Tíminn Sunnudagsblað - 20.04.1969, Blaðsíða 5

flrði — eri'gan franna, engar 'mianin
viriðiragar, líklega fremur Tlaikfliegan
afPbúnað síundum. Þó að hann
sýndi frábæra trúmemn'sku í
hverju starfi og væri tveggja eð'a
allit að því fjögra manna maiki að
hverju sem hann gekk, má ætía að
launin hafi efcki verið eftiir því,
og varla virt við hann ævinlega
eiins og vert hefði verjð. Það styð
ur þessa ágizkun. að eitt sinn, þeg
®r ha-nn var vetrarmaður á bæ ein
um þarna, gekk hann með hiefcfcja
fest'i um hálsinn allan veturinn til
imedcis um, að hann væri þar
'þræli.
Aldrei þót.ti mér að'búnaður að
honum jafn góður sem hæft hefði
slí'kum afreki mar.ni og raunar
dtíkum höfðings'manni. En fyrir
sjáífan sig var hann ekki kröfu-
harftur. kurini því þó betur, að
maturinn vaevi ekki órífiegur. Ég
vissi líka til, að hann svaf í rúmi,
seim mér sýndist vera honum of
lítið, svo hann gat efcfci teygt úr
sér. en þetta lét hann sér lynda.
É-g vil-cli fá tiorium stærra rúm, því
það var !ii. en af því varð efcfci, og
líkaði mér ba-3 i'lia, að lvann þáði
efoki þetta bóð mitt Mér fannst, að
ma'ð'ur, sem vamn af slíku kappi
Langan vinnudaig ætti ski'lið að fá
að hvílast vel meðan h®nn svæfi
í æsku lagði hann hug á frænd
konu sína, m hún giftist öðrum,
og um það le> ti. sem örvænt var
oiðið um að hann fengi hennar,
fór hann' að Hvítárvöluim ti.l að
st'unda laxvsiðina þar. Nafna mín.
dóttir Ólafs, ‘-.igði hanin hafa veirið
hiugsjúkan um þæi mundir. Hann
kenndi Hannesi Ólafssyni laxveiði
aðferðir sínar og fékk þar afbragðs
nemanda, því að Hannesi lætur
þessi íþrótt betur en flestum, ef
ekki öl'ium hériendis. Hann veiðir
í net eingöngu
Á vetrum stundaði Þorsteinn sjó
og var víst ailmargar verbíðir hjá
frænda sínum. Þorsteini Gísiasyni
á Meiðastöðum En um þetta e;r
mér ailt ókunnugt.
Hvern evri. sem hann vann sér
inn, sparaði hann og lét í spari-
sjóðsbók. en í stað þess að verða
að miklum sjóði fhann hélt þessu
fram ævi'langt), rýrnaði þetta og
rýrnaði svo mjög við ýmsar ráð-
stafanir íslenzkra ríkisstjórna. að
við dauða hans va'- upphæðin orð-
in tæpiega eða rúmiega jafngildi
tveg'g.ja tl þriggja herbergja íbúð-
ar. Gg mumdi nú enn minna virði.
Fnaiui að fimmtugsaMri Þor-
s'teim'8 þefcfkti ég haun mest af af-
spurn, og varla það — man eftir
honuni í Borgarnesi ótilkvæmileg-
um 'og óáyrðandi. Óhaggan'leg ró-
semi lýs'ti sér í látbragðinu og
svipnum, Hanm var 'þá ungur,
þrj'átíu og þriggja ára, og
þóitti mér hanm stó-r og sterk-
fegur, ekfci ófiriðuir og ekki al'ls
kost'ar fríður h'eildur, en umfram
alfllt þögu'1'1. Áður hafði ég séð hamm
á íþróttamóti á Hvítárbökfc'um hjá
Hvítárbakka. Þar hélt hamm ræðu.
Anmar ræðúmaður mimmir mdig
værj Bjarni Ásgeirsson, siðar al-
þinig'ismaður, og var betur hliuistað
á Bjarna, en svo sögðu viðstaddir,
að ræða Þorsteins hafi verið miklu
betri.
Þegar Þorsteinn var um
fiimmitú'gt,- réðst hann að Þimgnesi
ti'l að sturnda - laxveiði fyriir bænd
urna þrjá, sem þá bjuggu þar. Þá
var honum alls ekki farið
að hrnigna, hvorki að sáilaratgervi
né lí'kamskröftum. Aufc laxveið-
inm'ar, sem hann stundaði með
ágætum og af frábærri .reglusemii.
hjálpaði hann til við hevskapinn, og
var hann sína vifcuna hjá hverjum
hinna þriggja bænda. Ég sá hann
viinma við samanteknin'gu, og sýnd
ist sem muna mundi um verkin
hams. Þó fór hamn sér að engu óðs
tega, vanm með jöfmium handtök
umi, h't'aðáði sér atdrei. seinfcaði
sér afldrei.
Klæðaburður.
Árið 1930 fékfc hanm sér föt, grá
mórau'tt iir vaðmáli frá Áflafossi.
Þau voru tvíhneppt og með þe.rr
ÞORSTEINN JAKOBSSON
á aeskuárum: Fríður sýnum og hvass
á brún, búinn andlegu og likemlegu
atgorvi.
ar tíðar sniði. Efcki fóru þau ýkja
vél, enda vandi að sauma á svo lot
inn nnann sem hann var. í þessum
fötum var harnn þegar tekin var
mynd af honmm, liktega næstsíð
asta árið sem hann lifði, en liann
dó 10. júlí 1967. Á þessu tímabili,
frá 1930 tifl 1965, fékk hann sér
okki föt, mema veirkamanmaföt úr
nanikini eða hvað það kalHaist. Gekk
hamn í hinu sama þangað ti'l það
var orðið gauðslitið þá fékfc hann
sér nýtt. ITann var höfðimgsmaður
í kotungsgarvj — um suma kann
Þorsteinn Jakobsson á efri árum sínum i gömlu Áiafossfötunum,
lotinn í herSum og andtitlð rúnum rist,
T í I I N N — SUNWD VGSBi.A?!)
317