Tíminn Sunnudagsblað - 16.04.1972, Blaðsíða 13

— Voru kynni þin af sveitalifi end
anlega úr sögunni, þegar þú varst
kominn á Suðurnesin?
— Nei reyndar var það nú ekki
alveg. Ég átti eftir að vera i sveit, og
það á ekki ómerkari bæ en sjálfum
Þingvöllum. - Það var sumarið 1914.
— Hvað er þér einkum minnisstætt
frá þeim tima?
— Ég held.að mér sé minnisstæðast,
þegar þangað kom stór hópur fólks af
þýzku skemmtiferðaskipi, sem statt
var i Reykjavik. Það kom allt riðandi,
allt óvant hestum, og auk þess voru
sumir reiðskjótarnir ekki sem æski-
legastir - sumt af þessu voru bölvaður
móbykkjur, enda var fólkið svo illa á
sig komið, að það lagðist fyrir, og
minnir mig það alveg vera i rúmi dag-
inn eftir að það kom. En morguninn
þar á eftir, klukkan tiu, kom allur hóp-
urinn út og litaðist um. Það var skaf-
heiðrikt veður, stillilogn og sólskin,
enda var hrifningin á andlitum gest-
anna næsta auðséð.
En Adam var ekki lengi i Paradis.
Ég held það hafi verið fyrir hádegi,
sem hraðboði kom frá Reykjavik með
þær fréttir, að það verði sendir allir
bilar, sem til séu i Reykjavik til þess
að sækja fólkið og flytja það sem skjót-
ast til baka. Það var skollin á heims-
styrjöld, og skipið, sem það var með,
veröi að halda heim á stundinni. Auð-
vitað varð þetta lika. Það komeitthvert
slangur af bilum, en þeir voru nú
hvorki margir né virðulegir i Reykja-
vik árið 1914. Upp i þá fór þetta blessað
fólk, og við sáum það vitanlega aldrei
siðan. Ég veit ekki eiriu sinni, hvort
skipið komst nokkru sinni alla leið til
Þýzkalands. Hitt man ég vel, að mörg-
um brá ónotalega við fyrstu styrj-
aldarfréttina. Ég gat ekki betur séð,
en sumir tárfelldu. Og ég hef oft siöan
hugsað, að aldrei hafi neinir menn
yfirgefið friðsælli og fegurri stað til
þess að ganga til móts við meira
öryggisleysi og ótta en þetta
óhamingjusama fólk, sem hélt frá
Þingvöllum á þessum kyrra og sól-
fagra sumardegi.
— En hvernig fannst þér annars að
vera hestastrákur á Þingvöllum?
— Það var að mörgu leyti ágætt, og
vist bar það fleira til tiðinda en að sjá
erlenda ferðamenn. Það komu oft,
islenzkir ferðamenn á hestum. Fyrir
þá var maður að snúast, og þá gat
maður nú komizt i kynni við margan
góðan gæðinginn - og var sannarlega
reynt að nota sér slikt eins og hægt
var. Einu sinni man ég, að Matthias
Einarsson læknir kom á Þingvöll úr
grasaferð. Hann reið jörpum hesti,
úrvalsgæðingi. Hestinum kom hann
fyrir til göngu i Svartagili, en bað mig
Einar Guðmundsson — kominn heill i höfn úr ölium sjóferðum og hefur nú fast
undir fæti í raftækjaverksmiðjunni i Hafnarfiröi.
Ljósmynd: Timinn—GE.
að lita til hestsins og helzt að koma
honum á bak einu sinni i viku, svo
hann afvendist þvi ekki alveg að vera
beizlaður. Þetta gerði ég eins oft og við
varð komið, og notaði þann jarpa með-
al annars i kappreið, sem við þreyttum
nokkrir strákar á Þingvöllum.
Ég man lika eftir tveim Englending-
um, sem komu og voru nokkurn tima á
Þingvöllum. Annar þeirrahafðileyfi til
þess að skjóta alla fugla, friðaöa og
ófriðaða, til þess að stoppa þá upp.
Hinn var bara venjulegur ferðamaður
og gerði ekkert annað en að veiða i
vatninu, öllum stundum. Þessi maður
var nokkuð við aldur, og mun hann
hafa verið i fylgd með náttúrufræð-
ingnum til þess að leita þar halds og
trausts, ef hann þyrfti sliks með á
ferðalaginu.
— Þú nefndir þarna áðan, að bileign
Reykvikinga hefði verið heldur fá-
skrúðug á þessum árum. Var ekki
samt nokkur bilaumferð til Þingvalla,
þegar þú varst þar?
— Hún var aö visu nokkur, jú, en
Sunnudagsblað Timans
301