Morgunblaðið - 26.04.2004, Síða 23

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 26. APRÍL 2004 23
✝ Andrés Sverris-son fæddist í
Hvammi í Norðurár-
dal 27. desember
1918. Hann lést í
Borgarspítalanum 6.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Sverrir Gísla-
son, f. 4. ágúst 1885,
d. 24. mars 1967, og
Sigurlaug Guð-
mundsdóttir, f. 24.
júlí 1890, d. 18. mars
1971. Andrés var
næstelstur sex systk-
ina, elstur þeirra var
Guðmundur, sem lést á síðasta ári,
en hin eru Vigdís, Ólafur, Ásgeir
og Einar.
Andrés kvæntist 27. desember
1948 eftirlifandi konu sínni, Þór-
unni Ernu Þórðardóttur frá
Brekku í Norðurár-
dal, f. 10. desember
1926, dóttir hjón-
anna Þórðar Ólafs-
sonar og Þórhildar
Þorsteinsdóttur.
Andrés og Erna
eignuðust tvær dæt-
ur, Þórhildi, f. 11.
júní 1948, og Sigur-
laugu, f. 29. ágúst
1952.
Andrés lauk prófi
frá Héraðsskólanum
í Reykholti árið 1937
og Bændaskólanum
á Hvanneyri vorið
1941. Ævistarf hans var leigbíla-
akstur í Reykjavík, lengst af á Bif-
reiðastöð Reykjvíkur.
Útför Andrésar verður gerð frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Það var fallegt veður í Norðurár-
dalnum að morgni 6. apríl s.l. Daginn
er farið að lengja, snjóinn að leysa og
mannlífið tekið að glaðna. Gróðurinn
kemur brosandi úr vetrardvalanum,
lömbin fæðast og fuglarnir fara að
koma hver á fætur öðrum, vorboð-
arnir ljúfu.
Þennan kyrra morgun var Andrés
kallaður burt úr þessum heimi til
nýrra og æðri heimkynna.
Andrés var hjartahlýr maður,
traustur og sannur vinur vina sinna.
Hann var ávallt glaður og átti auðvelt
með að slá á létta strengi. Bernsku-
minningar okkar systkininna um
Andrés, eru þegar þau hjónin Erna
og Andrés komu uppeftir í sveitina í
heimsókn, gjarnan á haustin, þegar
bláberin voru orðin blá, þá fór Erna
frænka í berjamó en Andrés fékk sér
gjarnan bíltúr á meðan, berjalyngið
heillaði ekki Andrés eins mikið og
Ernu. Og gjarnan hafði hann einhver
orð um berjatínsluna og þá gjarnan í
léttum tón. Bíltúrarnir hans Andrés-
ar lágu oftar en ekki fram í dal og þá
að Hvammi sem voru hans æskuslóð-
ir.
Norðurárdalurinn var Andrési
mjög kært umræðuefni, alltaf var
spurt eftir búskapnum og mannlífinu
sem hefur nú breyst mikið síðan fyrir
rúmum 50 árum, þegar Andrés flutt-
ist búferlum á höfuðborgarsvæðið.
En nú er Andrés látinn, við sem
eftir lifum trúum því að hann sé nú í
faðmi kærleikans í nýjum störfum á
nýjum stað.
Þannig endar lífsins sólskinssaga.
Vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannski á upprisunnar mikla morgni,
við mætumst öll á nýju götuhorni.
(Tómas Guðm.)
Blessuð sé minning Andrésar
Sverrissonar frá Hvammi.
Fjölskyldurnar á Brekku.
Með Andrési Sverrissyni er geng-
inn enn einn af þeirri kynslóð Íslend-
inga er náð hefur að upplifa meiri
breytingar en nokkur önnur kynslóð
þjóðarinnar. Fólkið sem tekur þátt í
meiri þjóðfélagsbreytingum en þjóð-
in áður hafði farið í gegnum. Fólkið
sem breytir Íslandi úr bændasam-
félagi í sjávarútvegs-, iðnaðar- og
þjónustusamfélag. Fólkið sem tekur
þátt í breytingum úr bæ í borg. Kyn-
slóðin sem skilar Íslandi af sér í hópi
auðugustu ríkja veraldar.
Andrés Sverrisson var ávallt með-
vitaður um hugsjónir þær er hann
drakk í sig í uppsveitum Borgar-
fjarðar. Í starfi sínu á mölinni kynnt-
ist hann meiri hraða og örari breyt-
ingum en hann hafði séð í
heimasveitinni eða þjóðin áður reynt.
