Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Blaðsíða 11

gat ég einhvern veginn ekki fellt
mig viS Nikulás. Hann gaf mér,
skal ég segja ykkur, engan gaum,
sá mig ekki. Þvældist ég fyrir hon-
um, vék hann mér til hliðar, harka
legar en þörf var á. Einu sinni
steig hann á hælinn á mér, svo að
þvengurinn slitnaði. En ekki varð
honum að heldur úr vegi að líta
við mér.
Ég var með þurran njólalegg,
sem ég otaði í kringum mig. Hund
urinn, sem var gamall og skap-
styggur, trítlaði nasandi í kringum
okkur. Svo hittist þannig á, að
hundurinn hljóp fram fyrir mig,
og þá rak ég njólalegginn undir
rófuna á honum. Og ekki var að
sökum að spyrja: Hann rak upp
ýlfur, sneri sér við og beit kjaft-
fylli sína þvert um kálfann á
Nikulási
„Ja, ræðst hann ekki á mig og
bítur mig — sem ég er lifandi
maður“, hrein Nikulás, greip báð-
um höndum um fótinn, haltraði
að næsta barði og settist þar þus-
andi, heldur ygldur á svipinn:
„Fjandans kvikindi er þetta —
bara mannskæður“.
Foreldrar mínir aumkuðu Niku-
lás og s'kömmuðu hundinn — botn
uðu ekkert í því, hvernig þetta
hafði viljað til: „Þetta er hann
ekki vanur að gera, þó að svartur
sé og Ijótur, kvikindið það tarma.
Steigstu ofan á hann — eða hvað?“
„Ég veit ekkert, hvað ég gerði“,
hreytti Nikulás út úr sér. „Nei,
skollinm hafi það, að ég stigi ofan
á hann. Jæja, kannski hef ég kom-
ið við hann, það getur verið. En
það er samt ekki forsvaranlegt að
láta svona skaðræðisvarg ganga
lausan“. Hann hólkar niður um sig
sokknum, og förin eftir vígtenn-
urnar biasa við á fæti hans.
Við gengum enn af stað og för-
um að næsta akri. Þar er kornið
Skriðið, og það skrjáfar í því í
sumargolunni, svo ljúft sem sjálf
erfðajörðin hafi fengið mál. Fugl-
arnir svifu í loftinu, og smárinn
angaði. En Nikulás sá þetta ekki,
hann þrammaði áfram, þungbrýnn
og skoteygur. Ef þau ávörpuðu
hann, svaraði hann hvasst og þagði
síðan.
Þá segir mamma: „Ég held, að
kvikindisskömmin hafi bara stór-
meitt þig, Nikulás. Það er réttast,
að við snúum undir eins við, svo
að ég get bundið um sárið. Það
vill svo oft hlaupa illt í hundsbit“.
Nikulás hló kuldalega. „Nei, ætli
það? Meiri ákomur hef ég fengið
um dagana. En svei því — sárt
var það“.
„Já, það er ekki umtalsmál, við
förum heim aftur“, sagði pabbi.
„Brennivínslögg gæti líka kannski
linað verkinn11.
Þa var eins og Nikulás léttist of-
urlítið á brúnina: „Já, það má nú
segja, að brennivínið er gott í
isvona tilvikum, nokkirir sopar,
kunningi, og svo tóbaksþumlungur
á eftir. Maður skal þá vera illa
farinn, ef það bætir ekki“.
Hann bar sig heldur illa á heim-
leiðinni, stakk við fæti, púaði út
í kinnarnar og kveinkaði sér.
Pabbi sótti flöskuna jafnskjótt
og við vorum komin inn: Drekktu
nú nokkra væna sopa, þá líður
þetta frá“.
Ég sá, hvernig heiddi af andlit-
inu Nikulási, á meðan hann
svol'graði drykkinn, og þegar hann
rétti frá sér flöskuna, stóð pabbi
viðbúinn með langan tóbaksstúf á
hnífsblaðinu.
Mér var sagt að fara aftur eftir
bórvatni. En ég var tregur til þess
að fara þeirra erinda í annað
sinn, svo að ég leit fyrst inn í
skáp, þar sem þess konar var vant
að vera — vildi vita, hvort ég
fyndi ekki eitthvað. Jú, þar var
stórt glas með tærum vökva í. Ég
fékk þeim það.
