Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Blaðsíða 6

sem angraði mig: Svínakjötið. Ég
fékk svo mikinn viðbjóð á því, að
ég mátti vart sjá það, hvað heldur
að ég legði mér það til munns. Ég
krafsaði ofan af brauðinu áleggið
og maulaði brauðið með mjólk, en
hana drakk ég eins og ég þoldi,
því að hún var ábyggiJega úr kúm.
Svo var kakó og hafragrautur, sem
bætti úr. Þetta endaði með því að
ég léttist um tíu kílógrömm.
Félagar mínir við borðið voru
hinir ánægðustu, og ég auðveldaði
þetta með að standa fljótt upp frá
borðinu. Þá helltu þeir sér yfir
skammt minn eins og gammar, því
að svínakjöt er Dönum sálumessa.
Það var á sunnudegi og svín á
borði. Sú, er bar inn matinn, tók
eftir því, að ég snerti ekki við
neinu. Hún ætlaði þá víst að gera
mér vel til og kom inn með vínar-
pylsur, mjög girnilegar, og rétti
mér. Ég beit á agnið og tök.mér
bita, en ekki var hann fyrr kominn
inn fyrir varir mínar, en kynið
sagði til sin. Ég rauk fram í snyrti-
herbergi og kastaði upp. Annars
gat maður fengið mat eftir pöntun,
en það var mér of dýrt.
Hjúkrunarliðið var allt danskt,
og mér líkaði vel við blessað kven-
fólkið. Eina gat ég þó aldrei fellt
mig við, en hafði þó ekkert út á
hana að setja. Þegar ég þurfti að
yrða á hana, sagði ég alltaf: HaTló,
Ló, Ló, mín Lappa. Hinar skírði
ég eftir álfkonum og jafnvel tröH-
konum, þó hinum vægari nöfnum.
Ég hafði með mér að heiman
nokkra íslenzka óskasteina og fleiri
tegundir, .því að steinalaus get ég
ekki verið. Sá háttur komst á, að
ég fór að mylgra þessum steinum,
að þeim, sem mér leizt helzt á, og
var það vel þegið. Endirinn varð
að lokum sá, að allar fengu steina.
Fyrstu steinana gaf ég ræstinga-
konunni, gamalli og geðþekkri
konu. Hún ætlaði aldrei að trúa
því, að ég ætlaði að gefa henni
þennan dýrgrip. En þegar hún varð
þess fullviss, kom hún og snerti
vanga minn. Síðan leitaði hún ráða
hjá mér, hvernig bezt væri að setja
utan um steininn, svo að hún gæti
borið hann í festi.
Svo fóru að koma bréf og blöð
til mín með frímerkjum af Surti,
og þá lá við slag.
Yfirhjúkrunarkonan var nokkuð
hvatskeytleg, og yrtumst við lítt á.
Svo hamraði ég mig upp í það að
gauka að henni steini og frímerki
I5Ö N
'á Surti, og lagaðist þá heldur með
okkur.
íslendingurinn, sem ég minntist
á áður, talaði ekki dönsku og átti
auk þess bágt með að tala. Kvöldið
áður en uppskurður fór fram, kom
svæfingarlæknirinn og spyr sjúkl-
inginn nokkurra spurninga. Þetta
sýnist frekar vani en þörf, því að
allar rannsóknir höfðu farið fram
og öllum vottorðum verið skilað,
utan dánarvottorði. Nú er íslend-
ingurinn kallaður fram á gang, en
rétt á etftir kemur yfirhjúkrunar-
konan til mín <íg spyr mig, hvort
ég geti ekki túlkað. Ég hafði áður
verið spurður þessarar sömu spurn-
ingar og hugði, að ég klambrað-
ist fram úr þessu.
Nú er sjúklingurinn spurður og
ég þýddi fyrir hann og tek svar
hans. Síðasta spurningin var, hvort
hann væri ekki góður fyrir hjarta,
og sagði hinn það vera.
Þá sagði ég: „Ja, det spillier
godt.“
Ég hugsa, að slíkt gerist ekki á
hverjum degi undir svona kringum
stæðum, að allir skelli upp úr.
