Tíminn Sunnudagsblað - 12.10.1969, Blaðsíða 19

töflu, og er mér sérstaklega minn-
isstæð önnur hliöarmyndin, en
taflan er í þrem hlutum. Sú mynd
er af unglingi, og Kristur með
geislabaug um höfuðið leggur hönd
sína á höfuð hans. Á fermingar
daginn minn, þótti mér sem það
væri fermingarbarn, sem myndin
var af, og hafði þetta mikil áhrif
á mig og stendur mér ætíð fyrir
hugskotssjónum11.
Svo nokkur orð um Miklagarðs-
'kirkju.
Við visitasiu 7. júlí 1851 er ný
byggð kirkja í MiMagarði. Yfir
smiðurinn var Ólafur Briem, timib-
urmeistari á Grund. í þessarí vísi
tasíu er að finna greinargóða iýs
ingu á byggingu hennar og útliti
öHu. Fara hér á eftir nokkur at-
riði úr henni:
Lengd 14 álnir og 12 þumlung
ar. Breidd 7 álnir og 13,5 þumj-
ungar — húsið byggt á fótstykkj
um með bindingsverki. Milli kórs
og framkirkju blámálaðir, renndir
pilárar 19 að tölu, auk krókdyra
súlna. — Fyrir þessu guðshúsi er
tvöföld vængjahurð, blámiáluð,
með tvílæstri skrá. Klukkur hanga
framan á þili á bjálkum, sem
ganga í gegnum stafnþilið, inn á
fremsta skammbitann. Bæði stafn-
þil voru vönduð slagþil með tvö
földum vindskeiðum, gluggar
grænmálaðir að utan. Undir kirkj-
unni er grjótgrundvöllur.
Undir þessa lýsingu rita: Hall-
grímur Thorlacius, prófastur á
Hrafnagili, Einar Thorlacius,
prestur í Saurbæ, Jón Thorlacius
og Magnús Tborlacius.
Kirkjan var turmlaus, en þóttd
rnjög snotur. Þegar hún var rifin,
keypti Tómas Benediktsson viðinn
úr henni, flutti niður í Meigerði
°g byggði þar hús, sem enn stend
ur og búið er í.
Síðastliðið sumar kom ég i
Miklagarð og skoðaði kirkjugarð-
inn, sem ennþá er girtur og sæmi
lega við haldið. Kirkjan hefur stað
ið í honum miðjurn og standa enn
þá stór björg, þrjú á hlið, með
járnkrókum upp úr, þar sem
veggirnir hafa verið. Nokkrir leg-
steinar eru í garðinum. Á sumum
er letur lítt læsilegt fyrir aldurs
sakir.
Tímans tönn, er iðin við sitt ætl
unarverk.
(Heimildir: Manntal Eyjafjarðar-
sýslu, Vísitasíubækur Eyjafjarðar
prófastsdæmis, frásögn Aðalbjarg
ar Sigurðardóttur í Reykjavík)-
Kristinn Einarsson:
SKRUMSKÆLUR
- Tvö góðskáld með uppbótum -
„HÚN KYSSTI MIG"
Heyr mitt Ijúfasta lag
eins og líkræðuþrugl
um hinn dýrlega dag,
þegar dritaði fugl
út um mela og mó.
Það var maífagurt kvöld,
og hann krunkaði kátt,
enda krummavesöld.
Ég var fölur og fár,
ég var fínn og með hatt.
Ég var sjúkur og sár,
og mig syfjaði hratt.
Hvar er dúnsængin dýr
með sitt dásamlegt skjól?
Síðan lagðist ég lágt
undir landföstum hól.
SONETTA NÚMER 7
Hláturkvik orðin bikar beztu vína
blæs upp sem loftbelg og þau verða fleyg
ofan í þjóðarskóinn mjög ég meig
með því að kenna fólki á milli lína
Grandvart að leita í Ijóði mínu að víti.
Þar lítur ekkert nema sviðna móa,
Pegasus dauðan, plastrósir sem gróa
í plati og er ei hætt við fúa og sliti.
Hlæja nú við mér heiðurslaun og titlar
hvíslandi jámenn rísa í mínu skjóli
voteygir margir verða af þannig hóli
víst þurfa að standa und slíku herðar miklar.
Sonnettur betri ort hér hefur engi
ákafur kný ég hjartans hörpustrengi.

rlMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
811