Tíminn Sunnudagsblað - 20.04.1969, Blaðsíða 6

Tíminn Sunnudagsblað - 20.04.1969, Blaðsíða 6
þesau að vera öfugit íarið. Mig imnnd'r, að harm gengi í prjónuð um nærfötum úr íslemzkri ull vet ur og sumar, en líkiega engri milli sfkyrfcu að jafnaði. Berfæbbur gekk hanm öll suimur við veirik sím. Urðu fæturmir bólgnáir o-g ágwðist það eimk'um eftir að hjantað bilaði, em þá koon víst í þá bjúgur. Þá var það, að Steimunm á Rauðsgli, fræmd kona hams, gerði homum mrk'lar og merisiiiegair rosabullur, sem engar slítoair höfðu sézt síðam Napóleom keisari hinm þriðji átti símar. Rosa buluir þessar voru sniðmair eftir vexti, og ek'kert smásmíði, fóðrað ar immam með gærustoimmi og fum heitar, og veitti vísit ekki'af, því Þorsteiinm hýrðist þá í köldmm og vondum kofa á Kópavogshálsi á vetrum, þar sem kait lagði upp af jörðimmi, em eimangrum engim. Höf uðfat átti hamm aldmei, og aldirei sá ég hamm iáta á sig vettlimga. Em þrátt fyrilr þetta tilíhalMsileysi og skort á snyrtingu jafmframt, brást aldrei viirfjuleikimn sem 'mammimuTn var meðfæddur, jafnframt látleysi, sem líktist því helzt, að hamn vissi ekki, að hanm væri til. (Svona var föðuramma mín, fxændkoaia hans, og gefck þó fraimair, þvi hún sagð 'ust efciki vexa til.) Mannlýsing og verklag. Hór kemr lýsimg á Þorsteimi, gexð af öðrum em mér, og hef ég liitlu við hama að bæta: „Þorsteini kippti í kynið til ýmissa firænda simna um lífcamlegt atgervi og vitsmuni. Hanm var með hænri mömmum (hefði verið miklu hærri, ef hann hefði rét't úr séx), yfiirtafc þyklíur umdir hqmd, þrek- lega vaximm alTur og vörpulegux, em þó nofckuð lotimm, höfuð stóir með afbrigðum og höfuðfat gat hamm aldrei femgið nógu stórt og gekk því bemhöfðaðux al'Ta ævi. Mammf'ræðimigux mældi höfuðið og sagði svo, að aldxei hefði hamm mælt fullfcomnaxa höfuðlag. Hann vaT imeð aflbrigðum svipmi'kill, og friður vax hanm sýnum á yngri ár um (og raunar altaf). Enmið vax ‘hátt og afar breitt, augmm TítiT og légu djúpt, bte að lit. Brún irnax málklax og loðnax. Nefið firemuir Mtið og frítt. Eyxum lítil og lágu fast að höfðinu. Hafcam breið og í hamia djúpt sifcarð11. Ýimsix, sem veittu Þoxsteini at hygli, sýndist hamm hafa sripmedra höfuð en mokkuir ammar uaaður, s'em þeix sáu. Sem betux fex hefux ver ið gexð mynd af höfði hans (Iþví miðux aðeimis uppfcast). Það ger'ði Gestur Þorgrímssom mynd höggvari. Færi vel á þvi að sú mynd (kiöppuð í steim) stæði á Axnaxstapa við Hvítá, en þaðem sór yfir alt veiðisvæði hams í ánmi. Enmfiremur segir sami maðux, GUðjón Eiríkssom, um störf Þor- siteims: „Þonsteimn vax smiemma mifcil vÍTfcur tii aMlra sitarfa og bókhnieigð ur mjög og námsmaðUir með af brigðum, en því miður fór hanm á mis við temga Skólagöngu. Fór þar samam næmi, mimmi og Ski'lmimg ur . . . Gerðist hamm svo vemka miaður álTa ævi og naut ailtaf mik iHar virðmgar fyrir milkil afköst og vel ummirn störf. Á yngri árum reri hamm á ýms um stöðum á Reykiamesekaga. Sex vertíðir var hanm hjá Þorsteimi á Meiðastöðum í Garði, fcummium út gerðarmammi, em hamm bafði oft eim vaTalið. Þegar Sfceiðaáveitan var gerð, var mikil skurðagerð í sam bandi við hama, og vamm Þomsteimm þar um hxíð og um mofcfcurra ára skeið við ikurðagerð í Flóaáveit ummd. Anmars var hanm