Tíminn Sunnudagsblað - 16.04.1972, Blaðsíða 7

Wa
Smásaga eftir
Guy Maupassant.
tunna/u
i
Herra Chicot, veitingamaður f
Epreville, stanzaði vagn sinn við
'búgarðinn hennar Magloire gömlu.
Chicot var hávaxinn, fjörmikill
maður um það bil fertugur að
aldri, rauður í framan og vamb-
mikill og var talinn hrekkjóttur.
Hann batt hestinn við hliðstólp-
ann og stikaði svo inn í garðinn.
Chicot étti jörðina, sem lá að lönd
um Magloire gömlu, og hafði hann
lengi litið þessi lönd hennar hýru
auga. Hvað eftir annað hafði hann
falað þau til kaups, en Magloire
gamla hafnaði öllum tilboðum
hans einbeitt. „Þar er ég fædd, og
þar mun éig deyja“, sagði hún.
Hann hitti hana nú fyrir framan
útidyrnar, þar sem hún var a<l
flysja kartöflur. Hún hafði nú tvo
vetur um sjötugt, var grannholda,
hrukkótt og bogin, en óþreytandi
eins og kornung væri. Chicot
iklappaði henni vingjamiega á bak-
ið og set.tist svo hjá henni á skem
il. (Nú jæja, er heilsan alltaf jafn
góð? Ekíki sem verst, en hvernig
ert þú til heilsunnar, Prosper? Oh,
snvávegis gigt. 'Ef hún væri ekki,
mætti ég vel við una. Sem betur
fer, og hún mælti nú ekki fleira
að sinni. Chicot horfði á hana
rækja starfa sinn. Hún greip grá-
leitar kartöfiurnar úr körfu sinni
með bognum, hnýttum fingrunum,
seni helzt iíktust töngum, og lét
j)ær snúast í hendi sér um leið og
hýðið féll í löngum ræmum und-
an hnífsblaðinu. Svo þsgar kartafl-
an var orðin alhvít, kastaði hún
henni í vatnstötu. Þrjár djarfar
hænur komu í halarófu að pilsum
hennar til að ná sér í hýðisbita og
forðuðu sér svo sem fætur toguðu
með feng sinn i nefinu.
Chicot virtist feiminn, hi'kandi
og kvíðafullur, og honum virtist
mikið niðri fyrir. 'Loks herti hann
upp hugann: ,,Heyrðu, Magloire
mín. . . Hva, hvað get ég gert fyr
ir þig? Það er býlið, þú ert alltaf
jafn-ófús að selja mér það? Hvað
])að snertir, nei. Gerðu þér engar
vonir um það. Það er ákveðið,
klappað og klárt. Farðu nú ekki að
nauða á því rétt einu sinni.
Ja, svo er nú málum komið, að
ég hef fundið grundvöll. sem hent
ar okkur báðum. Hvernig er hann
nú?
Sjáðu til. Þú selur mér jörðina,
en liefur samt Öll umráð yfir
lienni áfram.
Skilurðu ekki? Taktu eftir skýr-
ingum mínum. Sú gamla hætti að
flysja og starði hvössum augum á
veitingamanninn.
Ilann tók nú aftur til máls. Ég
skal sundurliða þetta.
Ég afhendi þér mánaðarlega 150
franka. Þú skilur það, í hverjum
mánuði færi ég þér hingað í vagn
inum mínum 30 dali. Og svo er
ekkert meira með það. Þú býrð
áfram sem fyrrum, skiptir þér
ekkert af mér og skuldar mér
ekki neitt. Þú gerir ekkert annað
en veita fé mínu viðtöku. Þetta
hentar þér, er það ekki? Hann
horfði á hana glaðlegur á svip. En
sú gamla leit á hann tortryggin og
reyndi að finna gildruna. Svo sagði
hún: Þetta hentar mér, en þú, þú
færð ekki býlið með þessu. Hann
mælti: „Vertu nú ekkert að brjóta
heilann um þetta“. Þú verður kyrr
á býli þínu eins lengi og þér end-
ist aldur til. Við búum bara til of
urlítið skjal hjá fógetanum þess
efnis, að býlið gangi til mín eftir
þinn dag. Þú átt engin böm, ein
ungis skyldmenni, sem þú ert á
en'gan hátt bundin við. Er þetta
ekki prýðilegt? Þú heldur jörðinni
alla þína ævidaga, og ég færi þér
30 dali mánaðarlega. Þetta er þér
hreinn hagnaður.
Sú gamla var steinhissa og óró-
leg, en fíkin. Hún sagði: „Ég hafna
þessu tilboði engan veginn. Ég
þarf aðeins að huigsa málið.
Komdu aftur í næstu viku, og þá
gef ég þér svar“. Chicot kvaddi
kátur eins og konungur í sigurför.
Magloire gamla var sem í draumi.
Hún svaf ekki næstu nótt. í fjóra
daga var hún á báðum áttum.
Hana grunaði, að eitthvað væri í
pokahorninu, en hugsunin um 30
dali á mánuði, hugsunin um þessa
fögru, klingjandi peninga, sem
kæmu veltandi í svuntu hennar al
veg fyrirhafnarlaust, gerði hana al-
veg tryllta.
Síðan fór hún á fund fógetans
og sagði honum sínar farir. Hann
ráðlagði henni að þiggja tilboð
Chicots, en sagði, að hún skyldi
fara fram á 50 dali í stað 30, þar
sem býlið hennar væri að minnsta
kosti 60 þúsund dala virði. Ef þú
lifir í 15 ár, sagði fógetinn, verð
ur hann ekki búinn að greiða nema
45 þúsund franka.
Sunnudagsblað Tímans
295