Tíminn Sunnudagsblað - 12.10.1969, Síða 20
Svarta vængi hrafnsing bar við
Mifchvítan snjóskaflinn, þar sem
við Einar aátum og tivíldum lúin
bein eftir langa göngu upp á háls
intv ofan við kaupstaðinn.
— Vængir hrafnsins, hugsaðí ég
Uitn Leið og hann hvarf sýnum bak
við klettabelti, bera hann hvert
sem hann viil fara. þennan svarta
sorgarfugl. sem er fæstum aufúsu-
gesfcur.
— Hefði ég haft byssuna mína
með mér, þá skyldi ég hafa skotið
hrafnskrattann, sagði Einar og var
auðfundin gremjan í röddinni.
— Skotið hann? sagði ég stein-
hissa. Því þá það? Ekki er þar
feifan að fiá og iítið búsílag í hor-
uðum hrafnsskrokk?
— Mér er ilLa við hrafna, sagði
Einar með áherzlu. Þú veizt, að við
sjómennirnir eruni hjátrúarfullir,
og það hefur efcki brugðizt, að hafi
hrafn flogið yfir skipið, þá hefur
eitfchvert ólán beðíð á næstu hár
uim.
— Já, en Einar, sagði ég. Þér
er nú sjálfsagt Ijóst, að þetta er
bláber vitleysa, því að stakur fugl
á flugi er eniginn örlagavaldur,
sízt heilli skipshöfn, hvort sem
hann er svartur eða hvítur. Það
getur etoki slkipt méli finnst mér.
Eg veit svo sem, að ég hef stund-
um hugsað mér hrafninn sem
svartan sorgarfugl, en það er eíns
víst, að það sé veigna áhrifa frá
góðskáldum ofckar, sem hafa geit
krumma gamila að mikiu mun
meiri persónu en hann í rauninni
er.
Einar leit á mig með hálfgerð
um nieðaumkunarsvip efti-r þessa
löngu tölu mína og sagði í hægum
rómi, eins og hann væri að tala við
breikótt barn:
— Þetta eiga víst að heita rök
hjá þér. Ég hefði nú haldið, aS
þér væri annað skár gefið en rök-
vísin eftir mínum kynnum af þér.
En sleppum þvi. Hrafnar eru og
verða í mínum augum óbeillahoð
ar, og ég læt mér eftir þá ánægju
að skjóta þá, þegar tækifæri býðst.
Þeir geta krúnkað eimhverjum öðr-
uim til skemiiiritunar en mér,
skammirnar þær arna.
Ég skal nú segja þér sögu um
ein fyrstu kynni mín af váhoða
hrafnanna. Þegar ég var ungur,
átti ég heima eins og þú veizt í
sveit við sjó. Jafnfram't sveitahú
skapnum var sjórinn sóttur, eftir
því sem tími gafst tii.
Við vorum venjule'ga fjórir sam-
an á litlum vélbáti og urðum oft
áð sækja a'llangt, því að ekki lá
fiskurinn þá ávalt uppi í land
steinum frekar en nú. Jæja, eitt
sinn l'águim við úti fyrir flóamiuim
og rétt við hilið okkar ammar bát-
ur úr sveitinni með þrem kunm
ingjum mínum. Formaður bátsin'S
var uugur maður, rétt fcvítugur, ef
óg man rétt, og hét Trausti. Hann
var fcarlmenni mikið og bezti
direngur. Fiskinn var hann með aí
SMÁSAGA EFTIRINGÓLF JÓNSSON
T t M I N N —
812
SUNNUDAGSBLAÐ