Tíminn Sunnudagsblað - 20.04.1969, Blaðsíða 7

Fjögur HreSavafnssystkina:
Þorsfeinn, Þvríður, Magnús
og Somarilði.
ámni og mikiil jaikabuirðuir. Þor-
steini ieiddist að bíða eftir ferju,
lagðist tia sunds í ánni og synti
yfir, geiklk síðan tffl bæjar, en það
er snertispölur, og kom þar að dyr-
um holdvotur og lífclega sýldur.
Gi2flaa ég á, að hann hafi fengið þar
þurrt að fana í og annan beina.
Bnn var það í köldu þræsings-
veðri og morðanstormi seint í júlí,
að hann varð fyrir því óbappi að
missa bátinn úr höndiuim sér, þar
sem bann var við laxveiðar. Því
kunni hann illa og lagðist til sunds
og náði í bátinn við illan leik, vit-
anlega holdvotur fliá hvirfli tii iija.
Hann var vaniur að fara með dag-
veiðina niður að Perjukoti, og þang
að fór hann nú og lagði þar inn
það, sem 1 bátnum var. En ledðin
þaðan og upp að GrimsáirmótU'm
varð hon'um erfið, og varð hann
að draga bátinn miestaHa leiðina.
Þegar þetta gerðist var Tórnas
Tómasson framkvæmdastjóri að
veiðum í svonefndum Straumum,
en það er þar, sem Norðurá feil-
ur í Hvítá. Hitti'st svo á í þetta
sinn, að Tómas varð var við ferðir
Þorstein.g og sá, hvernig hann var
til reika. Bauð hann Þorsteini inn
( veiðihús sitt og veitti honum af
rausn eins og oft endranær. Hafa
þessar viðtöfcur að lí'kinduim bjarg-
/að lífii Þorsteins Eftir þetta fór
hjartveiki að segja til siin, og á-
gerðist mjög á næstu ánum á eftir,
en þó framifylgdi hanm gaumgæfi-
iega ráðum læbnis síns á Lands-
spítaOanum, en þangað fór hann
efltár að hann fannst ósjáifbjarga
niðri í ármótum Grímsár og Hvít-
ár og var fluttur heim að Þinig-
nesd í foenru, sem sett var aftan í
dráittarvél, því að engum öðrum
farairtækjum var fcomið við.
Lestur og ritstörf.
Þonsteiinn var síl'esandi ala ævi,
hverja stund sem hann Jiafði af-
gangs frá dagsverki sínu en tafði
sig eifcki á talflaumi og gambri. Á
hverjum degi færði haran inn í bæk
ur sínar eiitt'hvað, sem eniginn sá,
eða fáir, því hann læsti það miður.
Einu sinnd leit ég örsnöggt á blað,
sem hanm haf ði glieymt að læsa nið-
ur en efcki las ég þá annað
en það sem ég gat gripið í þvi
vetfiamgi. En þetta var tíðavísa eða
ameiáll í bumdnu málá um daglega
viðburði, og lærði ég hana, en hirði
ékki að tilfæra, því hún var ekki
vel ort og efcki heldur Taus við
kerstkni. En bæfcumair eru nú alar
komnar í örugga vörzlu, vonandi,
og mundi þar kuuna að fimnast
miargt fróðl'egt, og á þetta heima
á LanidiSbókaiSafni. Vísu kvað hann
hiafa ort á hverjum degi, eina eða
fleiri, og haldið öilum tiil haga, og
mranu þær því skiptia mörgum
þúsunidiuim.
Þonsiteinm fceypti Morgunblaðið
og fcastaði engu bl'aði. En svo ila
lét honum nostur (það mun vera
ætterni), að biaðastóðið fór í hauig
og varð tiT einskis nýtt (hvers virði
sem það fcann að hatfa verið ann-
ars).
Þorsteinn var eiinrænn og mátti
víst segja um hann, að hann væri
öklfci við alþýðu skap. Hann vair ó-
ái'eitinn t>g friðsamur, barnavinur
og dýira, en ekfci al'llra manma og
ebki óvinur neins heldnr. Aldrei
vissi ég til, að hann þrifi til noklk-
urs manns, og iéti toemna afl'smun-
ar. Harnn var efcki fótókur, hvorfci
við menn né dýr. Um hann kynni
að m.eiga, segja svipaða sögu og
sögð var um piltunga -einn í Hafn-
arfiirði, sem stráfcar settugt að með
kjánaiátum, af því að hanm var
öðru vísi (og betri) en þeir: „Vertu
efck'i að þeissu," sagði 'h.aun — en
tók aildrei á móti.
Ég hitti hann í síðasta sinn, ný-
fcomin frá sjónvarpi og sjónvarps-
texta, ikvilfcmyndum og kvifcmynda-
texta, blaðaflauminum mikla, sem
á hverjum degi hótar að íæra heim
ili manns í knf leifchúsi m'eð unaðs
legum ljóðmælaflutningi, sem
hljómaði sætt í eyrurn þedrra tug
og aftur bugþúsumda, sem hlustuðu
á þeitta, löngum útlistunum ágætr
319
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