lemigsltum að þeim störfmm hjá Búnaðarsam- bandi Bongarf jaxðax. Við stumiguna notaði h'amm efcfci venjulega stumiguskóflu í sfkurðun um, heldux svomefmda maTarskóPlu, með stóru blaði og kúptu. Stak'k hamm aildrei kökk, en hjó af hamdaf'H með þe'ssari slkóflu, og voru það ekfci aðrir en þolnustu burðamiemm, sam höfðu umdan að kiasta frá hommim. Nofckr- ir menm, fílefldix og lögregluþjón- ax að atvimnu, ætluðu að reyna að leiika þetta eftir, em emgimm þeirra kom dkóflU'nmá lengxa niður en til hiálfs, og gáfust þeir fljótt upp. Em Þorsteimm vamm diaglamigt með þessum hætti, og varð ekiki séð að hanm þreyttist. Bórndi nofck- ur, sem þóttist vel að manmi, og var það, ætlaði sér þá dul að kasta frá Þonsteimi edmm saman d'aglanigt. Hamn gafst áð vísu eklki upp, en sagt ex, að Þorsteinm hafi hvorki hláft sér né hommm, og þegar hanm frétti, að bóndimm hefði legið i rúmimu daginn eftix, þá glotti hainm“. Þonsíbeimm var læs á dönsku og ensku og eiinnig á þýzku, og á síð- ustu árum, 'þegar hamrn hafðist við 1 sikúram smum á Kópavogshálsi, fékk hanm fjölmargar bæfcur að iáni í Bófcasafni Kópavogs, en bófca vörðurimm, Jóm úr Vör, var hommm svo mærgastimn, að bamm lét færa homum bækumar heim og sœkja þær. Meðal þeimra vora ýmsar bæifcur um hærri stærðlrfæði. Um bókmenmtasimefck hams hafði ég niokfcuð td'l rnarks, sem lýsir ekki ýkj'amifcili innsæi í þá listgreim, en tállfæri það e'kfcá. Þorsteimm átti flerðaorgel og spil- aði og söng, eimfeum á summudög- um og gjanna sálma Um trúrækni harns vei't ég elkfcert, mé þvort húm hiefur nofckur verið. Ég heyrði hamrn elkfci hnýta í önnmr trúarbrögð em amdaitrú (spiritisma), og fcumma aðrir að vera fróðari um þetta em éig- Ekfci söng hanm vel, og etoki spilaði hanm heldur vel: hamm söng stirt og spilaði stirt. Em með suimu af ættfólfci hams býr sönghmeigð, og tvö tónskáld átti hamm í ætt simini, allfjarskyld og auk þess tel ég hiö þriðja óskyldara homum. Þorsteium var góður reiikmings- maður, og hefði stærðfræði lílklega herntað honum bezt af öllu sem fræðigreim. Ekfci vissi ég til að hanm værá hagur á tré eða járn — vissi efcki einu sinmi hvort hamn gat dyttað að bát sínum. Emgan manm veit óg ráðvamdari, engam vamdari að virðimgu sinmi, emigam eims iausam við virðimga- girni. Kvemmamái harns þau hélt ég fyrsf engim vera. En þess er getið hér að Sraman, að bamm hafi hugs- að um frændkonu sfma i æsfcu, em ekki femgið hemmai: Um anm- að er mér varla kummugt, sam mar’í sé takandi á né nokkur sórni að rifja upp. En þó að ég héldi ammað, liamigaði hamn vísit fil að giftast lemgi fram eftir ævi, em varð þess ekfci auðið. (Hanm sagði mér þctta. „Ég hugea alltaf um það, sagði hamn “ Karlmennska og mannraunir. Af þxefei Þorstein’S, afli og karl- miemin'sku ganga margar sögur. Frægust mun vera í>r, sem prent- uð er í bókinni Hratoniimgum og be'iðavegum, er þeir sfóðu að, Pálmi Hammeis®om refctor og Jón Ey- þórssom veðurfræðimigur. Þar segir firá því, er hanm lá einsamall' í iéleigum sæluhústkofa á Arnar- vatnsheiði, fárveiifcur í mörg dæg- ulr, og vísaist hór til þess. Önmur saga er af því er hamm kom að ferjuistaðnum á Hvítár- bak'ka í tólf stiga frosti, en fiug í 318 T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.