Hún átti þó ávallt sterk ítök í Andrési
– ekki síður en manngildishugsjónir
Borgfirðinga. Hvort tveggja kom
ávallt sterkt fram í fari hans og
gjörðum. Hann var einn af frum-
byggjum Kópavogs og tók virkan
þátt í mótun þess samfélags með hin-
ar borgfirsku hugsjónir Jónasar frá
Hriflu að leiðarljósi. Óþreytandi var
hann að minna samferðafólk sitt á
manngildishugsjónir. Í raun var
Andrés sannasti framsóknarmaður
sem ég hef kynnst. Hann kunni svo
listavel kúnstina að greina kjarnann
frá hisminu – láta hugsjónir ekki
víkja fyrir dægursveiflum. Fyrir það
ber að þakka og ekki síður en hinn
húmoríska hátt hans til að tjá skoð-
anir sínar. Andrés var nefnilega al-
veg leiftrandi húmoristi – beinskeytt-
ur og hnyttinn í tilsvörum. Andrés
var einn þeirra manna sem gaman
var að umgangast. Ég kveð hann sem
granna og ekki síður félaga úr bar-
áttunni – félaga sem veitti mér ávallt
skynsama leiðsögn fyrir starf mitt.
Um leið og ég sendi Ernu, Hildu og
Sillu mínar dýpstu hluttekningu bið
ég blessunar Andrési Sverrissyni.
Hjálmar Árnason.
Andrés Sverrisson var pabbi henn-
ar Hildu vinkonu minnar. Honum
kynntist ég þegar ég var svo lítil að
ég man varla eftir mér. Mér er minn-
isstætt hve hávaxinn hann var og
hafði fallegt dökkt liðað hár. Hann
var eini maðurinn sem ég get með
fullvissu kallað bílstjóra. Aðrir keyra
bíla en hann Andrés var bílstjóri sem
hafði fulla stjórn á tækinu og bauð
farþegum sínum öryggi og þægileg-
an akstur. Hann starfaði við að aka
fólki, það var hans fag.
Fyrir 47 árum ók Andrés mér yfir
Kaldadal sem þá var mjór og holótt-
ur fjallvegur, ólíkt því sem er í dag.
Við vorum að fara upp að Brekku í
Norðurárdal en þaðan var hún Erna,
konan hans Andrésar. Þau voru úr
sömu sveit, hann frá Hvammi og hún
frá Brekku. Silla systir hennar Hildu
vinkonu minnar var lítil, hún var
reyndar alltaf aðeins minni en við
Hilda en úrræðagóð og sérlega viljug
að fara sendiferðir fyrir okkur, enda
hef ég aldrei almennilega þakkað
henni Sillu fyrir að auka mér leti og
skjótast eftir ýmsu smálegu fyrir
okkur þó nokkurn spotta þyrfti hún
að fara til þess að ljúka erindinu.
Brekka var fyrirheitna landið á
sumrum og þangað fékk ég að fara
með Hildu og dvelja í sérstöku yf-
irlæti hjá afa hennar og ömmu, Þórði
og Þórhildi á Brekku. Þarna eignað-
ist ég minningar sem aldrei verða frá
mér teknar.
Andrés var maðurinn sem ók okk-
ur og til tilbreytingar þá fór hann
Kaldadal þetta sumar fyrir 47 árum.
Ég hafði aldrei á fjallveg komið og
sjaldan setið í bíl en ferðin var
ógleymanleg og ég þekki ekki marga
fjallagarpa á mínum aldri sem geta
státað af því að hafa farið yfir Kalda-
dal fyrir tæpri hálfri öld. Ég fer
þennan veg oft á sumrum og horfi þá
alltaf á það sem eftir er af gamla veg-
inum hans Andrésar og minnist
fyrstu ferðarinnar. Við vorum ekki á
jeppa heldur á drossíu sem fór þetta
fyrirhafnarlítið enda bílstjórinn
fyrsta flokks.
Andrés var mikill grínari og henti
gaman að hversdagslegum hlutum
sem aðrir hefðu sennilega ekki eftir
tekið. Mér fannst alltaf gaman að
heyra hann spjalla, hann hafði margt
að segja og frásagnarmátinn var
hans eigin. Hlýr og notalegur var
hann við mig alla tíð. Hann var einn
af þeim fáu mönnum sem ekki eltust
að neinu ráði. Dökka hárið varð að
vísu gráskotið og ég stækkaði en
hann minnkaði ekki að sama skapi.
