsku, og með því levstist
skýrslugerðin upp. Þá var hringt
frú Erlu. Hún kom innan stundar
og voru þá ekki nein vandkvæði
ineð skýrslugerðina. Við náðum svo
tali af yfirlækninum, Falke Hansen
einum þessara mennsku manna,
sem ekki þarf annað en sjá og tak-
ast í hendur við til að fullt traust
myndist og vissa um bata.
Siðan hófust nokkurra daga
rannsóknir með ótal myndatökum.
Ekki fylgdi þessu mikil óþægindi.
Þó voru blessaðar stúlkurnar alltaf
að spyrja mig, hvort þær væru
ekki slæmar við mig. Ég reyndi á
mínu millimáli að gera þeim skilj-
anlegt. að ekkert fyndist mér
betra i heimi þessum en láta kven-
fólk fara höndum um mig. Þó
stóð mér vart á sama einn dag,
þegar þær spenntu mig niður á
bekk og settu rafmagnstæki u>m
ökia og úlnliði. Mér var fyrir að
spvrja, hvort þetta væri ekki hinn
alkunni ameríski rafmagnsaéóll. En
hér fór víst lí'kt og þegar Jón
Hreggviðsson sagði Hekkenfeid úti
í Hollandi án árangurs.
Svo kom að því, að ég fór á
mína eigin óperu án nokkurs kvíða.
Eti þegar ég vaknaði, fannst mér
ég geta tekið undir með Jóni Ara-
svni:
„Vondslega hefur oss veröldin
blekkt.“
Var ég þá kominn i einhverja
allshverjar fæðingarstofnun. Kona
sat. við fúmið hjá mér, en þegar ég
renndi augum til hennar, þá marg-
faldaðist hún fyrir sjónum mér.
Mér er ekkert í mun að lifa strax
upp tvo fyrstu sólarhringana. Á
þeiim seinni var mér orðið f jaudatvs
sarna, þótt öllu þessu væri lokið.
Þessi hugsun fjaraði samt fljótt út.
Ég gleymi því aldrei, þegar Fal-
ke Hansen kom stofugang i fyrstu
skipti eftir þetta. Hann tók bros-
andi í lvönd miína, og ég fann, að
eitthvað streymdi frá honuin, sem
vakti vellíðan.
Alltaf voru sjúklingar að koma
og fara, og ég kornst fljótt upp á
að skilja það nauðsynlegasta. Þarna
var einn Svíi, og hann skildi ég
vandaiaust. Þegar hjúkrunarkon-
urnar voru að spyrja mig eimhvers,
sem ég kom ekki fvfir nvig, þá
kallaði ég i þann sænska. Mér lvk-
aði vel við félagana, og þeir vildu
allt fyrir nvig gera. Þeir verzluðu
fyrir nvig og fóru með bréf, því
bæði var pósthús og búð út á milli
spítalahúsanna, senv voru nvörg.
Einn íslendingur var þarna, þeg-
ar ég konv, en hann fór daginn eft-
ir. Annar íslendingur kom þarna
á nveðan ég var, en hann var ekki
skorinn upp fyrr en daginn, sem
óg fór úr sjúkrahúsinu. Þetta var
nvikið hraustnvenni, senv heið þess,
er verða vildi, eins og hann væri
að búa sig á dansleik. Skurðaðgerð-
in var ógurleg, en nveð nýjustu
tækni tókst honunv að læra að tala
án verulegra ta'lfæra, og gat seinna
hafið vinnu að eimhverju leyti. Þeg-
ar ég konv til þess að 'kveðja hann,
brosti hann jafnæðrulaust og óður.
— Þeir, senv hafa góða heilsu, vvveta
lvana aldrei senv skyldi og taka oft
l'ítið til'lit til hinna, senv berjast
áfranv með sjúkdónva. Eins væri
þeim 'hollt, senv eru að fárast ylör
snvámunum, að bera sig sanvan við
þá, sem verr eru settir.
