Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Blaðsíða 8

Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Blaðsíða 8
afi hún hefur leikið á mig, Hún hafði gaman að koma mér á óvart. Ég ljóma frá hvirfli til ilja og geng frarn á brúnina, Þótt þreytandi sé að tala um kvilla sína, þá verð ég að geta þess, að mér leið ekki vel. Svimi var yfir höfðinu. Þrepin niður voru 150 metrar, en leiðin ekki hættu- leg. Tröppur voru úr tré alla leið og handrið úr birkirenglum. Nú var ekki um það að tala að hika, en mér varð hugsað til gamals vinar míns austur á Héraði, löngu dáins. Hann var oft með höfuð- svima og sagði svo frá: „Já, bræður, það er hausinn, sem drepur mig. Ef hann væri ekki, væri ég ágætur. Já, frændi, þá gæti ég gengið að allri vinnu.“ Svo er haldið niður, og er ekk- ert um það að segja. Strax úr S'íðustu tröppu snarað- ist ég út I urðina, og uppi yfir mér gnæíði skriða. mörg hundruð metra há, að mér sýndist. Hér er allt úr kalki og inni í því eru þessir tinnusteinar. Þarna er slatti af fólki að skoða þennan stað. Ég fer ekki ofan í fjöru, því af gömlum vana geng ég ekki troðn- ar slóðir í grjótleit. Ég kannast •fljótt við grjótið af lýsingu og fer að skjögra um skriðuna, tek upp steina, velti þeim fyrir mé'r og hendi þeim, ef þeir finna ekki náð hjá mér. Það er hált þarna, svo að ég þarf oft að stinga við höndum. Ég varð þess var, að fólkið gefur mér auga, og það rennur upp fyr- ir mér, hvernig ég muni Hta út í þess augurn. Fóikið hugsar auð- vitað, að þarna sé kominn einn af Ifrurrtbyggjum landsins að Ieita sér að efni i steinöxi. Svitinn bogar af mér, en ég hef þrjá vasaklúta, sem ég vind á víxl Allt þokast í áttina og pokinn þyng- ist. Þó íinn ég ekkert nógu gott, enda orðinn svo fjandi vandlátur. Það þarf heldur enginn að hugsa sér, að finna merki'lega steina á lítilli stundu. Þarna hefði ég þurft að vera heilan dag. Taskan verður smám saman þyngri en höfuðið, og ég ákvað að hætta. Frænka kemur að í þessu, og ég segi, að nú sé bezt að halda upp. Þá sé ég stein nok'kuð þungan, og það var hÖíuð af trölli. Nú versnaði i þvi. TröIIið kemst ekki í töskuna. ..É'g ber það undir hendteni/' segi ég. „Ertu frá þér?“ segir frænka, „ætli ég haldi ekki á honum.“ Auðvitað þigg ég það, því að ég er alveg samvizkulaus, þegar grjót er annars vegar. í þessu kemur mágur hennar og tekur af mér töskuna. Þeim hef ur sjálfsagt ekki sýnzt ég mjög burðarmannslegur. En slíkt skyldi aldrei spyrjast, að ég gengi laus. Ég þaut upp í urðina og fyllti alla vasa og bar lika nokkuð í fanginu. Nú vantaði ekkert nema kvik- mynda rnig, þegar ég var að kjaga upp. Svo var haldið heim. Við ókum yfir hina miklu brú milli Falst- urs og Sjálands. Brúin er 3,2 krn og bílinn var hálfa sjöttu mínútu yfir hana á sextíu kílómetra hraða. Milli Böge og Falsturs fórum við á bilferju. Það er þægilegt að geta ekið út á svona ferju og síðan upp á bryggju. Mér datt Hvalfjörður í hug. Heima hjá Steinunni var sezt að dýrindisveizlu, og þar var hinn frá- bæri, danski bjór á borði. Þau hjónin eiga mjög fallegt heimili. Húsbóndinn hefur meðal annars prýtt það með smíðisgrip- um eftir sig. Þeir sýna, að hann er mjög listfengur. Loks kvaddi ég svo alt þetta góða fólk og var fluttur heim í gistihúsið. Ég var svo heppinn, að gamall baráttufélagi minn úr Iðju bjó í þessu gistihúsi. Hann hafði komið út með dóttur sína til lækninga. Friðrik Guðmundsson aðstoðaði mig í mörgu, enda var hann kunnugri en ég og heldur betri í málinu. Hann sagði niér drauma og sýnir, og þá var nú penninn fljótur að kO'mast á hreyfingu, því að aldrei sleppi ég neinu fram h.já mér, sem ég tel þess vert að íara á pappír. Helga, dóttir Skúla Þórðarson- ar menntaskólakennara, fór í búð- ir með mér. En kaup voru nú ekki mikil. Ég veitti því iljótt athygli, hve mikill munur er á afgreiðslu þar og hér heima. Ég var að velja mér frakka og var ég búinn að fínna einn, sem mér leizt á og æti- aði að taka. Þá sagði afgreiðslu- maðurinn: „Það liggur ekkert á. Mest er vert, að þér fáið frakka, sem þér eruð ánægður með.“ S\ro var haldið áfram og ég íékk írakika, sem mér Jíkaöi enn betur, og verðtoumir var nauðalítrli. Páll Theodórsson og Svandfs Skúladóttir, kona hans, voru stödd ytra um þessar mundir, og Svan- dís fór með mér að kaupa kjól á konuna. Annars sagði óg, að bezt væri, að Páll vissi sem minnst um þetta, því að þeir, sem huga að kjarnorku, eru mörgum sinnuni varasamari en galdramenn voru hér áður fyrr. Nú er ko-mið að því, að ég axl- aði skinn mín og byggist til heim- ferðar. Séra Jónas bætti því ofan á annað að aka með mig út á flug- völl og kaupa handa mér farmiða. Ekki kunni ég rétt vel við mig í biðsalnum. Þar var galað og gagg að, svo að í öllu glumdi, líkast til ó filestum tungumálum jarðkringl- unnar, og þar var fólk af öllum litum. Aífir urðu vitanlega að gæta þess að fara út um réttar dyr, annars gat verra skeð. En eitt var gott við þennan sal, og það var, að mér fannst ég hafa fulla heyrn. En allt verkaði þetta ó mig eins og ég hugsaði mér són- inn, þegar Tarzan var að taía við dýrin. Mér lótti stórum, þegar ég sá út um glugga vél með fánalitun- um okkar. Síðan hafði ég upp á mínum útgangi og beið þar eins og köttur við músarholu. Ferðiti heim gekk vel, og starfs fólkið var allt eins elskulegt — ég tala nú ekki um freyjurnar. Nú gœtti ég þess að hel'la konjakinu á réttan stað. Gott var að koma heim, því að hvergi myndi ég una annars stað- a*r en á íslandi. Ég hef náttúrlega ekki gert það eins gott og margir aðrir, en slfkt er ekki landinu að kenna, enda skipta peningar mig lltlu, ef ég hef til hnífs og skeið- ar, og þar að auki bækur og steina. Á þessu landi vona ég svo, að ég beri mín bein. En þar til yfir lýkur, mun ég halda vöku minni og segja öðrum tiíl syndanna. Á lokadaginn fæ ég éefað ný eyru. ★ 152 TÍMINN - SUNNGDAGSBE.ÆÐ

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.