Tíminn Sunnudagsblað - 20.04.1969, Blaðsíða 6

þesau að vera öfugit íarið. Mig
imnnd'r, að harm gengi í prjónuð
um nærfötum úr íslemzkri ull vet
ur og sumar, en líkiega engri milli
sfkyrfcu að jafnaði. Berfæbbur gekk
hanm öll suimur við veirik sím. Urðu
fæturmir bólgnáir o-g ágwðist það
eimk'um eftir að hjantað bilaði, em
þá koon víst í þá bjúgur. Þá var
það, að Steimunm á Rauðsgli, fræmd
kona hams, gerði homum mrk'lar og
merisiiiegair rosabullur, sem engar
slítoair höfðu sézt síðam Napóleom
keisari hinm þriðji átti símar. Rosa
buluir þessar voru sniðmair eftir
vexti, og ek'kert smásmíði, fóðrað
ar immam með gærustoimmi og fum
heitar, og veitti vísit ekki'af, því
Þorsteiinm hýrðist þá í köldmm og
vondum kofa á Kópavogshálsi á
vetrum, þar sem kait lagði upp af
jörðimmi, em eimangrum engim. Höf
uðfat átti hamm aldmei, og aldirei
sá ég hamm iáta á sig vettlimga. Em
þrátt fyrilr þetta tilíhalMsileysi og
skort á snyrtingu jafmframt, brást
aldrei viirfjuleikimn sem 'mammimuTn
var meðfæddur, jafnframt látleysi,
sem líktist því helzt, að hamn vissi
ekki, að hanm væri til. (Svona var
föðuramma mín, fxændkoaia hans,
og gefck þó fraimair, þvi hún sagð
'ust efciki vexa til.)
Mannlýsing og verklag.
Hór kemr lýsimg á Þorsteimi,
gexð af öðrum em mér, og hef ég
liitlu við hama að bæta:
„Þorsteini kippti í kynið til
ýmissa firænda simna um lífcamlegt
atgervi og vitsmuni. Hanm var með
hænri mömmum (hefði verið miklu
hærri, ef hann hefði rét't úr séx),
yfiirtafc þyklíur umdir hqmd, þrek-
lega vaximm alTur og vörpulegux,
em þó nofckuð lotimm, höfuð
stóir með afbrigðum og höfuðfat
gat hamm aldrei femgið nógu stórt
og gekk því bemhöfðaðux al'Ta ævi.
Mammf'ræðimigux mældi höfuðið og
sagði svo, að aldxei hefði hamm
mælt fullfcomnaxa höfuðlag. Hann
vaT imeð aflbrigðum svipmi'kill, og
friður vax hanm sýnum á yngri ár
um (og raunar altaf). Enmið vax
‘hátt og afar breitt, augmm
TítiT og légu djúpt, bte að lit. Brún
irnax málklax og loðnax. Nefið
firemuir Mtið og frítt. Eyxum lítil og
lágu fast að höfðinu. Hafcam breið
og í hamia djúpt sifcarð11.
Ýimsix, sem veittu Þoxsteini at
hygli, sýndist hamm hafa sripmedra
höfuð en mokkuir ammar uaaður, s'em
þeix sáu. Sem betux fex hefux ver
ið gexð mynd af höfði hans
(Iþví miðux aðeimis uppfcast). Það
ger'ði Gestur Þorgrímssom mynd
höggvari. Færi vel á þvi að
sú mynd (kiöppuð í steim) stæði á
Axnaxstapa við Hvítá, en þaðem sór
yfir alt veiðisvæði hams í ánmi.
Enmfiremur segir sami maðux,
GUðjón Eiríkssom, um störf Þor-
siteims:
„Þonsteimn vax smiemma mifcil
vÍTfcur tii aMlra sitarfa og bókhnieigð
ur mjög og námsmaðUir með af
brigðum, en því miður fór hanm á
mis við temga Skólagöngu. Fór þar
samam næmi, mimmi og Ski'lmimg
ur . . . Gerðist hamm svo vemka
miaður álTa ævi og naut ailtaf mik
iHar virðmgar fyrir milkil afköst og
vel ummirn störf.
Á yngri árum reri hamm á ýms
um stöðum á Reykiamesekaga. Sex
vertíðir var hanm hjá Þorsteimi á
Meiðastöðum í Garði, fcummium út
gerðarmammi, em hamm bafði oft eim
vaTalið. Þegar Sfceiðaáveitan var
gerð, var mikil skurðagerð í sam
bandi við hama, og vamm Þomsteimm
þar um hxíð og um mofcfcurra ára
skeið við ikurðagerð í Flóaáveit
ummd. Anmars var hanm lemigsltum að
þeim störfmm hjá Búnaðarsam-
bandi Bongarf jaxðax.