Þegar Andrés átti frí þá greip
hann í harmónikuna og það fannst
mér skemmtilegt. Hann spilaði af
tærri snilld og með fullri virðingu
fyrir eiginmanni mínum sem spilar
stundum á harmónikuna þá var
Andrés eini harmónikuleikarinn sem
ég hef þekkt.
Nú hefur kveðjustundin runnið
upp og alltaf kemur það manni á
óvart þegar fólk sem manni þykir
vænt um deyr, þó fyrst og fremst
verði mér hugsað til Hildu vinkonu
minnar, Sillu systur hennar og Ernu
eftirlifandi eiginkonu Andrésar sem
nú hafa misst kæran ásvin. Við Jón
og börnin okkar sendum þeim inni-
legar samúðarkveðjur á þessum erf-
iðu tímamótum. Blessuð sé minning
Andrésar.
Guðrún Helga.
Á lífsleiðinni verður margt fólk á
vegi manns. Líklega er það liður í
þroskferli okkar allra. Sumir sam-
ferðamenn verða manni nánari en
aðrir. Ræðst það líklega af því hvern-
ig áhrif þeir hafa á mann – hvort
samskiptin skilji eftir einhverja var-
anlega tilfnningu eða móta vitund
manns á einhvern hátt. Andrés
Sverrisson telst tvímælalaust til
þeirra sem hafa mótað líf mitt. Ekki
var hann bara nágranni heldur líka
pabbi hennar Sillu, æskuvinkonu
minnar. Nærri má geta að samskipt-
in urðu mikil þegar ungar vinkonur
fóta sig saman frá barni til ung-
lingsára og síðan í tölu fullorðinna.
Margt gerist á því skeiði og þar
gegnir samferðafólkið lykilhlutverki.
Seint fæ ég þakkað Andrési og fjöl-
skyldu hans vináttuna. Ekki vegna
þess að við Silla höfum verið ein-
hverjar vandræðastelpur heldur vor-
um við bara eins og hverjir aðrir
krakkar að leita þroska okkar.
Stríðnislegar ábendingar Andrésar
skildu eftir sig umhugsun sem hefur
reynst okkur farsælt vegarnesti á
lífsleiðinni. Andrés var nefnilega svo
óskaplega mikill húmoristi en um leið
alvörugefinn. Réttlætiskennd og
hagsmunir heildar voru ákveðinn
grunntónn í boðskap hans en settur
fram á þann hátt að eftir var tekið.
Ég fæ aldrei þakkað honum eða fjöl-
skyldu hans nógsamlega fyrir ómet-
anlega vináttu frá fyrstu tíð.
Elsku, Silla, Erna og Hilda. Ég
sendi ykkur mínar hlýjustu óskir nú
þegar Andrés er allur. Minninguna
um kæran vin varðveiti ég í hjarta
mínu. Guð blessi Andrés Sverrisson
og fjölskyldu hans.
Kristín Árnadóttir.
Lífið er óafturkræft en þakka ber
fyrir liðin ár. Með söknuði í huga
kveðjum við mætan mann sem geng-
inn er á vit ljóssins. Andrés Sverr-
isson auðgaði líf okkar allra sem
kynntust honum með glaðværð sinni,
söng og góðlátlegri kímni. Alltaf vor-
um við, vinkonur dætra hans, vel-
komnar á heimili þeirra hjóna, Andr-
ésar og Ernu hvort sem var að nóttu
eða degi. Það hefðu ekki allir tekið á
móti gleðiþyrstum skólaungmennum
í helgarleyfi frá heimavistaskóla af
landsbyggðinni opnum örmum þann-
ig að okkur fannst við jafnvel gera
þeim greiða með því að kíkja við, þó
um miðja nótt væri. Var þá allskonar
góðgjörðum snarað á borð eins og við
værum hefðarfólk. Og ekki lét Andr-
és annað en það væri sjálfsagt að
keyra okkur vítt og breitt um bæinn
og oftar en ekki „gleymdi“ hann að
setja gjaldmælinn í leigubílnum í
gang sem kom sér auðvitað afskap-
lega vel fyrir blanka námsmenn. Eft-
ir að við eltumst og nálguðumst þau
hjón meira í aldri var einstaklega
notalegt að banka uppá á Álfhólsveg-
inum þar sem þau hjón bjuggu til
margra ára til að ræða um lífið og til-
veruna, ekki hvað síst bæjarpólitík-
ina í Kópavoginum. Andrés hafði
sterkar meiningar um „rétta“ bæj-
arstjórn og þótti sjálfsagt að menn
sem honum líkaði við væru fram-
sóknarmenn og gerðust bæjar-
fulltrúar.
