Tíminn Sunnudagsblað - 29.03.1970, Blaðsíða 15

En hvemig vair Reykjavík sjálí á
þessum árum?
— Hún var auðvitað miklu
minni en núna, en hún var bæði
failegri og skemmtilegri. Þá voru
alls staðar tún, öll girt grjótgörð-
um, og fallega hlaðnir grjótgarðar
meðfram götum. Á hverju túni
mátti sjá skepnur: Kýr, hesta og
hænsn. Nú er ailt þetta horfið, og
malbik og steinsteypa komið í stað-
inn. Það voru vond skipti.
— Bjóst þú ekki einhvern tíma
í Vatnsmýrinni?
— Bjó og bjó ekki. Ég var ráðs- ■
m'aður eða bústjóri hjá Sveini
heitnum Hjartarsyni bakara. Sjálf-
ur átti hann heima inni í Reykja-
vík, en þarna var, auk fjóssins,
íbúðarhús, sem ætlað var bústjór-
anum.
— Var mikið af gripum þarna?
— Það voru svona þetta sex til
sjö kýr og einn hestur.
— Var þá ekki rólegt og frið-
sælt að vera svona, eins og kóng-
ur í ríki sínu, örskammt frá mið-
bænum til þess að gera, og engu
háður nema sinum daglegu störf-
um eins og sveitabóndi?
— Ég kunni ágætlega við mig
þarna, en róin og friðsældin var
nú svona upp og ofan, því að þar
var sá hrottalegasti draugagangur,
sem ég hef komizt í kynni við um
dagana.
— Svo?
— Já, blessaður vertu. Ég hef
aldrei nokkurn tímia lent í öðru
eins, og er þó ýmsu vanur í þeim
efnum.
— Sástu draugsa oft?
— Nei, ég sá hann aldrei, en
varð þeim mun meira var við hann
með öðrum hætti.
— Hvernig?
— Það bar langmest á þessu í
fjósinu, og stundum kvað svo
rammt að því, að mér var nærri
ómögulegt að mjólka kýrnar. Þær
ólmuðust, rykktu í böndin eins og
óðar væru og skulfu og titruðu,
eiins og þær stæðu úti í blindhríð.
Þetta byrjaði aMitaf hjá þeirri
toúnni, sem næst var dyrum, og
hélt svo áfram inn ef'tir f jósinu.
En svo kom ég þessu af mér
einn góðan veðurdag.
— Hvemnig fórstu að því?
— Ég hafði aldrei verið neitt
hrædóur við þetta, og var það ekki
heldux þetta umrædda kvöld. Mig
bmaat sem sé ianglundairgeð eitt
kvöldið, þegar lætin voru hvað
afskaplegust, þá getok ég á móti
þessu, hvað sem það nú var, og
sagði því að fara héðan í burtu.
Hér ættiþ að ekkert erindi, og
það skyldi fara þangað, sem því
væri ætlaður staður.
Nú líður langur tími. Þá er það
eitt kvöld, þegar ég er á leið 1
fjósið, að ég finn það greinilega,
að gengið er við vinstri hliðina á
mér. Læt ég nú sem ekkert sé,
þangað til kemur að fjósdyrun-
um. Þá stanza ég og segi rétf si
svona upphátt: „Nú ferð þú ekki
lengra. Þú hefur ekkert að gera
inn í húsið“. Á sömu stundu hvarf
þetta, og ég varð aldrei neins var
upp frá því.
— G-etur þú nokkuð giztoað á,
hvað þetta muni hafa verið?
— Ég hef mínar grunsemdir, og
þær meira að segja mjög sterkar,
en þær segi ég þér ekki, þvi að
það er viðkvæmt mál.
— En íbúðarhúsið í Vatnsmýr-
inni. Var nokkur slæðingur þar?
