Tíminn Sunnudagsblað - 29.03.1970, Blaðsíða 14

ar svo vel hag símim. Þa'ð hefur
cundum komið fyrir, að ég hef
agt við vinnufélaga mína, að ég
akini alltaf tímans, sem ég var í
atínuskólanum, og þá hafa þeir
tt það til að glápa á mig með
okkurri virðingu í svipnum, því
5 auðvitað hef ég vit á því að
era ekkert að ropa um það, hve
amall ég hafi verið, þegar ég var
ar, né hvennig á ferðum mínum
óð-
Vorið 1903 fluftustu foreldrar
.ínir frá Rröggólfsstöðum að
reiðholti við Reykjavík, sem þá
ir heilmikil bújörð, þótt nú séu
ar eintóm hús og götur. Um
austið var ég' sendur í Ölfusrétt-
■, en þar sem ég var aðeins fimmt
1 ára að aldri, var ráðinn mér
1 fulltingis maður nokkur, sem
igurjón hét og var vinnumaður
Hólmi, hér fyrir ofan Reykjav'k.
n sá ljóður var á ráði hans, að
onurn þótti gott í staupinu.
Nú lagði ég af stað að heiman
m morguninin, ríðandj góðum
esti og með hund, eins og lög
era ráð fyrir. Þegar við Sigurjón
omum að Lækjarbotnum, var
omin suðaustanrigning með hvass
ðri. Það tafðist nokkuð, að Iagt
eri upp þaðan. En þegar hópur-
n loksins komst af stað, vorum
ð orðnir átján saman og full-
ðnu mennirnir flestir meira eða
nna drukknir.
Það var gamall sreiuhúskofi á
atnsásnum, sem er rétt fyrii neð-
í Sandskeið. fJndir ásnum va:
dilítið afdrep fyrir hesiaua, og
þar voru þeiiir látni- standa, eu
karlamir féru inn í kofann, og
þar upphófst glaumur og gleði. Eft
ir lanigan sbanz í kofanum var svo
loks lagt af stað aftur. Þegar kom
ið var upp í Öldur. sem eru á milli
Svínahraiuns og Sandskmðs, voru
tveir í hópnum orðnir svo fullir,
að þeir gátu ekki lengur setið hjáLp
arlaust á hestum sinum. Annar
þeirra var Sigurjón, sá er vera
skyldi verndari minn i ferðinmi.
Hinn hét Gruðmundur og var úr
Hafnarfirði.
Nú var skipt liði. Annar hluti
liðsins skyldi fara á undan, og
gæta Siguirjónis — þar var ég auð-
vitað sjálfkjörinn liðsmaður. Hinn
hlutinn átti að koma í humátt á
eftir og hafa veg og vanda af Guð-
mundi. Eftir langa mæðu komum
við loks að Kolviðarhóli, en þegar
þangað kom, voru þeir, sem gæta
áttu Guðmundar, búnir að týna
honum og vissu ekkert, hvað af
honum hafði orðið. Mér varð reik-
að út umdir bæjarvegg á Kolviðar-
hóli og sá þá Guðmumd koma ról-
andi heim að bænum á hesti sín-
um, Iiggjandi fram á makkann, en
hnakkurinm að mesfcu leyti undir
kviði.
Nú varð enn drjúg töf á ferð
okkar, en þegar hersingin loks
sligaðist úr hlaði á Kolviðarhóli,
mátti heita, að komið væri myrk-
ur. Þegar austur á háfjallið kom,
lenti allt í einhverju þvargi, og ég
held helzt áflogum. Þá sagði ég
skilið við förunauta mína og hélt
áfram upp á eigin spýtur.
Seint og um síöir náði ég að
fæðingarbæ mínuim, Kröggólfsstöð
um í Ölfusi. Þar bjó þá móðunbróð-
ir minn, og þar vissi ég, að mér
stóðu allar dyr opnar. Nú voru
þar aliir háttaðir fyrir drjúgri
stundu. Ferðalag mitt, sem að
öllu skaiplegu hefði átt að taka svo
sem eins og fjórar til fimm klukku
stundir, hafði nefnilega tekið
hvorki nneira né minna en heillt
dægur — og rúmlega þó. Morgun-
imn eftir komu þó allir ferðafélag-
ar imínir til rétbanna og afdTukkn-
ir flestir, enda ferðanesti þeirra
þrotið með öllu.
Allt voru þetta mestu ágætis-
karlar, þótt þeir nestuðu sig nokk-
uð ótæpt í rétirnar. Enginn þeirra
var vondur við mig, óg emginm
hélt að mér víni í ferðinmi. Alir
hafa þeir nú fengið sína hvíld og
eru komnir undir græna torfu. En
af þessari ferð lærði ég, hvernig
menn eiga ekki að haga sér á
ferðalögum.
Ég fór seytján sinnum í Ölfus-
réttir eftir þetta, og víst hafði ég
með rnér einhverja brjóstbirtu oft-
ast, ef ekki alltaf, en ég hafði
þebta til þess að hressa mig í kulda
og hrakviðrum, en ekki til þess að
gera mig að ósjálfbjarga aumiingja.
— Þú fórst þessa frægu ferð í
rébtirnar fyrir föður þinn, sem orð-
inn var fjárbóndi við Reykjavík.
Var Rreiðholt stór jörð?
— Hún var landmikil, en slægj-
ur voru nú samt rýrar.
— Hvað var hægt að hafa stórt
bú þama?
— Faðir minn var með þetba
sjö til átta kýr, stundum fleiri.
Svo hafði hanm oftast hátt á þriðja
hundrað fjár, þar af um eitt hundr
að sauði.
— Svo að það hafa gengið
sauðahjarðir í Reykjavík fram á
þessa öld?
— Ég er nú hræddur um það.
Og ég sakna sauðakjötsins ákaf-
lega mikið. Það er albezta kjöt,
sem völ er á. Á rneðan um ein-
hverja sauðaeign var að ræða hjá
okkur, var alltaf saltað sauðakjöt
í eina heiltunnu. Það var sérstak-
lega gfeymt til sumarsins, — og
var algerlega umfram vemjulegan
vetrarforða. Þetta var nú engin
fantafæða, skal ég segja þér.
— Nú var jörðin Breiðholt tais-
verðan spöl frá bæjarmörkum
Reykjavíkur eins og þau voru þá.
iigurður Einarsson á hesti sínum fyrr á árum.
54
f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