Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Blaðsíða 7

nema þá í grjóti. En hinir sam-
slungnu haustlitir skógarins töfr-
uðu mig. Ekki er hægt að segja,
að landið sé alveg slétt, og fegurst
var þar, sem smáhæðir og hvörf
Skiptust á.
Bændabýlin streyma hjá, stór og
smá, og það má ósjálfrátt þekkja
sundur óðalsbændur og smábænd
ur. Litlu, hvítköTkuðu húsin með
rauðum tígulsteinsþökunum
brenna sig inn í meðvitund mína.
Hvergi er þó hægt að segja áð
byggt sé af íburði, ekki heldur
hjá stórbændunum. Byggingarlag
er víða líkt, svipar að sumu til
baðstofustíls á íslandi: Gluggar á
stöfnum, en óvíða kvistir.
Hrifinn var ég af stráþökunum.
Þau eru tuttugu sentimetra þykk
og lögð þannig að eitt strá er lagt
í einu. Þetta er óefað sérstök
íþrótt, enda gera þetta ekki aðrir
en það hafa lært. Mig svimaði, þeg
ar ég hugsaði til, hvað þetta myndi
feosta í tímavinnu.
Með aldrinum feemur mosi á
þessi þök, ekki ólíkur fTosi eða
mosa á hálendi íslands. Þessi ham-
ur er afar skrautlegur.
Alltaf bruna heystakkarnir hjá,
en mér sýnist heyið efeki fallegt.
Rófur og ávextir standa víða enn-
þá. Rófurnar liggja í stórum haug-
um. Ég segi svona í gamni:
„Hefði ég nú verið ungur uppi
á íslandi og farið framhjá svona
haugum, þá hefði maður nú stolið
sér rófu.“
Nú var mikið hlegið. Sannleik-
urinn er sá, að enginn Dani legg-
ur sér rófu til munns.
Ég sé í anda heimboð, sem ég
geri Dana, og á borð eru borin
ný svið og rófustappa. Sviðaát
leggja Danir að jöfnu við það, er
villimenn kroppa um kolla hver
á öðrum.
Við áum hjá stórri kalknámu.
Þarna er búið að grafa djúpt nið-
ur og vagnar ganga á spori. Með
þessu efni líma Danir saman múr-
steina. Ekki hefði mig langað til
þess að vinna þarna, því að meiri
óþverra en blautt kalk hef ég ekki
séð.
Og ennþá er ekið. Mér dettur
í hug, að það sé með Danmörku
eins og sagt var um Litlu bílastöð-
ina: Hún sé þó nokkuð stór. Ekki
er hætt við mér leiðist, því að ég
er í góðum félagsskap. Það er nóg
til að ræða um, og loks var Mön
fram undan. En þegar þangað kom
var þar bara gróður, en ekkert
grjót.
Hafið blasir við, og við ökum
ofan að ströndinni að svonefndum
Úlfshala. Þar voru nokkrar stór-
ar grjóthrúgur, sem sýnilega hafa
verið plægðar upp úr sjávarbotn-
inum. Þetta eru smáir, hnöttóttir
hnullungar og hafa verið greindir
að eftir stærð. Þama hafa fundizt
steingervingar ýmissa smádýra,
broddgalta, krabba og ígulkerja.
Tengdamóðir Steinunnar gaf mér
steingerving af broddgelti, ígul-
keri og krabbafótum, sem þarna
höfðu fundizt. Einnig gaf bún mér
hnöttóttan stein, nokkurs konar
steinamóður, því að það hringlar
annar steinn innan í. Steinöxi sagð
ist hún hafa átt, en hún var týnd.
Við Óli æðum að brúgunni,
því að hann er búinn að taka veik-
ina. Ég skjögra í hrúgunum aftur
og fram, en finn ekkert, sem augu
min girnast. Óli fylgir mér fast
eftir og drífur í mig grjót, sem
hann vill að látið sé í töskuna, og
hefði hann ráðið, hefði taskan ekki
verið lengi að fyllast. Ég þekki
þetta og kann þá list að móðga
ekki börnin, tek við steininum,
sting hendinni niður í töskuna og
þegar hendin kemur upp aftur,
fer steinninn niður hinum megin.
Svo hætti ég og það er farið að
kanna nestið. Þau hin höfðu ekk-
ert fundið heldur. En ekki má ég
samt lasta þennan stað, sem áður-
nefndir steingerVingar voru frá.
Það er alveg ótrúlegt, bvað söfn-
urum verður vel tii. í Danmörku
hefði ég þó sízt vænzt þess að fá
grjót.
Ég þurfti ekki heldur að vera
óánægður og var það ekki. Þetta
var skemmtilegasti dagurinn, sem
ég hafði átt, síðan ég kom út, og
eini Ijósi depillinn fyrir utan bat-
ann.
Nú segi ég við frænku mína:
,-,Það hlýtur að vera annars kon-
ar grjót á þessari eyju.“ Lýsi svo
fyrir henni stíg, sem liggi niður
í f jöru.
Hún segir ekkert við þessu og
síðan er ekið heim á leið. Að þessu
sinni var farin önnur leið, og á
einum stað er vörður, sem tekur
skatt eins og Ingólfur á Hellu.
Það er líkt með Ingólfi og Pétri
postula, að báðir byggðu á hellu.
Þó komst Ingölfur betur frá þessu:
Hann gat selt og hlýtur ábyggi-
lega kross, en Pétur var krossfest-
ur, staUrblankur.
Mér er sagt, að þarna sé óðals-
setur, og enginn fái að fara hér
um án skattgreiðslu.
Aftur sér maður út á sjó og við
nemum staðar á þar til gerðu
svæði. Þar eru margir bílar fyrir.
Við göngum svo fram og ég kem
auga á stiga. Frænka verður kími-
leit, og nú rennur upp fyrir mér,
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
151