Tíminn Sunnudagsblað - 20.04.1969, Blaðsíða 20

ið kvöldið áður, kom að þessu sirmi
og lofuðuni við því, að við skyld-
um aldrei aftur taka óvanan mann.
Við það var staðið-
Nú var haldið áfram að bora,
og gekk alit sinn vanagang. En
ekki leið á löngu áður en nýtt bar
tii: Borinn kom niður á svo hart
efni. að tæpast var unnt að segja,
að hann markaði það. Hann hopp-
aði á þessu, svo að giamraði i, og
lét öllum illum látum. Við fórum
að verða hálfórólegir, hvarflaði að
okkur, að ný vandræði væru i að-
sigi. Við ákváðum því að taka bor-
inn upp til athugunar. þótt ekki
væri kominn tími til þess.
Fvrst skoluðum við frá bornum
bað. sem hann var búinn að losa.
Síðan var hann látinn niður. og
( höfðum við svo mikinn kraft á
j vatninu sem þorðum vegna rör-
] anna. Allt gekk eins og vanalega
i og engin missmíði sáust, og var
sv'o byrjað að taka bofinn upp,
rör fyrir rör. allt þangað tii hið
I siðasta kom. Þar sem ekki hafði
j séð á neinu. fórum við að verða
hvasseysðir og rýndum fast ofan
■ í holuna Loksins kom endinn á
j síðasta rörinu. og borinn þar neð-
an i o? sáust engin missmíði á hon
uiii: Öli samske.yti voru í bezta
lagi og ekkert athugavert. Við
það var borinn látinn niður aft-
ur og byrjað að bora á ný. En
hæn-n Tét ijín il-la og hann hafði
gert áður. og enn tókum við hann
uop. Sáum við þá. þótt seint væri,
að eitthvað var fyrir bornum svo
j hart. að hann vann ekki á því, og
gátum við ekki skitið. hvað það
í gat verið. En áfram urðum við að
haida. hversu þykkt sem þetta iag
kytini að vera. Ekki varð komizt
fram hjá því. og um kvöldið. eftir
harða baráttu í tíu klukkustundir
samfleytt, hafði borinn færzt niður
um hálfan bumlung Um kvöldið
var skolað út. en ekkert kom upp,
nema breint vatn. að því er við
gátum bezt séð. En ekki er óhugs-
: anlegt, að iinnt hefði verið a@
! rannsaka þetra nokkuð með sæmi-
' legum áhöldum og góðum vilja.
Þessi sama harka hélzt fram eftir
! nóttinni, en svo fór það að smá-
batna. og uni morguninn var það
orðið sæmilegt að bora Lítið hafði
komið upp með vatninu. og var
það eðlilegt. þar sem borinn vann
lítið á. Nokkru eftir að við kom-
umst niður úr þessu harða lagi,
sem hefur verið nálægt þ.rir fjórðu
úr þumlungi, var það morgun einn,
að næturvaktin tjáði okkur. að þá
um morguninn hefði borinn fallið
niður um tæpt fet. Ekki festist
hann samt, er þó hefði verið mjög
eðlilegt, þe^ar hann braut sig nið-
ur í þetta holrúm eða rifu eða
hvað það nú annars var. Ég tók við
bornum, þegar óg kom, sneri hon-
um varlega í hring til að finna,
hvort alTt væri í lagi, og komst óg
brátt að raun um, að svo var.
En það var annað, sem vakti
athygli mína: Borinn gekk alveg
hljóðlaust — það hafði hann aldrei
gert fyrr. Hamn hhmkaðist niður
í eitthvað mji'vkt, sem virtist kjag-
ast og láta undan, en gekk þó ekk-
ert niður. Hvað var hér fyrir?
Ég kallaði á samverkamann
minn, og lét hann taka við born-
um nokkra stund til þess að vita,
hvort honum fyndist sama og mér.
Þetta vorum við vanir að gera, ef
nokkur breyting varð á, sem oft
kom fy-rir. Við álitum, að betra
væri, að tveir vissu, heldur en
einn. Ilann fann eins og ég. að
hér var eitthvað nýtt á seyði. En
báðir vorum við jafnófróðir um,
hvað það var. En við gátum ekki
séð neitt líklegra en borinn væri
í frekar mjúkum málrni, sem liann
markaði vel: Af því gekk hann
hljóðlaust, en kjagaðist við næsta
högg og gekk því lítið niður.