Við stumiguna notaði h'amm efcfci
venjulega stumiguskóflu í sfkurðun
um, heldux svomefmda maTarskóPlu,
með stóru blaði og kúptu.
Stak'k hamm aildrei kökk,
en hjó af hamdaf'H með þe'ssari
slkóflu, og voru það ekfci aðrir en
þolnustu burðamiemm, sam höfðu
umdan að kiasta frá hommim. Nofckr-
ir menm, fílefldix og lögregluþjón-
ax að atvimnu, ætluðu að reyna að
leiika þetta eftir, em emgimm þeirra
kom dkóflU'nmá lengxa niður en til
hiálfs, og gáfust þeir fljótt upp.
Em Þorsteimm vamm diaglamigt með
þessum hætti, og varð ekiki
séð að hanm þreyttist. Bórndi nofck-
ur, sem þóttist vel að manmi, og
var það, ætlaði sér þá dul að kasta
frá Þonsteimi edmm saman d'aglanigt.
Hamn gafst áð vísu eklki upp, en
sagt ex, að Þorsteinm hafi hvorki
hláft sér né hommm, og þegar hanm
frétti, að bóndimm hefði legið i
rúmimu daginn eftix, þá glotti
hainm“.
Þonsíbeimm var læs á dönsku og
ensku og eiinnig á þýzku, og á síð-
ustu árum, 'þegar hamrn hafðist við
1 sikúram smum á Kópavogshálsi,
fékk hanm fjölmargar bæfcur að
iáni í Bófcasafni Kópavogs, en bófca
vörðurimm, Jóm úr Vör, var hommm
svo mærgastimn, að bamm lét færa
homum bækumar heim og sœkja
þær. Meðal þeimra vora ýmsar
bæifcur um hærri stærðlrfæði. Um
bókmenmtasimefck hams hafði ég
niokfcuð td'l rnarks, sem lýsir ekki
ýkj'amifcili innsæi í þá listgreim,
en tállfæri það e'kfcá.
Þorsteimm átti flerðaorgel og spil-
aði og söng, eimfeum á summudög-
um og gjanna sálma Um trúrækni
harns vei't ég elkfcert, mé þvort húm
hiefur nofckur verið. Ég heyrði
hamrn elkfci hnýta í önnmr trúarbrögð
em amdaitrú (spiritisma), og fcumma
aðrir að vera fróðari um þetta em
éig-
Ekfci söng hanm vel, og etoki
spilaði hanm heldur vel: hamm söng
stirt og spilaði stirt. Em með suimu
af ættfólfci hams býr sönghmeigð,
og tvö tónskáld átti hamm í ætt
simini, allfjarskyld og auk þess tel
ég hiö þriðja óskyldara homum.
Þorsteium var góður reiikmings-
maður, og hefði stærðfræði lílklega
herntað honum bezt af öllu sem
fræðigreim. Ekfci vissi ég til að
hanm værá hagur á tré eða járn
— vissi efcki einu sinmi hvort hamn
gat dyttað að bát sínum.
Emgan manm veit óg ráðvamdari,
engam vamdari að virðimgu sinmi,
emigam eims iausam við virðimga-
girni.
Kvemmamái harns þau hélt ég
fyrsf engim vera. En þess er getið
hér að Sraman, að bamm hafi hugs-
að um frændkonu sfma i æsfcu, em
ekki femgið hemmai: Um anm-
að er mér varla kummugt,
sam mar’í sé takandi á né
nokkur sórni að rifja upp. En
þó að ég héldi ammað, liamigaði hamn
vísit fil að giftast lemgi fram eftir
ævi, em varð þess ekfci auðið. (Hanm
sagði mér þctta. „Ég hugea alltaf
um það, sagði hamn “
Karlmennska og mannraunir.
Af þxefei Þorstein’S, afli og karl-
miemin'sku ganga margar sögur.
Frægust mun vera í>r, sem prent-
uð er í bókinni Hratoniimgum og
be'iðavegum, er þeir sfóðu að, Pálmi
Hammeis®om refctor og Jón Ey-
þórssom veðurfræðimigur. Þar
segir firá því, er hanm lá einsamall'
í iéleigum sæluhústkofa á Arnar-
vatnsheiði, fárveiifcur í mörg dæg-
ulr, og vísaist hór til þess.
Önmur saga er af því er hamm
kom að ferjuistaðnum á Hvítár-
bak'ka í tólf stiga frosti, en fiug í
318
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