Tíminn Sunnudagsblað - 20.04.1969, Blaðsíða 2

r Mw" —— " - —1—- - - ——
Bréf til Bjargar
Ég á í foi-um mtouim eitthvað
af bréíum, þair sem memn eru
a® tíuinda málbióm, sem þeim
haifa ásiicotnazt á bliaðaaikrinum
og í öðirum frjósömum uirtagörð
um — sjónvairpá tímaritum Oig
bókuim, eómkum þýddum. Sá,
sem héldi slíku vei til haga,
mymdu tvímælaiaust gefa komið
sér upp miklu O'g fjölbreyttu
saifni með tímanum. Þetta er
flóra, sem blómgast, þó að haf-
ísiun sé við Horn.
Það er kanmski syud að hreiia
þeissa uirfcagarðismeistaira. Við eig
um ef til vi'l að heimfæra tffl
þeinra hina gómiu fyriirbæn:
„Faðiir, fyri.ngef þedm, því að
þedr vita ekki hvað þeir gera. *
Harðbrjósta maður hefur þó
annað bii málanna að leggja.
Hann viil, að svo sem tveir
kunnátfcumenn, sem lokdð hafa
prótfi í norrænudeffld háskóians,
verði settir á viðh'lítandi Laun
fciil þess að safma máiiblómunum
í snofcra vendi. Síðan fád hver
simn vönd með regiubumdnu
mfflilbiili, að máunsta kostd blöð,
tímanit og útvarp, o*g fylgi með
sú skylda, að birta safnið, þar
sem það á heimilisfang, ásamt
Mðnéttingum. Þetta væri svona
eims og þegar slefberar voru
diætmdir tii þess að siá sig upp
á snoppana hór áður fynr eða
éta það ofan í sig í bókstafieg-
um skiliningi á héna'ðsþingi, er
þedr höECu osæmilieigt fært í iet-
ur.
Líkliega væri þetta taisvert á-
hrifiarík acferð. Fleisfcum mymdi
semmiíleg.i leiðast að jáfca þannig
syndir síngr fyrir söfnuðinum,
þegar til iengdar léti. Þó að það
leiddii kann'ski ekki til sabnrar
iðirunar, og þai' mieð hirnna á-
k'jósamliegu simniaskipta, gæti það
haft í för með sér yfirbót. Það
þætti búningsibói að sfcemma á
að ósi, byrgja brunmimn áður
en bainnið er dofctið ofan í —
með öðrum orðum: Gera þá her-
ferð gegn málvfflumum, að
syndaregístrið styttiist eða hyrfi
jafnvei ið mestu leytd.
Með pví lagi, sem nú er haft,
sækist ið minnsta kosti seinr
kirossferðiin geign málviMunum.
er hvarvetna vaða uppi. Sjaldan
verðúr tekið svo biað í hönd, að
þar sé ekkj mai-gt „aflagislega
óréfct“ að málfari tii og jafn
vel „gauðramgt*' eims og Árnj
Maginússom komsif að orði um
sliæm handrit Margoft ber það
vúð, að sómu am'bögumar og
anmar Árni, og siðar uudir kom-
inm, leáðréttir í útvarpinn að
kvöldi eru með fuilu fjöri í blöð-
umum að mongnQ og enda í út-
varpámu sjálfu. Kernur þar enn
að því, sem Ámi Magnússon
sagði, þegan armæðan sófcti á
hann yfir annálaibók sér Jóns
Eriendssonar' ,Svo gengur það
til í heiminum. að sumir hjálp«
enroribus á gang. og dðrir Teit-
ast sáðan við að útryðja aftui
þeim sörnu erroribus. Hafa svo
hvorir tveggja nokkuð að iðja '
Mikld staðfestuiimemn þarf tij
þess að þi-e\ tasr ekki á siíku og
trénast upo á þv- er hvergi virð
ist sjá stað Það er ailt of lík1
þvá að ?.usa bot-nlausa tunnu
En sú saimlíking'jr á hér mæta
vei við, þv að eitthvað hlý’tui
að vanta í þær byfctur sem alií
af em jarntóm.3r hverju sem
neymt er að maía þær á.
J.H
HEYRT MEÐ Ö0RU EYRANU
ýý „Gangi kvef, þá er læknisiyfsins a8 lerta i fjörunni".
Þa8 segja aS minnsta kosti fiskveiðitímarit á Norðuriöndum.
Læknisdómurinn býr i krækiingum. Tiiraunir, sem Norðmenn
hafa gert, eru taldar hafa sýnt, að kræklingsát sé kvefuðum
manni heilsubót. Orsökin er sú, að i kræklingnum er efni,
sem nefnist paólin, banvænt mörgum veirutegundum.
ýt Sölumenn, sem ganga hús úr húsi með dýr verk
erlendra útgáfufyrirtækja og ginna fólk til þess að gera við
sig kaupsamninga, oft með einhvers konar afborgunarskilmál-
um, eru víða orðnir plága. Veiðilegast þykir þessum kaupa
héðnum í nokkuð afskekktum löndum. í Færeyjum gera þeir
svo mikinn átroðning, að húsmæðrafélagið i Klakksvík hefur
skorað á yfirvöidin að banna þeim iðju sína.
ýr Bændur í Sviþjóð gefa sumir kúnum morgungjöfina
að kvöidinu. Klukkan sex að morgni hringir klukka, og ýfist
þá upp hnappur. sem veldur því, að lokur hrökkva frá jötum
og gripirnir komast að gjöfinni. Svefntiminn verður bændun.
um og fólki þeirra drýgri en e'la. þvl að ekki þarf að hugsa
um fjósverk fyrr en kemur að mjcltum.
314
? i i*l ! .*« N — SUNNUDAGSBLAÐ