Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1972, Blaðsíða 11

þér eitt tækifæri til þess að komast i
álit.”
„Ég setti upp minn fallegasta svip og
byrjaði:
Dis min blið, ég dái þig
dásamleg ert þú.
Komdu frið og kysstu mig
kvennadrottning nú.
Mjúkur er vangi meyjar hýr
mær, heit sólin skin.
Lundurinn hlýr við lækinn býr
ljufust ástin min.
Munaðar gyðja, mærings efi
mundu um eilifð mig.
Þokkans unaðar, þráar sefi,
þú veizt ég elska þig.”
„Þií ert vonlaus”, sögðu stelpurnar og
ég ákvað aö hætta að yrkja.”
Morguninn eftir vöknuðum við Snati
við ilmandi kaffilykt og Sverrir rétti
mér kaffibolla. Alltaf er nú heitur sopi
á morgnana notalegur og ekki er
verra að fá rúsinugraut á eftir.
Skömmu seinna geystis L-Rover
Kristins i Hvammi i hlað og i honum
voru þeir, sem brugðu sér i byggðina
kvöldið áður.
Var nú hægt að leggja af stað með
reksturinn. Ég lagði á Glanna, en
teymdi Feng. Nú var um að gera að
vera vel riöandi, þvi féð vildi reyna að
sleppa/ Sölvahrauninu og svo var
vikurinn þungur undir fæti. Allt gekk
þó vel, nema ein kindin neitaði ger-
samlega að ganga, svo að ég þurfti að
reiöa hana góðan spöl niður eftir
vikrinum. Þegar að kom, kom ég
henni þó af mér og var hún siöan tekin
á bil, sem var á eftir. Glanni var nú
búinn að fá nóg og ég lagði á Feng.
Eitthvað fór nú að fækka
mannskapnum við reksturinn, sumir
drógust aftur úr, sungu og ræddu
málin. Við Snati vorum hægra megin
við safnið en fimm voru hinu megin
og dugöi hundurinn á við fjóra.
Guðmundur Kvaran dró ekki af sér við
reksturinn, frekar en fyrri daginn,
enda vel riðandi, hafði fengið Glóa
lánaðan um morguninn. Um miðjan
dag kemur hann til mín, ábúðarmikill
mjög og er greinilega i vondu skapi
yfir gangi mála. Þrifur hann i
taum Glanna, sem ég teymdi og
skildist mér, að hann ætlaði að taka
hestinn, en svo var hann orðin hás, að
vart greindust orðaskil hjá honum. Ég
spurði.hvort Glói væri farinn að missa
vilja, en sagði Glanna örugglega
ekkert betri, þvi hann hefði bæði boriö
mig og fé um daginn. Guðmundur
hlýtur að hafa tekið þetta sem striðni,
þvi hann horfði á mig drykklanga
ÍLandréttum frá vinstri Jóhanna Guðmundsdóttir og Hörður Sigfússon, bæði úr
Reykjavik, Eyjólfur Ágústsson i Hvammi (Landshöfðingi) og Brynjúlfur
Thorvaldsson flugmaður.
stund með eldingar i augunum, sagði
mig aldrei þurfa að biðja sig um
greiða framar, snaraðist af baki og
gekk það, sem eftir var.
Niður undir Galtarlækjarskógi
mættum við Knúti Eyjólfssyni frá
Hvammi, var hann hress mjög, enda
nýtrúlofaður og með kærustuna með
sér. Fékk ég nú heitt kaffijsem þegið
var með þökkum, þvi að fleiri voru
orðnir hásir en Guðmundur Skömmu
seinna kom svo bill frá Skarði, hlaðinn
kræsingum og hjálparfólki við
reksturinn. Gerðist þá rólegt hjá okkur
Snata enda sleppti ég Feng i
reksturinn hjá Galtalæk og labbaði
niður i Réttarnes.
„Mikið ógurlega eru þið kratar nú
vitlausir,” sagði einn úr hópnum við
mig. „Allt þetta viljið þig leggja
niður,” sagði hann og bandaði
hendinni yfir reksturinn. „Það er nú
ekki rétt hjá þér,” sagði ég, „hins
vegar viljum við náttúrlega ekki
styðja það, að styrktur sé innfluttn-
ingur á rekstrarvörum til
landbúnaðarins, til þess eins að greiða
þurfi stórlega niður umframfram-
leiðslu hans á erlendan markað. Sé
nauðsynlegt að hafa umframfram-
leiðslu, viljum við frekar að hennar sé
neytt i landinu sjálfu.”
„Allavega er ykkur illa við bændur,”
sagði nú viðmælandi minn og vildi
greinilega herma eitthvað ljótt upp á
Alþýðuflokkinn. „Það er heldur ekki
rétt hjá þér,” sagði ég, „þvi ég hef
aldrei vitað til þess, að nokkrum væri
illa við þann, sem hann vill auðga með
bættu skipulagi”.
„Jæja, að minnsta kosti er þér ekki
illa viö krækiberin” sagði þessi
rökfimi maður sigri hrósandi, enda
Flutt á bls. 860
Fjóla Runólfsdóttir á Skarði býr um finguráverka á Ásgciri Auðunssyni fjall-
kóngi
Sunnudagsblað Timans
851