Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1972, Blaðsíða 10

Haraldur Kunólfsson i Hólum gælir við svipuna sina og Sigrúnu Haraldsdóttur
frá Lýtingsstöðum.
okkur Feng við reksturinn, þvi
bræðurnir mögnuðust um allan helm-
ing við endurfundina. Fengur var lika
búinn að fá góða hvild daginn áður og
svo var ég i þurrum og hlýjum sokk-
um, sem ég hafði snikt af Kristni i
Hvammi og fékk reyndar að gjöf, þeg-
ar ég ætlaði að skila þeim. Komum við
i Sölvahraun um fjögurleytið og hafði
sjaldan gengið betur. Þar hittum við
þá, sem fóru i Valafellið og var nú
hraunið smalað. Tvöfaldaðist safnið
enn við það og var þá orðið um 3000
fjár.
Nokkrir bændur höfðu talað um að
sækja fé sitt á bilum inn i Sölvahraun,
og ná þvi þannig undan rekstrinum
niður i Réttarnes daginn eftir. Slikt at-
ferli hefði vægast sagt orðið óvinsælt
meðal gangnamannanna, enda var i
rauninni engin þörf á þvi að smala
Sölvahraunið fyrr en þá morguninn
eftir, þegar byrjað var á rekstrinum
niðurúr. Auk þess er óleyfilegt að
sækja fé i almenninga, enda bannaði
hreppstjórinn allt svona óþarfa um-
stang. Frá minu sjónarmiði get ég
heldur ekki séð, að spiklagið á dilka-
kjötinu sé svo óskaplega vinsælt meðal
neytenda að eyðileggja þurfi réttirnar
fyrir það. Óneitanlega yrði sú raunin
á, ef sumir af fjárflestu bændunum að
hreppstjóranum þó undanskildum,
myndu rétta sitt fé uppi á fjöllum.
t Afangagili er ágætis gangnakofi,
sem rúmar þó aðeins 12 manns. Sumir
fóru niður i byggð um nóttina, en aðrir
Nýtrúlofuð og sæt — Knútur
Eyjólfsson i Hvammi og Guðriður
Sigurðardóttir úr Reykjavik.
sváfu i tjöldum. Ég valdi mér að
sjálfsögðu beztu kojuna i kofanum, en
hún var svo breið, að nóg pláss var
fyrir okkur Snata báða.
Um kvöldið var mikill gestagangur
og hið mesta fjör i kofanum. Sumir
áttu kærustur, sem fögnuðu nú þeim,
sem fjöllin höfðu geymt i viku. Svo
voru aðrir, sem komu svona bara til
þess að heilsa upp á mannskapinn,fá
kaffi og guldu þá gjarnan með finirii
úr kaupstaðnum.
,,Er það satt, að þú þykist vera
skáld?” spurði ein hnátan mig, sem
þarna var með vinkonum sinum. Ég
setti upp litillætissvip eins og Guð-
mundur Danielsson, klóraði Snata á
bak við eyrun og sagðist aldrei hafa
komizt af leirburðarstiginu. „Leyfðu
okkur að heyra,” sagði brúneygð
heimasæta af Rangárvöllum,”
annars getum við ekki einu sinni vitað,
hvort þetta er leirburður hjá þér.”
,,Ég er nú vanari þvi að skálskapur
minn veki frekar hrylling en
hrifningu”, sagði ég, ,,og þessvegna
þori ég ekki að hætta á það.
,,Þá viðurkennum við þig ekki af
Lækjarbotnaættinni”, gall þá við
i Sverri i Selsundi, sem hafði heyrt
samtalið. Slika friun stóðst ég ekki,
reis upp við dogg og sagðist ætla að
fara með ljóð það, sem nefndist :
Allrasveitakvikindið.
Fékk ég þegar hljóð.
Ég rangæskur, borgfirzkur,
Reykvikingur er,
rétt sýslur Arnes og Dala blitt hylli.
Snæfellskan styrk og tröllskap
Strandanna ég ber
stóðhestssvip norðlenzkan og hún
vetnska snilli.
Skaftfellskri eldraun, bjartri
Eyjafjarðar sól,
aldrei minir afar geta gleymt.
Sveit Þingeyja og Múla,- og minna
feðra geymir ból
mitt tsland, ég hef þig gjörvallt heimt.
Ég kenndur er við Guð þann, sem
lýðnum veitir ljóð,
iaugar sárin og ölium gefur von.
Ég kominn er af Karli, tryggur,
svanna, öli og óð
ég heiti: Guðlaugur Tryggvi Karlsson.
„Þetta er vissulega hörmung”, sögðu
stúlkurnar og hrylltu sig, en Sverrir
hló mikið.
„Ég verð þá að fara með ástarvisuna
mina fyrir ykkur,” sagði ég, ,,en húni
er mér svo heilög, að þið verðið að láta
ykkur lika vel við hana.
„Það vitum við nú ekki svona
fyrirfram” sögðu þær, ,,en við gefum
850
Sunnudagsblað Tímans