Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1972, Blaðsíða 5

t
ÞjóöLegœz sagoíR [
Ljós í heiði
Ferðamaðurinn átti erfitt með að
halda sér uppréttum i storminum.
Hriðin hafði skollið á fyrirvaralaust,
eins og stundum vill verða i desember-
mánuði, og þar sem fönnin var mikil
fyrir og nýjum snjó kyngdi niður, varð
hann að fara af baki og teyma hest
sinn.
Sortinn var það mikill, að hann sá
ekki handa sinna skil og varð þess
fljótlega vis að hann var villtur orðinn.
Það tóku að renna á hann tvær grim-
ur með að halda áfram. Ekki mundi
spyrjast meir af honum ef hann lenti i
Giljunum. þar voru há og þverbrött
gljúfur um ólgandi jökulsá. Sennilega
væri áin á is, en hvað stoðaði það þann,
sem félli þar niður. Frá þvi falli kæm-
ist enginn lifandi.
Ferðamaðurinn rýndi út i hriðina og
sá i fyrstu ekkert en siðan grillti hann i
ljós til vinstri við sig. Gat það verið. að
hann væri að nálgast bæ. Nei, svo vel
þekkti hann heiðina, að hann hlaut eft-
ir timanum að dæma að vera á henni
miðri.
Þetta hlaut að vera annar ferðamað-
ur með stormlukt og nú var um að
gera að ná honum. Hann teymdi hest-
inn af stað i ófærðina. en það var eng-
inn hægðarleikur, svo djúpir voru
skaflarnir og hesturinn barðist um og
reif sig upp úr þeim eftir mætti.
Ljósið færðist hægt undan, svo að
hvorki dró sundur né saman með
þeim. Þá reyndi ferðamaður að hrópa
út i storminn, en annaðhvort heyrði
þessi ljósberi illa, eða þá að hann
kærði sig ekki um félagsskap.
Eftir þvi, sem á leið gönguna, dró
fremur úr dýpt skaflanna og loks kom
að þvi, að ferðamaður gat setzt á hest
sinn. Hugðist hann nú ná ljósberanum,
þvi það hafði hann þó getað séð, að sá
var gangandi og hafði ekki hest i
taumi. En hversu sem hann herti á
hestinum minnkaði það ekki bilið milli
þeirra.
Loks voru þeir komnir niður af heið-
inni og snögglega birti til og dró úr
hriðinni.
Nö%komst ferðamaður að þvi hver
hafði lýst honum leiðina. Rétt fram
undan honum gekk ung stúlka, fremur
litil vexti, grannvaxin. klædd hettu-
úlpu. Ekki bar hún neitt ljósker, svo að
hann gæti séð.
Sunnudagsblað Tímans
,,Ég þarf að þakka henni fyrir hjálp-
ina", hugsaði ferðamaður og þeysti
þessa stuttu leið, sem til hennar var.
Þegar hann var rétt kominn til hennar
hrasaði hesturinn, svo að ferðamaður
varð að lita af stúlkunni. Þegar hann
ætlaði svo að heilsa henni var hún
horfin.
Þarna var enginn staður til að leyn-
ast, þvi að rennslétt var, svo að hann
ætlaði ekki að trúa sinum eigin augum.
En hún var horfin og hann sá hana
aldrei framar.
Heiðina fór hann ekki oftar einn og
varð aldrei neins visari hver hún var,
en það eitt vissi hann, að hún hafði
verið honum vegvilltum ljós i myrkri.
(Sögn úr Dölum)
Álftabarnið
Einu sinni var litill drengur á bæ.
Hann var eina barnið á heimilinu, og
þarsem alllangt var til næstu bæja, og
þar aðeins fullorðið fólk, var hann oft
einmana, og voru þó foreldrar hans og
heimilisfólk honum eins gott og
hugsazt gat.
Sumardag, er drengurinn lék sér i
búi sinu, sá hann litla bláklædda telpu
koma til sin. Hún spurði, hvort hún
ætti ekki að leika sér við hann, þvi að
hún væri sjö ára eins og hann. Hann
varð þvi sárfeginn og léku þau sér til
kvölds. Þá kvaddi hún drenginn og
hvarf upp i kletta rétt ofan við túnið.
Drengurinn fór heim óvenju glaður og
léttur i lund.
Eftir þetta kom telpan dag hvern og
lék sér við drenginn, en hann gleymdi
lengi vel að segja frá henni heima hjá
sér. Þegar hann loks gerði það, brosti
fullorðna fólkið og hélt þetta imyndun
eina saman.
Árin liðu. Drengurinn óx og var
kominn að fermingu. Hann þótti ein-
rænn og undarlegur nokkuð i háttum,
þvi að eigi leið svo dagur til kvölds að
hann tæki sér ekki tima til að ganga
upp i brekkuna, þar sem búið hans
var. Sat hann þá á tali við bláklæddu
stúlkuna, sem hann vissi fyrir löngu,
að var álfamær og átti heima i
klettunum ofan við túnið, en enginn sá
hana annar á heimilinu.
Daginn áður en hann átti að ganga
til spurninga, kom álfastúlkan döpur
mjög. Sagðist hún nú verða að kveðja
hann alfarið, þvi að leiðir þeirra lægju
i sundur.
Ingólfur Jónsson frá Prests-
bakka safnaði og skráði.
★
Ekki vildi piltur sætta sig við það, en
svo varð að vera, sem hún vildi.
Kyssti hún hann með tárum og
óskaði honum alls góðs, gaf honum þá
gjöf, að hann skyldi geta fellt mál sitt i
stuðla, ef honum sýndist, og fór það
eftir. Varð hann orðhagur og undi sér
við ljóð löngum stundum.
(Sögn móðurömmu þess, er ritar,
Ingibjargar Guðmundsdóttur frá
Ægissiðu).
Ferð án farar
Maður nokkur átti við mikla erfið-
leika að striða. Var hann hættur að
geta sofið og hvildist þvi litt, þótt hann
lægi langar nætur i rúmi sinu.
Lá honum við örvilnan og vissi engin
ráð til úrbóta. Svefnlyf gögnuðu hon-
um alls ekki.
Nótt eina, er hann lá vansvefta,
fannst honum allt i einu kallað á sig.
Brá þá svo við, að hann leit upp úr
rúmi sinu, en sá þá sjálfan sig liggja
þar sem fyrr. Skildi hann ekki hvernig
slikt mætti vera.
Leið maðurinn út úr húsi sinu, og er
út var komið, sá hann hest, sem hann
hafði átt ungur, og var hesturinn búinn
öllum reiðtygjum. Vel vissi maðurinn,
að hesturinn var löngu felldur, en i þvi
ásigkomulagi, sem hann var i, fannst
honum það minnstu máli skipta.
Settist hann þvi á bak hestinum, og
fór hesturinn með hann svifandi yfir
fjöll og firnindi. Vetur var, frost og
fjúk, en ekki fann maðurinn til kulda.
Ekki létti hesturinn fyrr en hann
hafði borið sinn fyrri húsbónda heim á
bernskuheimili hans.
Nam hann þar staðar, sem
maðurinn hafði átt flestar ánægju-
stundir i æsku, en það var i hvammi
við á.
Nú var vetur og snjór alls staðar,
nema i hvammi þessum. Þar stóð
gróður i blóma og ilmur lyngs og blá-
gresis fylltu vit hins þreytta manns.
Sat hann i hvamminum um hrið, unz
hann hafði enduríieimt nokkuð af fyrri
sálarró. Þá fann hann sig knúðan til að
stiga aftur á bak hests sins, sem bar
hann sömu leið til baka. Við húsdyrnar
845