Einnig mun þetta verða í fyrsta og
síðasta sinn, sem ég tek að mér
að túlka af íslenzku á dönsku. /
Morguninn eftir var mér sagt,
að ég ætti að fara úr sjúkrahús-
inu og flytjast í gistihús, en síðan
átti ég í þrjá daga að koma til skoð-
unar. Þetta voru gleðitíðindi,
ekki sízt vegna þess, að ég var
að verða máttlítill af matarleysi
vegna þeirra orsaka, sem ég hef
áður nefnt. Ég hefði logið hverju
sem var, til þess að geta sloppið.
Séra Jónas Gíslason útvegaði
mér rúm í gistihúsi og flutti mig.
Þetta var viðunandi gistihús. En
ekki mundu nýríkir landar mínir
hafa lotið að slíku. En það var nógu
gott handa mér, því að ég gat lítils
notið, ekki einu sinni drukkið hinn
dásamaða, danska bjór né dreypt á
víni.
Ég ætla mér ekki þá dul, að
lýsa þessari miklu borg, sem ís-
lendingum er vel kunn að fornu
og nýju. Margan landa fengum
við þaðan hlaðinn af hugsjónum.
Aðrir dröbbuðust niður á hörmu-
legan hátt. Ég var ekki í því
standi, að ég gæti skoðað neitt af
arfi okkar þar úti, svo að ég sló
á það ráð að fara í dýragarðinn,
og þar átti ég góðan dag. Dýr eru
líka kannski hið bezta, sem mað-
ur umgengst. Þau drepa, en bara
sér tii matar, og mikil væri mann-
leg hamingja, ef drápslöngun okk-
ar næði ekki lengra.
Það voru ekki margir íslending-
ar þarna úti, sem ég þekkti, en
þeir heimsóttu mig allir með tölu.
Einar Sæmundsson skógarvörður
var á ferð þarna og lét sig ekki
muna um, þótt hann hefði mikið
að gera, að koma tvisvar til mín.
Tveir málvinir mínir að heiman
rákust þarna inn. Þeir voru á aust-
urreið. Ekki kvaðst ég geta beðið
þá fyrir kveðjur, því að líkast til
bæri búið að stytta í annan endann
alla þá, sem mér væru kunnir af
bókum.
Svo rann upp hinn mikli dag-
ur. Frænka mín, Steinunn Gunn-
steinsdóttir, sem er gift í Kaup-
mannahöfn, bauð mér í grjótferð.
— Við erum af þeirri grein Njarð
víkurættar, sem kölluð er Steins-
ætt, en ég kalla Grjótætt.
Að vísu vissi ég um einn stað
í Danmörku, þar sem líta á
skrítna steina. En að mér yrði
boðið í grjótferð í þvísa landi,
hafði mér aldrei í hug komið.
Steinunn vissi, hvað mér kom, og
sótti mig í bíl sínum, og með
henni var lítill frændi minn, son-
ur hennar, tveggja ára, sem tal-
aði hreina íslenzku. Hann var kall-
aður Óli. Síðan bættust í hópinn
tengdaforeldrar hennar og mágur.
— Maður hennar var ekki heima,
hafði tekið sér ferð til fslands með
skipi.
Mér varð fljótt ljós hinn mikli
munur á vegum þarna og hjá okk-
ur heima. Hvergi er malarblettur
né moldar, allt merkt með ljós-
um og strikum, og hvergi munur
á, þótt ekið sé út á yztu odda lands
ins.
Ég reyndi að fylgjast með, þótt
ég væri latur að víkja til höíðinu.
Danmörk er ekki svipmikið land,
en vingjarnlegt. Þar skiptast á skóg
ar og akurlendi, svo að segja má,
að varla sé lófastór blettur órækt-
aður. Danmörk mun líka vera með
þeim löndum í heiminum, sem
bezt eru ræktuð. Mér datt svona
í hug, að ef lagt væri kapp á að
rækta eins vel alla veröldina, 1
stað þess að svíða hana, þá mundi
kannski 'minnka garnagaulið í
heimi þessum. Hin leiðin er þó
alltaf talin heppilegust, að fækka
fólkinu með drápsvélum, og að
þessu gengið af drengskap og dugn
aði af þeim þjóðum, sem teljast
hafa mestan þroska og siðfágun.
Ég er ekki vel naskur á liti,
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