Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1972, Blaðsíða 12

,,0g af þvf að ég er kennari, þá er mér hin upp-
vaxandi kynslóð rik i huga. Mér er mjög hugleikið, að
börn fái að sjá leikrit miklu meira en nú er. Kannski
er ég of dómhörð, en mér hefur oft fundizt, að ekki sé
gerður nógu mikill munur á menningarlegum
skemmtunum og öðrum. Mig grunar, að barna-
skólarnir séu dálitið hræddir við að taka frá okkur
auglýsingar, til dæmis myndir úr leikritum, til þess
að hengja upp i skólunum... Það er ekki sama hvort
börn horfa á gott barnaleikrit, eða fara á þrjú-
sýningu i bíó og sjá þar einhverja teiknimynd. Ef
skólar vildu vera milliliðir á milli barna og leikhúss
eða barna og tónlistar, þá finnst mér að flestir
foreldrar ættu að vera ákaflega þakklátir. Það, sem
ég vil stefna að i minu leikhússtarfi, er að hafa mikið
barnaleikhús og unglinga,” segir Vigdis Finnboga-
dóttir hinn nýráðni leikhússtjóri meðal annars i þessu
samtali.
Það hefur vist ekki farið framhjá
þeim sem lesa blöð, hlusta á útv.arp
eöa horfa á sjónvarp, að á þessu hausti
urðu leikhússtjóraskipti i höfuðborg
tslands. Þjóðleikhússtjóri lét af em-
bætti, eftir að hafa gegnt þvi um rösk-
lega tveggja áratuga skeið, fyrstur
manna, sem það embætti hefur haft á
hendi á landi hér. Við embætti þjóð-
leikhússtjóra tók Sveinn Einarsson,
sem verið hefur leikhússtjóri i Iðnó, og
við stöðu Sveins tók Vigdis Finnboga-
vallagötuna, og þegar við vorum að
vaxa upp, var það i tizku að hafa borð-
stofu og dagstofu, sem gjarna voru að-
skildar með rennihurðum. En þetta
bauð vitanlega upp á aðstöðu til leik-
starfsemi, sem óspart var notuð i af-
— Þú hefur auðvitað oft leikið i
þessu leikriti?
— Já, eins oft og tækifæri gafst. Og ég
var svo heppin að fá alltaf að leika
hjúkrunarkonuna, sem kemur heim á
morgnana og sefur á daginn og var
,4 námi mínu í Frakklandi hallaðist ég
þegar ískyggilega að leikbókmenntum”
Rætt við Yigdisi Finnbogadóttur, leikhússtjóra
dóttir, sem leikhúsfólki er að góðu
kunn, þó ekki væri nema fyrir hlut
hennar að starfsemi Grimu, fyrir svo
sem einum áratug.
En það er búið að skrifa og skrafa
svo mikið um leikhúsmálin á þessu
hausti, að mig langar að fara dálitið
aðra leið, en þeir sem við Vigdisi hafa
spjallaö hingað til. Það er persónan á
bakviö embættið, sem áhuginn beinist
að, og i samræmi við það ber ég fram
mina fyrstu spurningu:
— Ertu fædd með leiklistaráráttuna
i blóðinu, Vigdis?
— Ég veit nú ekki, hvort ég er fædd
með hana. En ég er af þessari kynslóð,
sem lék mikið á bakvið rennihurðir i
Vesturbænum, og Jökull Jakobsson
hefur sagt svo skemmtilega frá. Við
vorum reyndar bæði alin upp við As-
mælum og barnasamkvæmum. Þá
fengu litlu börnin, og svo þeir sem ekki
höfðu hæfileikana, að sitja borðstofu-
megin og horfa á, en við, stærri
krakkarnir, „inpróviseruðum” hinum
megin.
— Manstu eftir einhverjum sérstök-
um verkum, sem þið fluttuð?
— Hvort ég man, — þaö var alltaf
sama leikritið i ýmsum útgáfum. Þaö
fjallaöi um konu, sem leigði tveim
aðilum sama herbergið. Annar var
hjúkrunarkona, sem vinnurútiog var á
næturvakt, en kom heim og svaf á dag-
inn, en hinn aðilinn var karlmaður,
sem vann lika úti, en hans vinna fór
fram að degi til, og á kvöldin kom hann
heim til þess að sofa. Af þessu spratt
svo margháttaður misskilningur, eins
og nærri má geta.
náttúrulega afskaplega tilþrifamikil
persóna. Ég var nefnilega sérhæfð i
hjúkrunarkonum.þvi mamma min er
hjúkrunarkona, og var mikið um-
kringd þeirri stétt.
— Varstu kannski með leiklistina á
bakvið eyrað, þegar þú siðar lagðir út
á námsbrautina?
— Nei. Þegar ég var unglingur, var
ég talsverður fagurkeri. Ég er af þess-
ari eftirstriðskynslóð, sem gleypti i sig
Timarit Máls og menningar og ég segi
þaö nú stundum við nemendur mina,
að mesti munurinn sem ég finni á mér
og minum jafnöldrum og þeim, sem nú
eru i menntaskóla, sé sá að við höfum
verið miklu snobbaðri fyrir allri list.
Við söfnuðum eftirprentunum af verk-
um frægra listamanna og limdum
þetta upp i herbergjunum okkar. Við
852
Sunnudagsbiaö Tímans