Tíminn Sunnudagsblað - 29.03.1970, Blaðsíða 13

Sigurður Einarsson frá Kröggúlfsstöðum. Ljósmynd: TÍMINN — Gunnar.
stæðast frá æsku þinni á Krögg
ólfsstöðum?
— Alveg tvímælalaust jarð-
skjálftarnir miklu sumarið 1896.
Þeim dögum gleymi ég ekki á með-
an ég lifi. Um þetta leyti svaf ég
hjá föður mínum, o>g nóttina, sem
aðalósköpin dundu yfir, vaknaði
©g við það, að pabbi var kominn
með mig í fanginu úf að glugga
á baðstofuinni, en þá kom svo
snarpur kippur, að hann kastaðist
frá igliugganum með mig. En þeg-
air kipp'urinn var liðinn hjá, komst
hiann að glugganum aftuir og út
um hann með mig. Svo fór ailt
heimiMsfólkið í heygarð, sem var
á túninu, og bjóst þar um. Þar
var það til morguns.
Hviourinn v.ir svo mikill, að
varla heyrðkt mannsins mál, og
mikii móða hvíldi yfÞ öllu. Hrenni
steinsfýlan var kæfandi. Seinina
vitnaðist það, að á þeseari nóttu
hafði orðið tii nýr hver i Hvera-
gerði. Það varð mér minnisstæð-
ast, þegar maður fór að skyggn-
ast um morguninn eftir, að lamb-
hús á túninu hafði bókstaflega
kuibbazt í tvennt, þvert yfir, eins
og skorið hefði verið með hníf.
Annar hlutinn stóð eftir óskemmd-
ur með öliu, eins og ekkert hefði
í skorizt, en hinn hlutinn var ger-
samlega í rúst. Kvíarnar á túninu,
sem að vísu voru færigrindur,
höfðu hvorki öltið mé brotnað, held
ur færzt til drjúgan spöl.
Eftir þeissaa- stórkostlegu og
mairgumtöluðu hamfarir hlupu
Reykvíkingar mjög svo drengilega
undir bakka og tókiu fjöldann all-
an af bönnum til langrar eða
skammrar dvalar, á meðan reynt
var að byggja upp á þeim bæjum,
sem harða>st uóðu úti. Við vorum
fimm, systkinin, og af þeim fóiu
fjögur til Reykjaivíkur, þar á með-
al ég. Við vorum flutt á fjórhjól-
uðum vagni, sem tveim hestum var
beitt fyrir. Ekki var hægt að segja,
að vagninn væri yfirbyggður, en
þó var tjaldað yfir hann og það
nokkuð vandlega. Að minnsia
kosti amaði ekkert að okkur í
þessu tjaldi. Karlinn, sem ók okk-
ur, hét Ólafur og var alltaf kall-
aður Ólafur baksi. Ekki veit ég, af
hverju hann fékk þetta viður-
nefni, því ekkert man ég undar-
legt í fari hans, og góður var liann
við okkur krakkania á leiðinni og
sé um, að okkur liði svo vel sem
unnt var og í hans valdi stóð. Þeg-
ar til Reykjavíkur kom, var mér
komið fyrir í Latínuskólanum, sem
svo hét þá.
Mér er enn í minni, hvað mér
þótti góð brauðlyktin, þegar ég *
kom til Reykjavíkur. Ég kunní líka
átoafie'ga vel við mig í Latínuskól-
anum og fór nauðugur heim aftur.
Méa- er mjög til efs, að nokkur,
sem þar heíur dvalizt, hafi unað
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
253