Það var rnjög spennandi, þegar
fyrst var skipt unv unvbúðir á mér.
Hjúkrunarkona kom og leiddi
nvig upp á þriðju ivæð, því að lítið
var um lyftur í þessum húsunv, Ég
vildi helzt ganga einn o-g óstuddur,
en skjögraði ein« og kálfur, setti
mig þó í stelMngar til þess að sýn-
ast dálítið mannalegur. Skrítnast
var, að ég sá enn fleira fólk'en
við mættuim. Ég var að reyna að
sneiða hjá nvönnunv, sem guð hafði
aldrei skapað, en rak mig þá á
aðra klædda holdi og blóði. í raun
og veru gekk þetta nveð mig eins
og í lygasögu. Þó sá ég, að betur
tókst til með alla aðra, sem þarna
voru skornir upp við lvinu sanva og
óg. Þetta konv af því. að mein
þeirra voru skenvnvra á veg komin.
Okkur hér hefur skort sérfræðinga
á þessu sviði.
Falke Hansen sagðl nvér, að
unv tvennt hefði verið að ræða með
mig: Setja tappa í eyrað og byrgja
fyrir alla heyrn eða græða í nvig
nýja hljóðhinvnu og reyna að
bjarga hluta af heyrninni. Hann
valdi siðari kostinn, en þó fór það
svo, að ég verð þess vart var, að
ég hafi nokkra heyrn á eyranu.
En auðvitað gerði læknirinn allt
hivað hann gat.
Kommúnalhospítalinn er sjálf-
sagt með elztu sjúkrahúsum í Dan-
nvörku, enda er þar allt fornfálegt,
hvað húsakost áhrærir. Ég undan-
skil þó tækni í iæknafræðunv og
aðbúnað, senv hægt er að korna við
í þessunv gönvlu húsunv. Spítalinn
er þyrping gamalla húsa nveð sund
unv og krókunv á mildi. í einu
þeirra var báðhús, stevpibað. Þang-
að þurftu menn að fara, hvernig
sem veður var, nenva þeir veikustu.
Til ranivsókna urðu menn að fara
úr einu húsi í annað. Alltaf varð
að vera að færa fólk á nvilli húsa,
hvernig sem veður var. Fólk þetta
var borið á handbörunv út og síð-
an ekið í handvagni. Stundum gat
ég.ekki greint, hvort fólk þetta var
dautt eða lifandi.
Morgun einn var ég kominn út í
anddyri. Úti var hráslagastornvur.
Sé ég þá, hvar tveir nvenn koma
út úr byggingunni, sem ég var í,
og eru nveð kvennvann á handbör-
um. Plastdúkur var yfir hrúgald-
inu á börununv, en vindurinn vildi
hafa sitt, úr því komið var út úr
dyrununv. Þeir fóru svo að laga
þetta. en ekkert sá ég konuna
hreyfa sig.
— Þetta hlýtur að vera lík, hugs
aði ég með nvér, og það styrkti þá
trú, að stór blónvvöndur lá á bör-
unum. Já, svona er ldfið. hugsaði
ég. En ekki ætti það að spilla.-þótt
ég geri krossnvark yfir þessari
látnu systur, hver sem hún hefur
verið. Ég lyifti hendinni, en sé þá
hreyfingu á konunni. blómin á
brjósti hennar bærast. Höndin fell
ur eins og sjálfkrafa. og ég lít
skönimustulega í kringunv nvig. En
enginn virðist hafa séð til mín.
Þarna i sjúkrahúsinu voru nvenn
viðs vegar að úr heiminunv. Á með-
al lækna voru bæði þeldökkir
nvenn, Indverjar og Kínverjar eða
Japanir. Aldrei sást. að neinn mu
ur væri gerður á þessum nvönnum
og öðrunv.
Matur var þarna nægur, og allir
fengu eins og þeir vildu af þvi, senv
franv var borið. Etv eitt var það,
T í M I N N — SUNNUDAGSBLA®
J49