Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1972, Blaðsíða 6

staðnæmdist hesturinn, en maðurinn
leið inn um læstar dyr, inn i rúm sitt.
Sá hann þar sjálfan sig i rúminu og
fannst honum hann verða aftur þar að
einum manni, sameinast þvi, er i
rúminu lá.
Féll hann siðan i fastan svefn og
vaknaði endurnærður og ákveðinn i
þvi að takast á við erfiðleikana og
sigrast á þeim.
(Nýleg, sönn saga.)
Loforðið
Ritfær maður hafði heitið vini sinum
þvi að minnasthans i blaði, ef svo bæri
til, að hann dæi á undan.
Þannig fór, en dánargreinin dróst úr
hömlu og liðu tveir mánuðir.
Þá dreymdi rithöfundinn, að vinur
hans kom og sagðist orðinn lang-
eygður eftir að sjá greinina sina.
Ekki skipaðist dreymandi við það og
leið enn mánuður. Birtist honum þá sá
dáni aftur i draumi, og var hann nú
argur i skapi. Sagðist hann ekki hafa
reiknað með slikum vanefndum, og
vildi hann ekki við það una.
Sagði hann illt að svikja þá, er lifðu,
en hálfu verra væri þó að svikja þá
dánu. Með það hvarf hann úr draumn-
um.
Næsta dag tók rithöfundurinn sig til
og skrifaði allgóða minningargrein og
kom henni i blað.
Nóttina eftir, að greinin birtist,
dreymdi rithöfundinn þann dána, og
var hann nú með gleðisvip.
Sagðist hann eigi oftar skyldi ónáða
hann og bað hann heilan að lifa.
Efndi sá látni loforð sitt, þvi aldrei
varð rithöfundurinn hans oftar var.
Bræðratafl
Einu sinni voru þrjú systkin, Bjarni,
Jón og Sigriður, á bæ vestanlands. Þau
voru við aldur, höfðualdrei fest ráð
sitt, og bjuggu saman góöu búi.
Ekki voru þau bókhneigð, en
bræðurnir voru skákmenn góðir.
Höfðu þeir taflborð standandi i borð-
stofu sinni og léku ein leik hvor á dag.
Höfðu þeir þvi umhugsunarfrest
góðan, en svo jafnir voru þeir, að
varla brá út af að þeir gerðu jafntefli.
Þótti þeim það miður og reyndu
báðir að auka þekkingu sina á skák-
sviöinu eftir mætti. Fór svo fram um
hrið, en jafntefli hélzt, þvi að afstaða
þeirra til þekkingarleiða var að sjálf-
sögðu næsta lik.
Svo bar það til einn daginn að Bjarni
veiktist hættulega. Hélt hann áfram
taflinu meðan hann hafði ráð og rænu,
en svo fór að hann lézt eftir viku.. Varð
hann systkinum sinum harmdauði og
veittu þau honum veglega útför að
þeirrar tiðar hætti.
Taflið stðð óhreyft i baðstofunni, þar
til i erfidrykkjunni. Þá sáu menn sér
til undrunar að hvitt peð færðist fram
á taflborðinu. Var þá Jón höndum
flótari að leika fram svörtu peði. Tók
nú Jón gleði sina, enda lék sá óséði,
sem allir töldu vera Bjarna einn leik á
dag, sem verið hafði áravani þeirra
bræðra. En nú brá svo við, að Jón
tapaði hverju tafli. Það stoðaði ekki,
þð að hann leggi sig allan fram, þvi að
sá liðni virtist hafa gengið i það góðan
taflskóla, að hann lék enga afleiki og
kom stöðugt með nýjungar sem
aumingja Jón hafði aldrei séð. Þetta
gramdist Jóni svo mjög aö hann
lagðist veikur og lézt skömmu siðar. í
erfidrykkju Jóns léku tveir ósýnilegir
keppendur og var nú sveitungum
þeirra nóg boðið.
Sigriður, sem var ein eftir á bænum,
varð nii sem einmana, að eina gleði
hennar var að fylgjast með tafli
látinna bræðra sinna.