Söngurinn skipaði stóran sess í lífi
Andrésar sem söng í kirkjukórum í
Kópavogi til margra ára, fyrst í
Kópavogskirkju og svo hin síðari ár í
Digraneskirkju. Ógleymanleg eru
gamlárskvöldin á heimili þeirra
hjóna þar sem við nutum gleðinnar
og söngsins ásamt ættingjum þeirra
og vinum. Um leið og við sendum
Ernu, Þórhildi og Sigurlaugu okkar
innilegustu samúðarkveðjur, þökk-
um við hjónin fyrir yndisleg kynni og
biðjum honum blessunar í nýjum
söngheimum þar sem rödd hans sóm-
ir sér fullkomlega í kórnum með
englum alheimsins.
Björk og Diðrik.
Við stóðum hlið við hlið í kirkjukór
í mörg ár. Oft bara tveir saman í
rödd. Hann söng bassa. Röddin var
djúp, þýð og hljómmikil. Engum
duldist að þar fór bæði lagviss og
verulega músikalskur söngmaður
sem einnig reyndist traustur og
áreiðanlegur kórfélagi. Viljinn til að
gera vel var einbeittur. Bassaröddina
kunni hann utanað við alla sálma sem
sungnir voru í kirkjunni. Sama gilti
um sálma sem sungnir voru áður fyrr
á árum því ungur að aldri tók prests-
sonurinn frá Hvammi í Norðurárdal
að syngja sálma, fyrst á heimaslóð-
unum upp í Borgarfirði en síðan í
Kópavogi þar sem hann bjó lengst af.
Andrés ólst upp við raddaðan
söng. Honum fannst slíkur söngur
einfaldlega fallegri en óraddaður.
Flóknara var það nú ekki. Hann var
óspar á að leiðbeina okkur sem
óreyndari vorum og óragur við að
miðla til okkar þeirri sér-íslensku
sönghefð sem hann hafði kynnst svo
vel og hrifist af löngu áður en fjöl-
breyttara tónlistarlíf tók að blómstra
hér á landi. Oft vitnaði hann í vin sinn
Guðmund Gilsson, organista máli
sínu til stuðnings. Þess vegna fannst
honum heldur lítið til þess koma þeg-
ar prestar og organistar fóru að mæl-
ast til þess að kórar syngju sálma
einraddaða til að freista þess að fá
söfnuðina til að taka undir sönginn og
efla þannig almennan, kröftugan
safnaðarsöng í líkingu við það sem
viðgengst í kirkjum erlendis.
Þegar heyrnin byrjaði að dofna
varð Andrés ófáanlegur til að halda
áfram að syngja með okkur, þrátt
fyrir eindregnar óskir þar að lútandi.
Hann vissi sjálfur mætavel hvað það
þýddi að geta ekki lengur „sungið
með eyrunum“. Stundum kom hann í
kirkjuna til okkar. Fylgdist þá
grannt með hvernig gekk. Heilsaði
upp á okkur eftir athöfnina, bros-
mildur, kankvís með sinn sérstaka,
dulítið prakkaralegan glampa í aug-
unum. Sem fyrr lá hann ekkert á
skoðunum sínum, sérstaklega ef hon-
um fannst við geta gert eitthvað bet-
ur. Þannig var Andrés, allt í senn
hreinskiptinn, sanngjarn og velvilj-
aður.
Við gömlu félagarnir í kór Digra-
neskirkju kveðjum Andrés með ein-
stakri virðingu og þökk. Óskum hon-
um velfarnaðar og góðrar heimkomu.
Hérna megin syngjum við ekki oftar
saman hendingu Valdimars Briem
við þjóðlagið fallega frá Schlesíu
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Á útfarardaginn ætla ég að hafa
yfir sálminn allan, fáar kveðjur kann
ég fallegri og betur við hæfi.
Ástvinum og öllum öðrum sem nú
kveðja heiðursmanninn Andrés
Sverrisson sendum við hjónin inni-
legar samúðarkveðjur.
Karl Skírnisson.
ANDRÉS
SVERRISSON
víst. Ekkert virtist henni ómögulegt.
Hún lærði spænsku af linguafón og
kunni að dansa með kastaníur. Hún
var senjorítan í Sörlaskjólinu. Henn-
ar er beðið með eftirvæntingu.