Okkur kom saman um að hafa
ekki uppi neinar ágizkanir út í
loftið, því að hið rébta kænri í
Ijós, þegar næst yrði skolað upp
frá bornum. Það átti að gera um
klukkan eitt síðdegis. Var nú held-
ur en ekki spenningur að sjá,
hvað upp kæmi. Vonbrigðin urðu
mikil, því upp úr holunní kom
bara hreint vabnið Annað hvort
hafði rifan i berginu gle.vpt allt,
sem losnað hafði. eða eðlisþungi
þess var svo mikill, að vatnsdæl-
an náði því ekki upp. Við hugg-
uðum okkur við, að eitthvað mvndi
koma næ?t. laust fyrir klukkan
átta um kvöidið.
Þegar kom fram á daginn, fór
viðnámið að breytast, eftir hljóð-
inu að dæma. Við lásum það eins
og bók og skynjuðum allar breyt-
ingar. sem á urðu, enda þótt við
gætum ekki vitað, hvaða efr.i fyrir
var. Um kvöldið vair komið vama-
legt hljóð í borinn. en við veittum
því sérstaka atliygli. að þetta
mjúka, en seiga lag, sem borinn
fór í gegnum, var þrír eða fjórir
þumlungar. Um kvöldið, þegar
skolað var frá bornum, kom ekk-
ert upp nema hreint vatnið, svo að
við komumst ekki að leyndar-
dóminum. Þegar þetta gerðist, var
borinn kominn niður á 166 fet.
Eftir þetta tók við klöpp með
vanalegri hörku. En það stóð samt
ekki lengi, því að þegar komið var
niður á 168 fet, fór að verða svo
mjúkt fyrir, að borinn flaug í gegn-
um það. Fór hann þá eliefu fet á
tíu klukkustundum, og var það hið
mesta, sem hann hafði farið síðan
byrjað var að bora, eftir að komið
var niður úr moldarlaginu e.fst.
Við þurftum oft að skola frá
bornum, þegar hann gekk svona
hratt, og það, sem upp kom, sögðu
menn, að væri mpberg. Neðan við
þetta móbergslag var skeljasand-
ur. Við fórum með hann til dr.
Helga Pélurssonar Dr. Helgi sagði,
að þarna netði sjór leikið um i
örófi a'lda. Þeita var á 180 fetum.
Svo tók klöppin við' aftur og hélzt,
það sem eftir va-r.
Ýmislegt kom upp eftir þetta.
sem okkur þótti markvert. Það
komu upp næfurþunnar flísar eða
flögur, sem stundunr voru með
silfurlit og stundum með gulllit.
Kom þó nokkuð upp af þessu, og
ég hirti nokkrar af hvorri tegund-
inni og átti lengi, og héldu þær
alltaf sama lit. Mér eru þær glat-
aðar. Við urðum helzt varir við
þessar flögur. þegai við komumst
niður á tvö hundruð feta dýpi. og
varð þeirra vart þar til hætt var
að bora niðri á 220 fetum. Hvaða
efni þetta voru, gátum við ekki
fengið neina vissu um. Það virt-
ist vera hljótt um allar rannsókn-
ir, og hefðum við gjarnan viljað
vita meira, því að við fylgdumst
af áhuiga með öllu sem upp kom.
En hvort áhuginn hefur verið jafn
mikill hjá öðrum, sem af-
skipti höfðu af þessum málum,
skal ósagt látið. Mín skoðun er
samt sú, að rneiri þekking á jarð-
lögum og ýmsu, sem þarna var
fyrir, hefur verið auðfengin, ef
vel hefði verið á haidið.
Nú fór að síga á seinni hlut-
ann, því að féð var á þrotum. Mér
fannst trúin á fyrirtækið dofna
eftir því sem lengrá leið. og voru
það okkur nokkur vonbrigði, sem
þarna unnum og höfðum fylgzt
með firá byrjun. Okkur duldist
ekki, að tæki þau, sem notuð voru,
voru mjög ófullkomin og fornfá-
leg og þess vegna ekki von rnik-
ils áranguns. Það sem hugur allra,
sem 'hér áttj hTut, að nváli, stóð
332
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