Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Side 13

það, sean eftir var af sumri og
þofckuð fram á vetur. En þá fór
!hann að taka til handarinnar. Hún
var mikið holddregin og dofin.
Svo vann hann alla daga, því að
íhann kunni ekki að hlífa sér. Hann
var eftirsóttur verkmaður og
greiðamaður. Því sagði Þórður
Steinsson á Hala, að það væri betra
að biðja Jón á Smyrlabjörgum, þó
að hann þegði, heldur en aðra,
®em lofuðu tvisvar. Því til sönn-
unar set ég hér erindi, sem Helga
Sigurðardóttir á Hofsnesi sendi
Vilborgu, sysfcur minni, þegar hún
frétti lát föður míns:
Nú dánarfregnin flýgúr
og fljótt sem örskot smýgur
um sveitir bæ frá bæ.
Nú vaknar viðkvæm þráin
að vita hann er dáinn,
sem var til góðs og gleði æ-
Jón, afi minn, var stór maður
vexti, vandvirkur, en ekki fljótvirk
ur — vandaður maður til orðs og
æðis. Kona hans, Signíður Þor-
steinsdóttir, var mikil verkkona.
Jón, afi minn, var mikill sjósókn-
ari. Formannsvísa hans, ort af
Hahdóri Jakobssyni í Hestsgerði,
var á þessa leið:
Bóndinn Jón á BHðfara
í bezta formannsstandi,
lipur gætir laganna,
er leggur upp að sandi.
Á barkafjölina á skipinu var
þetta grafið:
„Blíðfari heiti ég. Mín hjálp
kemur frá drottni, sem skapað
hefur himin og jörð.“
Veturinn 1882 var hart í ári og
fiskleysi, en mikið rak af sílum
gegn um Hálsós upp að Uppsala-
landi, og var nábúum boðið að fá
sér hér f soðið. Ekki var alltaf
hægt að komast hér á sjó frá brim-
söndunum, þó að fiskur væri úti
fyrir. Mamma sagðist hafa borðað
sig sadda af sílum og haft lýsi að
viðbiti daginn áður en ég fædd-
ist. Og alltaf var brauð og smjör
og bræðingur í viðbiti. Foreldra
mína vantaði aldrei til brauðgerð-
ar. En margan vantaði sitthvað,
þegar sigling kom seint. Aldrei
vantaði þá feðga hey. Þeir gátu
fremur lánað hey og korn. Og ekki
er víst að ófrískum konum hafi
verið neitt óhollara að borða síli
og bræðing heldur en það, sem
þær gera sér nú gott af: — Sætt
brauð og sígarettureyk, sem þær
svelgja með kaffisopanum.
Ný kynslóð.
Ég fluttist að Uppsölum til unn-
usta míns, Gísla Bjarnasonar, árið
1903. Það var hamingja mín, að
hann var tíu árum eldri en ég, og
var mér því miklu rneiri. Hann
bar mikla persónu og var falleg
ur maður, hvar sem hann fór.
Smyrlabjargaá brýzt fram úr gljúfrl og liðasf um láglendið. Þett voru bernskuslóðir Ingunnar á Skálafelli.
T f M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
157