Mamma þvoði bitið og hellti svo
á það úr glasinu. En þá brá svo
undarlega við, að Nikulás hentist
upp úr sætinu með ópum og at-
yrðum. Hann hoppaði og stappaði
og sór og sárt við Iagði, að þau
sætu á svikráðum við sig — það
var eins og kálfinn á honum log-
aði. »
„Jesús minn góður hjálpi mér!“
Mamma þrífur glasið og lyktar
af því. „Þetta er ediksýra, sem
það hefur látið okkur fá — ekki
er kyn, þótt sviði. Farðu upp eftir
aftur, greyið mitt, og segðu því,
að þú hafir fengið skakkt glas.“
f þetta skipti kom ég með bór-
vatn, og Nikulás sefaðist á ný.
Pabbi gat ekki á sér setið, hann
hló: „Þú ert meiri hrakfallabálk-
urinn í dag, Nikulás. Það er eins
og við höfum laigt saman ráð okkar
að gera þér allt til miska.“
En það sat ekki nein þykkja í
Nikulási. Hann gaut augunum til
flöskunnar, sem stóð á borðinu
meira en hálf, strauk sér um munn
inn og ræskti sig: „Já, tortryggn-
um manni hefði sjálfsagt orðið
undarlega við. En ég er áfeki þann-
ig gerður, kippi mér ekki Gpþ við
smámunina, lagsmaður.11
Mamma hellti á könnuna, «\g
þeir settust við borðið. Ég fékk
mjólk í könnu á skemil við hliðina
á Nikulási. Ég var eins og önnur
börn — ég gat ekki setið kyrr á
sléttu gólfinu og drukkið mjólk-
ina mína. Ég fer að sigla könnunni,
hún er bátur, sem á að bruna þráð-
beint eftir listanum á skemlinum,
og þetta er svo vandasöm sigling,
að kannan má hvergi fara inn fyrir
samskeytin. Þegar ég hef þreytt
þessa siglingu um stund, spreyti
ég mig á öðrum torfærum leiðum,
til dæmis brún, sem er um þver-
an ofninn að neðan. En þá rekur
mamma mig burtu, því að ég ó-
hreinka könnuna. Það er gott að
sigla eftir plægingunum í gólfinu,
en þá gerist hundurinn áleitinn og
vill lepja úr könnunni minni, svo
ég hafna aftur við stólinn hjá
Nikulási. Utan um setuna var
rönd, sem er máluð með öðrum
lit en sjálfur stóllinn. Reynandi
var að sigla snekkjunni í kringum
rassinn á honum. En ég varð að
gæta allrar varúðar, því að hann
dyntaði sér í sífellu. Ekki hafði ég
lengi leikið listir mínar, þegar ég
varð þess áskynja, að skemmtleg-
ast var að skjóta könnunni inn á
setuna, þegar færi gafst, og kippa
henni svo til baka, án þess að hann
kæmi við hana, þegar hann var í
þann veginn að reka sig í hana.
En svo er það sem hann situr
reykjandi á stólnum, að hann hefst
upp og teygir sig í öskubakka á
borðendanum, en ég sigli könnunni
inn á miðja setuna. Þar braut
hann hana undir sér, þegar hann
hlammaði sér í sessinn.
Nú upphófst nýr fyrirgangur.
Tilburðir Nikulásar voru hinir
furðulegustu, því að hann stakk sig
á brotunum, og þegar hann kom
fyrir sig fótunum, lak mjólkin af
honum að aftan, og sunnudaga-
buxurnar hans höfðu líka skadd-
azt.
En nú var foreldrum mínum nóg
boðið, og sjálfsagt hefur kviknað
sá grunur, að ekki myndi heldur
allt með felldu um hin óhöppin.
Þau sögðu ekki neitt, en faðir
minn tók fast í öxlina á mér og
sveiflaði mér út um dyrnar.
Nikulás var ekki reiður — hann
var óður: „Þetta er með ráðum
gert, það sé ég á öllu. Það er ykk-
/’rmmhald á bls. 166
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
155