Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1969, Side 8

afi hún hefur leikið á mig, Hún
hafði gaman að koma mér á óvart.
Ég ljóma frá hvirfli til ilja og
geng frarn á brúnina,
Þótt þreytandi sé að tala um
kvilla sína, þá verð ég að geta
þess, að mér leið ekki vel. Svimi
var yfir höfðinu. Þrepin niður voru
150 metrar, en leiðin ekki hættu-
leg. Tröppur voru úr tré alla leið
og handrið úr birkirenglum. Nú
var ekki um það að tala að hika,
en mér varð hugsað til gamals
vinar míns austur á Héraði, löngu
dáins. Hann var oft með höfuð-
svima og sagði svo frá:
„Já, bræður, það er hausinn,
sem drepur mig. Ef hann væri
ekki, væri ég ágætur. Já, frændi,
þá gæti ég gengið að allri vinnu.“
Svo er haldið niður, og er ekk-
ert um það að segja.
Strax úr S'íðustu tröppu snarað-
ist ég út I urðina, og uppi yfir
mér gnæíði skriða. mörg hundruð
metra há, að mér sýndist. Hér er
allt úr kalki og inni í því eru
þessir tinnusteinar. Þarna er
slatti af fólki að skoða þennan
stað.
Ég fer ekki ofan í fjöru, því af
gömlum vana geng ég ekki troðn-
ar slóðir í grjótleit. Ég kannast
•fljótt við grjótið af lýsingu og fer
að skjögra um skriðuna, tek upp
steina, velti þeim fyrir mé'r og
hendi þeim, ef þeir finna ekki náð
hjá mér. Það er hált þarna, svo að
ég þarf oft að stinga við höndum.
Ég varð þess var, að fólkið gefur
mér auga, og það rennur upp fyr-
ir mér, hvernig ég muni Hta út
í þess augurn. Fóikið hugsar auð-
vitað, að þarna sé kominn einn af
Ifrurrtbyggjum landsins að Ieita sér
að efni i steinöxi.
Svitinn bogar af mér, en ég hef
þrjá vasaklúta, sem ég vind á víxl
Allt þokast í áttina og pokinn þyng-
ist. Þó íinn ég ekkert nógu gott,
enda orðinn svo fjandi vandlátur.
Það þarf heldur enginn að hugsa
sér, að finna merki'lega steina á
lítilli stundu. Þarna hefði ég þurft
að vera heilan dag. Taskan verður
smám saman þyngri en höfuðið,
og ég ákvað að hætta. Frænka
kemur að í þessu, og ég segi, að
nú sé bezt að halda upp.
Þá sé ég stein nok'kuð þungan,
og það var hÖíuð af trölli. Nú
versnaði i þvi. TröIIið kemst ekki
í töskuna.
..É'g ber það undir hendteni/'
segi ég.
„Ertu frá þér?“ segir frænka,
„ætli ég haldi ekki á honum.“
Auðvitað þigg ég það, því að ég
er alveg samvizkulaus, þegar grjót
er annars vegar.
í þessu kemur mágur hennar
og tekur af mér töskuna. Þeim hef
ur sjálfsagt ekki sýnzt ég mjög
burðarmannslegur. En slíkt skyldi
aldrei spyrjast, að ég gengi laus.
Ég þaut upp í urðina og fyllti alla
vasa og bar lika nokkuð í fanginu.
Nú vantaði ekkert nema kvik-
mynda rnig, þegar ég var að kjaga
upp.
Svo var haldið heim. Við ókum
yfir hina miklu brú milli Falst-
urs og Sjálands. Brúin er 3,2 krn
og bílinn var hálfa sjöttu mínútu
yfir hana á sextíu kílómetra hraða.
Milli Böge og Falsturs fórum við
á bilferju.
Það er þægilegt að geta ekið
út á svona ferju og síðan upp á
bryggju. Mér datt Hvalfjörður í
hug.
