Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Blaðsíða 3

Neflangur er spóinn, og langdregið vell hans
þekkja allir. Hann er sérkennilegur fugl, bæði
a3 sjá og heyra. Hann ver hreiður sitt og unga
af mlkilli hugprýði. En þó er karlfuglinn ekki
meiri garpur en svo, að hann laetur kerllngu sína
hlaupast á brott frá sér sumar hvert.
Karlfugllnn er mjög trúr á verðinum á meðan frúin liggur
á. Langt að kann mönnum að sýnast sem hann sofi. Þó
hefur hann gætur á öllu í kring um sig. Komi óboðinn
gestur inn á umráðasvæði hans, gerist hann ærið hávær og
snýst til varnar. Og hann er þá bæði harðskeyttur og
slóttugur.
Einhvern daginn kemur hundur I
nánd við hreiður spóans. Karlfugl-
inn hleypur eins og fætur toga frá
hreiðrinu, flýgur upp og steypir sér
niður hjá hundinum. Hörð viður-
eign hefst.
Hundurlnn byrjar að eltast við fugl-
inn, og spóinn lætur eins og hann
sé særður. Hann dregur annan
vænginn á eftir sér, haltrar og
flaksar með eymdarsvip á milll
þúfna og steina.
En í hvert skipti sem hundurinn
ætlar að gripa spóann, flýgur hann
upp á síðasta andartaki. Á þessu
gengur þar tH spóinn hefur ginnt
hundinn eins langt í burt frá hreiðr
inu og hann kýs.
*

Þegar hundsneypan er komin nógu
langt í burtu, flýgur kvenfuglinn
af hreiðrinu. Og nú gera hjónin i
sameiningu á hann hverja árásina
af annarri, unz hann hrökklast burt,
feginn undankomunni.
Fljúgi ránfugl þar yfir, er spóarnir
eru, kúra ungarnir sig niður í gras
ið. Vegna litarháttarins er mjög
torvelt að eygja þá. Matarleitin
hefst á ný, þegar móðirin gefur
merki um, að öllu sé óhætt.
Móðirin hefur sig á brott, þegar
ungunum eru vaxnar fjaðrir. Kven-
fuglarnir hópa slg, og nokkru siðar
fljúga þeir til suðlægari landa.
Karlfuglinn verður einn eftir með
búsáhyggjurnar.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
147