Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Blaðsíða 10

‘ Svo tók hann ax og sýndi
| mér: „Sjáðu, þarna er það, biá-
i grátt dust. Það kemur af himni og
; sezt á byggið, og ef svo viðrar, fer
{það inn 1 kornið og matar það.
! Hvessi, fýkur það af. En það get-
j ur Ikomið aftur, þó að svo fari.
(Það eir gaanalla manna mál, að
(hunangsfallið igeti komið þrisvar.
{En fjúki það af i 'þriðja skipitið,
(
L154
kemur það ekki aftur, og þá mat-
ast kornið ekki það árið“.
Ég spurði, hvort það væri guð,
se-m léti hunangið drjúpa á bygg-
ið, og hvers vegna hann gæti ekki
látið það gerast oftar en þrisvar,
svo að kornið þroskaðist.
Þeir svöruðu ekki, en mamma
játti spurningu minni — þáð væxi
guð, sem sendi hunangsfallið, en
fjórum sinnum gerði hann það
ekki, því að mennirnir væru svo
syndugir; „Ætli þeir séu ekki orðn
ir fáir nú á dögum, sem biðja
guð að blessa iðju sína, þegar þeir
ganga frá reininni sinnj á vorin?“
Við héldum áfram að öðrum
akri, spölkorn innar í dalmum. Ég
hijóp í kringum þau, stundum á
eftir, stundum á undan, og enn
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