Tíminn Sunnudagsblað - 20.04.1969, Blaðsíða 19

Lækjartorg aS vetrarlagi skömmu eftir síðustu alda mót.
skyldu þeir vinna írá klukkan átta
á kvöldi til klukkan átta á morgn-
araa. Gekk svo til um. hiríð.
Dag nokkurn Cær formaður næt
urvaktar boð frá samverkamanni
sínum, að hann sé veikur og geti
ekki komið Verðj hann að fá
manm í sinn stað, hvað hann og
gerði. Náði hanrn í ungan mann,
sem hann þó ekki þekkti, kemur
með hann suður í mýri um kvöld-
ið og setur hann inn í yerk það,
sem hann átti að vinna um nótt-
ima. Var það að stjórna bornum,
því að sjálfur varð hann að hugsa
um ketilinn og smyrja vélina.
Hann stillir vélina, svo borinn
gangi ekki of hratt og ítrekar við
manninn, hvernig hann eigi að
snúa honum, þvi að ella geti allt
skrúfazt sundur
Klukkan átta um morguninn
komum við til vinmu, og ég tek
við bornum, en finn brátt, að eitt-
hvað er að honum. Hann lætur
illa, og það er allt annað hljóð í
homum en vera átt’ Bg stöðva því
vélina og segi samverkamanni mín
um, að það sé eitthvað meira en
lítið að bornum. Ég gæti bezt trú-
að að rörin væru í sundur. Þegar
hann hafði athugað þetta um
stund, komst hann á sömu skoð-
un. Var þegar byrjað að taka bor-
inn upp. Kom brátt í ljós, að eitt-
hvað var i ólagi niðri í holunmi
því að allt stóð fast í byrjun, og
urðum við að jagga rörið upp
og niður og rykkja í það af mikl-
um krafti .Þannig gátum við jag-
að öllu upp, rör eftir rör, þar til
endinn kom, allur kjagaður og
rifinn, og stóðu tætlunnar af rör-
inu sitt i hverja áttina. Varð þá
ijóst, að maðurinn sem stjórnað
hafði bornum þessa ógæfunótt
hafði snúið öfugt við það, sem
honum var sagt. og rörin þar af
leiðandi skrúfazt í sundur og end-
arnir lamizt saman og kjagazt.
Við fórum nú að telja rörin, sem
upp voru komin og sáum þá, að
tvö rör, ásamt bornum, voru eft-
ir niðri í holunni á 160 feta dýpi.
Þetta var svv. mikið áfaH fyrir
okkur, sem höfðum unnið þarna
af trúmennsku og eftir beztu getu,
að við vorum alveg lamaðir. Við
gátum ekki ímyndað okkur annað
en hér væri öllu lokið, því að >
varla yrði farið að byrja á nýrri
holu: Peningarnir, sem ætlaðir
voru til verksins, voru þrotnir.
Svona átti þá að enda fyrstu til-
raun íslendinga til gullleitar, er
margir höfðu gert sér svo bjartar
vonir um, og allt var þetta fyrir
handvömm eins manns, sem aldrei
hefði þarna átt að koma.
Nú, ekki dugði þó að standa
þarna eins og glópur. Eitthvað
varð að hafast að, og varð þá fyrst
fyrir að sækja Kristján Kristjáns-
son, borasmiðinn mikla, því að
hanm töldum við líklegastan til úr-
ræða, ef þá nokkur ráð væru til.
Hann kom, og sýndum við hon-
um, hvernig komið var. Skýrðum
honium frá öllu hið ijósasta. Eftir
nokkra umhugsun stakk harnn upp
á því, að við færum nokkurn spöl
hver frá öðrum og bærum saman
ráð okkar eftir nokkra stund.
Þetta gerðum við Ræddum við
vandann frá ýmsum hliðum, og út
koman varð sú, að byrjað var á
undirbúningi að því. sem Hkleg-
ast þótti, eða jafnvel eitt virtist
líklegt' til árangurs. Ekki þarf að
orðlengja það, að þegar nætur-
vaktin kom klukkan átta um kvöld
ið, var búið að ná bornum upp,
skrúfa siaman rörin og byrjað að
bora á ný. Næturvaktin hélt, að
við værum eitthvað ruglaðir, því
að við vorum svo kátir, enda held
ég, að ég hafi aldrei verið fegnari
á ævi minmi.
Kristján var farinn heim með
öll sán áhöld, og engin vegsum-
merki sáust nema rörin tvö, sem
öll voru kjöguð Þeir ætluðu ekki
að trúa okkur, en rörin og Kristj-
án voru okkar vitni En það sam-
komulag gerðum við þrír með
okkur, að við skyldum engum
segja frá því, hvernig við fórum
að ná rörunum upp, og veit ég
ekki annað en það loforð hafi ver-
ið haldið. Það skal tekið fram, að
Jónas Popp var farinn til Danmerk
ur, þegar þetta gerðist og átti því
emga hlutdeild í þessu.
Maðurinn, sem veikur hafði ver-
'131
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