Tíminn Sunnudagsblað - 11.02.1974, Blaðsíða 19

Hugrún
Ellefu alda afmæli
Islandsbyggðar
Klaki
Dropinn fellur
niður i djúpan, frosinn
snjóinn, sem er orðinn klaki.
Dropunum fjölgar,
klakinn, sem einu sinni var
snjór er kominn með djúpt gat.
Fuglarnir kroppa góða
fuglafóðrið frá góðu
konunni og sjá ekki dropana.
Hvi skyldu litlir, aumir fuglar
hugsa um dropa, sem grafa burt
klaka og gefa von um
'helfrosna grósku, leyndan freðinn
vöxt sem
enginn veit hvað um verður?
Fljótið uppi á heiðinnj
feliur niður stokka, steina,
fjöll og firnindi
klakaböndin eru að losna
það hraðar sér, hraðar sér,
hraðar sér.
Hvað speglast i þvi
hvert fer það
hvað verður um það?
Sums staðar sjást i þvi
yndislegar myndir trjáa,
sólargeisla og skuggar skýja.
Neðst hefur það kyrrst
og rennur siðan hægt
út i óendanlegan sjó.
Frá Norvegi barst hingað bændaval
með bústofn ofn og þjóna og öndvegsstoðir.
Yfir Atlanzhaf, þessa löngu leið
þeir létu bruna svo fagrar gnoðir.
Þeim bárust fréttir um eyland eitt,
sem enginn byggði, en rikt af gæðum.
Þangað heitið var för, og knúinn var knörr,
þeir kyntu sér elda og blésu að glæðum.
Þeir stýrðu eftir mána, stjörnum, sól
og stefnuna tóku að tsiands grunni.
Þeir sáu, að eyjan var gjöful, góö,
svo glaðir þeir fögnuðu lendingunni.
Þeir gátu með höndunum fangað fisk
og fuglinn, sem varaðist engar hættur.
Bæði höldar og hjú drógu björg i bú,
og búendur reistu sér húsatættur.
Vér trúum, að Ingólfur byggði sinn bæ,
sem borgin nú sténdur, þvi sagnfræðin lifir.
Þótt aldirnar liði, eru timans tákn
svo talandi skýr þessum frásögnum yfir.
Vér finnum i loftinu leika þann blæ,
er laðar til kynslóða horfinna tiða.
Og hin sama er sól, er signir vor ból.
Hinn sami var skapari hverfandi lýða.
Sem bræður og systur vér byggjum það land,
er býður oss faðminn, þá heim til þess snúum
eftir útlaga-tið eða álagablund,
það er öryggið bezta, og heil á það trúum.
Vor jörð ber i æðum eldheita glóð
með öræfadýrð, þar sem jökullinn skartar.
Hún cr Fjallkonan frjáls með festi um háls,
hún cr fegurst á vorin — með næturnar bjartar.
Vort land hefur risið úr söltum sæ
og signingu hlotið frá Drottins höndum.
Hans blessun er góð, hann blessar það enn,
svo ber það að gæðum af öðrum löndum.
Þótt skelli á þvi bylgjur og boðaföli,
og brimsaltar tungur þess sleiki rætur,
þá storð vor er styrk, þótt stundum sé myrk,
hún á stórhuga syni og hugprúðar dætur.
Valgerður Þóra.
V,
Sunnudagsblaö Timans
91