Heima hjá Steinunni var sezt að
dýrindisveizlu, og þar var hinn frá-
bæri, danski bjór á borði.
Þau hjónin eiga mjög fallegt
heimili. Húsbóndinn hefur meðal
annars prýtt það með smíðisgrip-
um eftir sig. Þeir sýna, að hann
er mjög listfengur. Loks kvaddi
ég svo alt þetta góða fólk og var
fluttur heim í gistihúsið.
Ég var svo heppinn, að gamall
baráttufélagi minn úr Iðju bjó í
þessu gistihúsi. Hann hafði komið
út með dóttur sína til lækninga.
Friðrik Guðmundsson aðstoðaði
mig í mörgu, enda var hann
kunnugri en ég og heldur betri
í málinu. Hann sagði niér drauma
og sýnir, og þá var nú penninn
fljótur að kO'mast á hreyfingu, því
að aldrei sleppi ég neinu fram
h.já mér, sem ég tel þess vert að
íara á pappír.
Helga, dóttir Skúla Þórðarson-
ar menntaskólakennara, fór í búð-
ir með mér. En kaup voru nú ekki
mikil. Ég veitti því iljótt athygli,
hve mikill munur er á afgreiðslu
þar og hér heima. Ég var að velja
mér frakka og var ég búinn að
fínna einn, sem mér leizt á og æti-
aði að taka. Þá sagði afgreiðslu-
maðurinn:
„Það liggur ekkert á. Mest er
vert, að þér fáið frakka, sem þér
eruð ánægður með.“
S\ro var haldið áfram og ég íékk
írakika, sem mér Jíkaöi enn betur,
og verðtoumir var nauðalítrli.
Páll Theodórsson og Svandfs
Skúladóttir, kona hans, voru stödd
ytra um þessar mundir, og Svan-
dís fór með mér að kaupa kjól á
konuna. Annars sagði óg, að bezt
væri, að Páll vissi sem minnst um
þetta, því að þeir, sem huga að
kjarnorku, eru mörgum sinnuni
varasamari en galdramenn voru
hér áður fyrr.
Nú er ko-mið að því, að ég axl-
aði skinn mín og byggist til heim-
ferðar. Séra Jónas bætti því ofan
á annað að aka með mig út á flug-
völl og kaupa handa mér farmiða.
Ekki kunni ég rétt vel við mig
í biðsalnum. Þar var galað og gagg
að, svo að í öllu glumdi, líkast til
ó filestum tungumálum jarðkringl-
unnar, og þar var fólk af öllum
litum. Aífir urðu vitanlega að
gæta þess að fara út um réttar
dyr, annars gat verra skeð. En
eitt var gott við þennan sal, og
það var, að mér fannst ég hafa
fulla heyrn. En allt verkaði þetta
ó mig eins og ég hugsaði mér són-
inn, þegar Tarzan var að taía við
dýrin.
Mér lótti stórum, þegar ég sá
út um glugga vél með fánalitun-
um okkar. Síðan hafði ég upp á
mínum útgangi og beið þar eins
og köttur við músarholu.
Ferðiti heim gekk vel, og starfs
fólkið var allt eins elskulegt — ég
tala nú ekki um freyjurnar. Nú
gœtti ég þess að hel'la konjakinu
á réttan stað.
Gott var að koma heim, því að
hvergi myndi ég una annars stað-
a*r en á íslandi. Ég hef náttúrlega
ekki gert það eins gott og margir
aðrir, en slfkt er ekki landinu að
kenna, enda skipta peningar mig
lltlu, ef ég hef til hnífs og skeið-
ar, og þar að auki bækur og
steina.
Á þessu landi vona ég svo, að
ég beri mín bein. En þar til yfir
lýkur, mun ég halda vöku minni
og segja öðrum tiíl syndanna. Á
lokadaginn fæ ég éefað ný eyru.
★
152
TÍMINN - SUNNGDAGSBE.ÆÐ