Þorvaldur Þorsteinsson.
Mig langar að minnast Dúu með
nokkrum orðum. Hún var alltaf
amma Dúa í mínum huga. Hún var
alltaf fín og glæsileg. Ég kynntist
henni fyrir rúmlega 20 árum þegar
við Valdi fórum að vera saman.
Amma Dúa var mikil kjarnakona.
Ég hafði ekki þekkt hana nema í
nokkra mánuði og hitt hana nokkr-
um sinnum þegar ég var að ljúka
stúdentsprófum. Henni fannst þá al-
veg tilvalið að sauma á mig dragt
fyrir útskriftina. Ég hafði varla snú-
ið mér við þegar hún var búin að
mæla mig í bak og fyrir, kaupa efnið
og sauma pils og jakka. Ég tók mig
vel út á útskriftardaginn í nýju
dragtinni.
Hún var ekki vön að tvínóna við
hlutina. Þegar við hjónakornin fest-
um kaup á okkar fyrstu íbúð mætti
amma Dúa í vinnugallanum með
málningarrúllur og pensla. Hún vildi
alltaf taka til hendinni og vera þar
sem eitthvað var að gerast.
Það var fjör í kringum hana. Hún
vissi hvað hún vildi og var mikil sjálf-
stæðiskona. Þegar kosningar nálg-
uðust minnti hún okkur öll á að kjósa
D fyrir Dúuna.
Hún hafði mjög gaman af íþrótt-
um. Það kom fyrir að hún mætti of
seint í afmæli út af mikilvægum leik í
sjónvarpinu. Strákarnir okkar gátu
alltaf rætt um „leikinn“ við lang-
ömmu sína. Þar komu þeir ekki að
tómum kofanum.
Hún sat ekki aðgerðarlaus þó ald-
urinn færðist yfir og sjóninni hrak-
aði. Hún málaði mikið af myndum.
Bæði vatnslita- og olíumyndir sem
hún var stolt af að gefa. Þær prýða
nú mörg heimili afkomenda hennar.
Þegar amma Dúa varð áttræð
fékk hún ferð til Kaupmannahafnar í
afmælisgjöf frá fjölskyldunni. Það
varð úr að fyrir réttum tveimur ár-
um fórum við í ferðina, níu konur á
aldrinum 20-80 ára. Þessir dagar í
Kaupmannahöfn eru okkur ógleym-
anlegir. Það var mikið hlegið og ým-
islegt brallað. Þegar við fórum í búð-
ir skyldi amma Dúa ekkert í okkur
að máta allt sem við ætluðum að
kaupa. Hún vissi númer hvað hún
notaði og eyddi ekki tíma í biðröð við
mátunarklefana.
Minningarnar eru margar þegar
litið er yfir farinn veg. Amma Dúa
var kát og hress, allt þar til hún
veiktist um páskana. Hún kvaddi
okkur viku seinna og vil ég þakka
henni samfylgdina.
Þuríður Ágústsdóttir.
Kveðja frá
Sinawik í Reykjavík
Góð vinkona og félagi okkar, Sig-
rún Guðbjörnsdóttir, er látin. Ekki
hefði það hvarflað að okkur á 35 ára
afmæli Sinawik í Reykjavík 9. mars
s.l. að svo stutt væri í kveðjustund.
Dúa eins og við kölluðum hana, var
þar með okkur kát og glöð með
þessa ljúfu og glæsilegu framkomu,
sem einkenndi hana alla tíð. Sigrún
kom til starfa fyrir Sinawik á
bernskuárum félagsins þegar konur
í framvarðarsveit unnu af hugsjón til
að gera félagið öflugt. Meðal þess
sem bryddað var upp á ásamt mörgu
öðru var tískusýning. Þá kom sér vel
að hafa glæsilegar konur til að sýna
fötin. Til margra ára var Dúa sjálf-
kjörin í þann hóp.
Dúa var félagslega þroskuð kona,
lagði ávallt gott til allra mála og
vann öll störf af alúð og ljúf-
mennsku. Við félagskonur þökkum
henni fyrir öll árin með okkur og
biðjum hann sem öllu ræður að varð-
veita hana. Dætrum og öðrum að-
standendum vottum við samúð okk-
ar.
Fölnuð er grund,
farin hver rósin, er gleði oss bjó.
Svalt er við sund,
söngfuglakvakið er þagnað í mó.
Hljótt er til hlíða,
horfin er sumarsins blíða.
(Þ. H.)