Nú var aftur jafntefli i hverju tafli.
Eftir fráfall Sigriðar var jörðin seld,
þar sem þeu systkini áttu enga nær-
komna ættingja.
Nýi bóndinn brenndi taflið, og lauk
þar áralangri baráttu bræðranna,
Bjarna og Jóns, lffs og liðinna.
(Heyrt i æsku i Dölum)
Sungið á ensku
Það er febrúarnótt ársins 1934.
Skólapiltur á Reykjaskóla vaknar
skyndilega og getur ekki sofnað aftur.
Honum finnst hann verða að fara út,
þvi að inni sé kæfandi hiti, svo að hon-
um íiggi við köfnun. Hann klæðist 'því
og gengur út.
Tunglið veður i dökkum skýjum og
stormhryðjur skella á piltinum, þar
sem hann stendur litt klæddur á möl-
inni utan skólans.
Allt i einu eygir hann ljósbjarma i
vestri, sem færist nær og stækkar og
stækkar eftir þvi meir, sem nær kem-
ur. Loks sér pilturinn stórt skip i miðj-
um bjarmanum. Hann sér menn við
borðstokk skipsins og heyrir þá
syngja. Hann heyrir að þetta er sama
lagið og sungið er við ,,Hærra minn
Guð til þin”, en textinn er sunginn á
ensku. Raddir mannanna eiga þá ægi-
fegurð og þann þrótt jafnframt ólýsan-
legu öryggi. að annað eins heyrir pilt-
urinn eigi siðar á ævidögum.
Skipið liður til austurs og hverfur og
með þvi siðustu ómar þessa undur-
fagra söngs, en eftir stendur pilturinn
einn i dimmri vetrarnóttinni. Hann fer
sina leið inn i rúm sitt og segir tveim
skólafélögum sinum þennan fyrirburð
um morguninn.
Að kvöldi næsta dags kemur sú frétt
i Rikisútvarpinu, að þessa sömu nótt
hafi enskt skip farizt með allri áhöfn
við Látrabjarg.
Nokkru siðar skrifar skólapilturinn,
að áeggjan félaga sinna, stutta frá-
sögn um þennan næturviðburð i skóla-
blað Reykjaskóla. Var það hans fyrsta
tilraun á ritvelli.
(Eigin minning)
Sózt eftir
mynd
Listmálari i Reykjavik hafði lofað
gömlum manni, kunningja sinum, að
mála af honum mynd.
Þetta dróst og lézt gamli maðurinn
áður en byrjað var á myndinni.
Þá brá svo við eftir jarðarförina að
listmálarinn varð var við kynlegan
umgang upp stiga að vinnustofu hans,
en hún var á efri hæð i gömlu timbur-
húsi. Þekkti hann fótatak hins liðna
vinar sins og þótti nóg um, en þó tók
fyrst steininn úr, þegar bankað var
hvað eftir annað að dyrum vinnustof-
unnar. án þess að nokkur sæist
kominn, þegar að var gáð.
Ekki þreyttist sá framliðni á gangi
sinum um stigann og banki á hurð fyrr
en listmálarinn tók að mála mynd af
honum.
Lét hann þá af fyrirganginum á
meðan. nema þegar svo var,að list-
málarinn vildi hvila sig á andlits-
myndinni og taka til við aðra, þá brást
ekki, að hann hóf aðgeröir á ný.
Loks var myndin búin og nóttina
fyrstu eftir það dreymdi listmálarann
gamla manninn. Var hann hýr á svip
og sagöist ánægður með efndir list-
málarans. Mundi hann ekki þurfa að
leggja á sig meiri stigagöngur eða
hurðabarsmið i bili. Hvarf hann að þvi
sögðu. en mynd þess framliðna hangir
enn á vinnustofu listmálarans og sá sá,
er þetta ritar, hana þar fyrir stuttu og
heyrði um leið frásögn þessa.
*¥r
846
Sunnudagsblað Tímans