— Við erum aldrei ein á ferð,
þótt við höldum ef til.vill, að svo
sé. Og vissulega bjuggu fleiri í þvi
húsi en þeir, sem sáust dagodeg-
lega. En það, sem þú kallaðir slæð-
ing, var af allt öðrum toga en
þetta úti í fjósinu. í íbúðarhúsinu
voru allir góðir og velviljaðir. Mér
kom það heldur ekkert á óvart,
þótt eitthvað kynni að vera á
sveimi í þessu húsi, og liggur til
þess sú saga, sem ég skal nú segja
þér:
Þegar ég var nýbúinn að ráða
mig bústjóra hjá Sveini Hjartar-
syni, en hafði hvorki komið í fjós-
ið né íbúðarhúsið. dreymdi mig
eina nótt, að ég væri kominn á
minn væntanlega vinnusiað — það
er að segja í íbúðarhúsið, ekki f jós-
ið. Þykir mér þá þar vera fyrir
ung kona, há og grönn og glæs-
lag. Hélt hún á barni á handleggn
um. Ég átti hennar ekki von þarna,
og þykist segja í svef'ninum:
„Hva, ert þú hér?“ „Já, ég er
hér og ætla að vera hér“, segir
hún þá. Lengri varð draumurinn
ekki. En þegar ég svo kom að hús-
inu í fyrsta sinn, þekkti ég þar
hvern torók og kima. Það var allt
nákvæmlega eins og í dra'umnum.
Og hitt kom mér ekki beldur neitt
á óvart, þótt fleiri byggju í því
húsi en þeir, sem sýniiegir voru
almenninigi.
— En á hvern hátt urðuð þið
vör við þessa manneskju, efltir að
þið voa'uð setzt að í húsinu?
— Það var stumdum gengið um,
og heldur ekki óalgengt, að leir-
tauið okkar væri í notkun eftir að
við vorum háttuð .En allt var það
með góðum hug gert, og því
fylgdu engin áhrif nema þægileg
og vingjarnieg.
— Þú hefur verið næmur fyrir
svona áhrifum?
— Já alveg óskaplega. Og það
meira að segja svo, að stundum
hefur það valdið mér miklum 6-
þægindum.
— Varstu þá ekki líka skyggn?
— Víst hefur það komið fyrir
mig að sjá fleira en almennt ger-
ist, en þó er hitt miklu algengara,
að ég finni og viti, hvað i kring-
um mig er, án þess að sjá né
heyra .Og berdreyminn hef ég ver-
ið í ríkum mæli alia ævi mína.
Annars er það ekkert meira en
svo, að maður þori að láta svona
hluti út úr sér við fóJto. Flestir
halda að þetta séu ofskynjanir. hjá
trú eða einfaldlega blygðunariaus
lygi. Við verðum nú samt að sætta
okkur við þá staðreynd, að við
skynjum ekki nema örlítið brot af
tilverunni, og meira að segja það,
að þekking okkar á þessum litla
hluta, sem við skynjum, er enn
mjög í molum. Ég held, að skyn-
samlegt sé að fara varlega í sak-
irnar og spara sér fullyrðingar og
stóryrði um hluti, sem maður
þekkir ekki.
☆
Þeir, sem lesið hafa þessa við-
talsþætti mína, hafa sjálfsagt veitt
því athygli, að mér eru talsvert
hugstæðir þeir menn, sem yfirgef-
ið hafa sveit sína, ýmist nauðugir
eða viljugir, og setzt að í Reykja-
vík. Hér stöndum við andspænis
manni, sem átt hefur heima á bú-
jörð, þair sem nú er stór
hluti Reykjavíkurborgar. Hann hef
ur séð jörð föður síns tætta í sund-
ur og gerða að vettvangi húsa,
gatna, bílaumferðair og athafnalífs.
Breiðholtshverfið í Reykjavík
hefur nokkuð verið á dagskrá t
blöðum á þessum vetri , og þar
hafa ýmsir lagt orð í belg. En hve
margir þeirra skyldu vita það, að
þairna var stundaður sauðabúskap-
ur í gömlum stíl fyrir aðeins ör-
fáum áratugum? Og að mitt á með-
al okkar er 'lifandi maður, sem
gekk að iambfé og hélt sauðum til
beitar á þeim stað, þar sem nú
stendur sá umdeildi reitur, Breið-
holtshverfi í Reytojavík.
VS.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
255